Όλα ξεκίνησαν ένα Σαββατοκύριακο, που ‘χε τρελή ζέστη κι αποφάσισα να πάω για μπάνιο. Δηλαδή μεταξύ μας, για πλατσούρισμα περισσότερο αφού δεν με λες και Μάικλ Φελπς. Κι ακριβώς γι’ αυτό (επειδή δεν είμαι κάνας πρωταθλητής στις απλωτές και στις πεταλούδες), το μπάνιο για την αφεντιά μου περιλαμβάνει μια σειρά από πράγματα: σκιές, μπύρες, τσιπουράδικα δίπλα στη θάλασσα, διάβασμα και κουβεντούλα. Πάνω απ’ όλα ωστόσο, το βασικό ζητούμενο άμα και μπεις στον κόπο να φορέσεις μαγιό και σαγιονάρες, είναι η ξεκούραση. Η ησυχία, η γαλήνη και η πραγματική ξεκούραση.
Κάπου εκεί λοιπόν, η δουλειά πήγε θεόστραβα. Γιατί; Λοιπόν, για να δούμε… Το “πού;” ήταν σωστό: μια παραλία κάπου στο Πήλιο, ήσυχη, καθαρή, πανέμορφη. Το “πότε;” ήταν άψογο: Σάββατο, μεσημέρι, ακριβώς την ώρα που σε πιάνει η όρεξη γι’ άραγμα. Το “τι;” ήταν αριστούργημα: τσίπουρο, βουτιές και χουζουροκουβέντες. Το πρόβλημα ήταν στο “ποιος;”. Κι ήτανε πρόβλημα, γιατί σ’ αυτή την ερώτηση δεν πρέπει ν’ απαντάς μόνο τη δική σου παρέα. Πρέπει ν’ απαντάς και τις υπόλοιπες.
Με το που πατάω λοιπόν το πόδι μου στην άμμο, ψυχανεμίζομαι πως κάτι δεν θα πάει πολύ καλά. Και το ψυχανεμίζομαι γιατί δεν πέρασε μισό δευτερόλεπτο, και στα καπάκια μια κραυγή ακούστηκε: “Ναι ρε μαλάκα, σου λέω γκομενάκι τρελόοοοο!!!!“.
Δεν είχα ιδέα για ποια κοπέλα μιλούσαν, δεν τους ήξερα. Ήξερα όμως ότι ένα μέρος που το χαρακτηρίζει η ηρεμία, το διάλεξαν τέσσερις καγκουρέοι για να βγάλουν τα εσώψυχά τους. Και φυσικά να τα βγάλουν με φωνές, χαζόγελα και καφριλίκια για τη Σάρα, τη Μάρα και το κακό συναπάντημα…
Κι επειδή, φίλε προβοκάτορα / φίλη προβοκατόρισσα, τούτο το σάιτ συχνά πυκνά δουλεύει και σαν ψυχανάλυση, έρχομαι να βγάλω κι εγώ τα δικά μου εσώψυχα. Ξεκινώ, λοιπόν: ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΜΑΓΚΕΣ;;; Γιατί; Θέλετε να μιλήσετε για τις κοπέλες σας, τις δουλειές σας, τις μαγκιές σας και τις καφρίλες σας. Ωραία. Είναι ανάγκη να τ’ ακούσω όλα αυτά κι εγώ; Κι όλη η παραλία; Δεν είστε παιδάκια ρε σεις, που κάνει υπομονή κανείς όταν ουρλιάζουν τριγύρω, αφού: “Ντάξει, παιδάκια είναι, η χαρά της ζωής”. Είστε ολόκληροι μαντράχαλοι! Έλεος κάπου…
Εν τω μεταξύ, δεν είναι μόνο ότι φωνάζουν. Ρίχνουν και μπινελίκια! Κι όχι, δεν έχω κανένα θέμα να λες “μαλάκες” τους κολλητούς σου και ν’ ανταλλάζεις “πονηρούς χαρακτηρισμούς” με την κοπέλα σου (δεν ζούμε στο ’60, αυτό έλλειπε!). Όμως όταν αυτά που λες, για την τάδε που “την έχεις μόνο για να της ρίχνεις από κανέναν…” ή για τον δείνα που “δεν… ούτε γάτα”, κάνουν όλη την υπόλοιπη παραλία να αισθάνεται αμήχανα, τότε κάτι δεν πάει καλά ή μαζί σου ή με την παραλία.
Και για να μη φανεί ότι ζητάω τέρατα, όχι, δεν έχω την απαίτηση να γίνει ξαφνικά ο κάφρος “ευγενικός” και ν’ αρχίσει να σέβεται τους υπόλοιπους ανθρώπους στις κουβέντες του. Η μόνη απαίτηση που έχω, διάολε, είναι να μη χρειάζεται να μπαίνει όλος ο κόσμος στον κόπο ν’ ακούει ανάμεσα στις κουβέντες του, τα δικά σου μπινελίκια για “γκόμενες” και “σκηνικά”. Και ναι ρε μαν, αυτό είναι δικαίωμά μας να στο ζητάμε!
Και να σου πω ποιο είναι το πιο εκνευριστικό; 9 στις 10 παραλίες της Ελλάδας, είναι γεμάτες ξαπλώστρες, ρακέτες, μουσικές, τάβλι, φωνές και πόζες. Και σ’ αυτές τις παραλίες, δεν μπορεί να πει κανείς στον διπλανό του: “Σταμάτα ρε φίλε να χαζογελάς, γιατί γουστάρω να διαβάσω εγώ βαριά λογοτεχνία μέσα στο χαμό“. Σωστά; Όμως υπάρχει κι αυτή η 1 στις 10, που ευκαιρία δίνει σε κάποιους από μας να χαλαρώσουμε λιγάκι και ν’ απολαύσουμε τη θάλασσα με τον δικό μας τρόπο. ΓΙΑΤΙ ρε άνθρωποι, θέλετε κι αυτή τη 1 παραλία μας, ΝΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΚΟΠΑ-ΚΑΜΠΑΝΑ;;;
Παλιοτυροβρομίκουλοι! (Με το χλίπι-χλίπι στα πόδια…). Άντε πια, μας πρήξατε!
