Ήμουνα στο 1o έτος κι εκείνη ήταν τόσο όμορφη…
Δεν θυμάμαι ποια ήταν η πρώτη μέρα που την πρόσεξα. Σίγουρα όχι την πρώτη μέρα της σχολής, τότε είχα τον νου μου σε φίλους και παρέες. Την έλεγαν Μαρίνα (ακόμα έτσι τη λένε!), είχε μεγάλο χαμόγελο και όμορφα μάτια. Ήξερα λοιπόν ένα πράγμα αφότου τελείωσα το ρημάδι το λύκειο, κι αυτό ήταν πως κάποια στιγμή, έπρεπε να βρω τρόπο να μιλάω στις κοπέλες. Βασικά στη Μαρίνα! Αλλά και τι να της πω; Ε, την αλήθεια μέσες άκρες, ότι είναι όμορφη κι ότι καλό θα ήταν, για να συνεχίσω να ‘χω λίγο μυαλό μες στο κεφάλι μου, να μου χαρίσει το χαμόγελό της. Το πρόβλημα ωστόσο ήταν πως… Να, η Μαρίνα ήταν… Πώς να το πω; Πάνω απ’ τα κυβικά μου! Κι έτσι, άρχισαν όλα…
Βήμα 1ο: Το κυνήγι της ευκαιρίας.
Μπορεί τα κυβικά μου να ‘ταν λιγοστά, όμως ποιος μπορεί ν’ απαγορεύσει σ’ ένα smart να ονειρεύεται; Κάθε μέρα σ’ ένα πανεπιστήμιο γεμάτο κόσμο, ανάμεσα σε αρχαιόπρεπες φράσεις και μαθηματικές ταυτότητες, εγώ έψαχνα την ευκαιρία μου να κάνω τη Μαρίνα να με προσέξει έστω λίγο. Όμως τι διάολο σημαίνει “ευκαιρία”; Κανένας αποτυχημένος τύπος που σέβεται τον εαυτό του, δεν ξέρει ν’ απαντήσει σ’ αυτό! Οπότε;
Οπότε εγώ τη χάζευα στα αμφιθέατρα, την έψαχνα με τα μάτια μου στο κυλικείο, ξέκλεβα ματιές και περίμενα να γίνει κάτι. Κάτι που θα μου δώσει την ευκαιρία να κάνω επιτέλους “την κίνησή μου”. Όμως επειδή προφανώς δεν υπήρχε καμία “κίνησή μου”, αυτό το κάτι μάλλον πιο πολύ σήμαινε: να ‘ρθει εκείνη μια μέρα και να μου πει, “εϊ, φλώρε, σε ‘χω τσεκάρει καιρό τώρα, ωραίος είσαι, ψήνεσαι;”. Ναι, ξέρω, αυτά δεν γίνονται. Όμως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, και θα ζούσε ως το τέλος της σχολής αν δεν έβαζε η τύχη το χεράκι της…
Βήμα 2ο: Το “καταραμένο” πάρτι.
Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να τύχει σ’ έναν “μυρωδιά” που ψάχνει την ευκαιρία του με μια κοπέλα, είναι ένα πάρτι στο πανεπιστήμιο. Βλέπεις, το πάρτι είναι εξ ορισμού “ευκαιρία”. Οπότε, εσύ που ως τώρα ήλπιζες πως θα τελειώσει ο αγώνας και θα μπορείς άνετα να λες στον εαυτό σου διάφορες χαζές δικαιολογίες, τώρα πια δεν είχες αυτή την πολυτέλεια. Ιδού το πάρτι, ιδού κι η ευκαιρία σου…
Στο συγκεκριμένο πάρτι, τα πράγματα ακολούθησαν τη λογική πορεία. Εγώ προετοιμάστηκα να κάνω “θραύση”. Φανταζόμουν πλάνα χολυγουντιανά, με την αφεντιά μου να παίζει πιάνο, να κινείται με στυλ, να θαμπώνει τα όμορφα μάτια της Μαρίνας και να την παίρνει απ’ τη μέση ενόσω το υπόλοιπο φοιτηταριό θα χειροκροτούσε. Και τώρα, ας επιστρέψουμε στην πραγματικότητα. Μπήκα, την είδα, μου χαμογέλασε, γούρλωσα τα μάτια μου και χάθηκα στο σκοτάδι. Σ’ όλο το υπόλοιπο πάρτι την κοιτούσα και σκεφτόμουν τον “τέλειο” τρόπο να της πως αυτά που θέλω. Κοντά τρεις ώρες μετά, το ‘χα πάρει απόφαση. “Ασ’ το, άλλη φορά…”.
Βήμα 3ο: Να κεράσω μια μπύρα;
Έβρεχε. Μ’ άρεσε. Ένιωθα χάλια (είναι γνωστό, η μιζέρια του φόβου είναι χειρότερη απ’ την πίκρα της απόρριψης). Είχα ξεσηκώσει δυο μπύρες απ’ τον ηρωικό περιπτερά δίπλα στη σχολή, καθόμουν στην πλάτη της στάσης του λεωφορείου, έπινα, έτρεμα και μ’ έβριζα. Κι ακριβώς την ώρα που τελείωνα τη μπύρα μου, ήρθε κι έκατσε στη στάση μια κοπέλα. Ώπα, λάθος, όχι μια κοπέλα. Η κοπέλα!
Ήταν ήδη αργά για να τρομάξω. Την κοίταξα, χαμογέλασα κουρασμένα και ξεφύσηξα απογοήτευση. Εκείνη γύρισε προς το μέρος μου, μου ‘ριξε ένα μισονυσταγμένο χαμόγελο και είπε: “Πφφφ πολύ τα βαριέμαι αυτά τα πάρτι…”. Ύστερα τεντώθηκε λίγο και ξαναγύρισε προς το μέρος μου: “Δεν βρέχεσαι εκεί που κάθεσαι;”. Έπρεπε να πω κάτι. Όμως τα λόγια είχαν κατέβει σε απεργία, κι όλο το στυλάκι “μπύρα και βροχή” έμοιαζε να ‘χει πάει περίπατο. Η κοπέλα συνέχιζε να με κοιτάζει, περιμένοντας προφανώς να πω καμιά λεξούλα ή ν’ αδιαφορήσει για πάντα. Έπρεπε να πω μια λέξη. Έστω μια. Τα ‘χα χαμένα. Μια λέξη. Η κοπέλα με κοιτούσε. Εγώ κοιτούσα τη σακούλα με τις μπύρες. Μια λέξη… Τελικά είπα τρεις. “Θες μια μπύρα;”
Η Μαρίνα ήπιε τη μπύρα της. Πήραμε μαζί το λεωφορείο (το οποίο με πήγε 7 χιλιόμετρα μακριά απ’ το σπίτι μου, αλλά χαλάλι!). Με φίλησε λίγο πριν κατέβει. Την επόμενη μέρα δεν έκανε ότι δεν το θυμάται. Τον επόμενο χρόνο δεν πήγαμε στο πάρτι, μείναμε σπίτι. Σήμερα, μου κάνει τη χάρη να μη μου χτυπάει αυτή την ιστορία όποτε της θυμίζω τι κελεπούρι έχει δίπλα της. Μόνο, πού και πού, μου δίνει καμιά μπύρα και με κοιτάει με νόημα. Και να σου πω κάτι; Αν η σχέση της ζωής σου ξεκινήσει με μπύρα, τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά. Μιλάει η εμπειρία…
