Το Release Athens Festival ξεκίνησε, κι έφερε ξανά τον δροσερό συναυλιακό χαμούλη του στην κάψα της καλοκαιρινής Αθήνας. Κι όπως θα ξέρεις ήδη, εδώ στο Provocateur είμαστε στην πρώτη γραμμή της καλοκαιρινής μουσικής μάχης. Στη φετινή αντάρα του Release λοιπόν, στείλαμε τους χειρότερους τους πιο κατάλληλους ανθρώπους, με στόχο να κάνουν λέξεις μια φάση που “δεν περιγράφεται με λόγια”.
Ηλίας Γεροντόπουλος και Νίκος Ράπτης επιστρατεύτηκαν να ζήσουν από κοντά τις δύο πρώτες μέρες του φεστιβάλ, με Rag ‘n’ Bone Man, και με Richard Ashcroft, και με Thievery Corporation και UB40. Από κοντά κι η Φιλένια Καρτσωνάκη, πάντα έτοιμη για μουσικές και μπύρες, πάντα οπλισμένη με τις φωτογραφικές μηχανές της!
Μέρα 1η και ο Ηλίας Γεροντόπουλος νιώθει ότι τον αγαπούν στην τοποθεσία Πλατεία Νερού
Η Πλατεία Νερού έμοιαζε τεράστια για να γεμίσει. Μέχρι να πέσει ο ήλιος, άνθρωποι τριγύριζαν από δω κι από κει, έπιναν μπύρες και καφέδες, μασουλούσαν μπέργκερ ή έπιαναν κουβέντα με διπλανές παρέες. Κι ύστερα, ξαφνικά, ο ουρανός ήταν πια νυχτερινός, ο Rag ‘n’ Bone βγήκε στη σκηνή κι εγώ σήκωσα το κεφάλι κι έριξα μια ματιά σ’ ολόκληρη την πλατεία. Γέμισε! Ύστερα γύρισα για τα καλά τα μάτια στη σκηνή, στον πληθωρικό τυπάκο με τη φανέλα του “Ο’ Νιλ” των Ορλάντο Μάτζικς.
Δεν θα πω ψέματα, το μόνο τραγούδι του που ήξερα, ήταν εκείνο το “I ‘m only human, after all”. Όμως αυτό καθόλου δεν αποδείχτηκε πρόβλημα, αφού ο Rag είχε τον τρόπο να “σε βάζει στην παρέα” γρήγορα-γρήγορα, με τη συμπαθητική, κομμάτι μελαγχολική φωνή του. Η υπόλοιπη “παρέα” βέβαια, ήδη τραγουδούσε μαζί του, γελούσε με τα αστειάκια του και τελικά τον αποθέωσε, όταν ο τύπος είπε στο φινάλε και το μοναδικό τραγούδι που ήξερα.
Όταν ο Rag ‘n’ Bone κατέβηκε απ’ τη σκηνή, ανέβηκε ένας άλλο τύπος. Από άλλο ανέκδοτο. Μισή μερίδα άνθρωπος, διπλή μερίδα στυλάκι. Ήταν ο Richard ο Ashcroft που ηλέκτρισε τη σκηνή, τον κόσμο, όλη την πλατεία! Πάνω σε ακουστική κιθάρα, τα τραγούδια του πέρναγαν μια βόλτα απ’ τις καλύτερες στιγμές της σλόου ροκ, ντυμένα με ποπ ενορχιστρώσεις και μαύρα γυαλιά μέσα στη νύχτα (!).
Μ’ αυτόν τον τύπο που λες, έγινε στ’ αλήθεια της τρελής. Κόσμος να τραγουδάει, κόσμος να φωνάζει, ένας φαν σε παραλλήρημα να ουρλιάζει (με τα σώβρακα!) και να προσπαθούνε οι σεκιουριτάδες να τον κάνουνε καλά. Γιατί, μεταξύ μας, τι άλλο θες από ένα καλοκαιρινό φεστιβάλ; Μουσική, χαμό και σκηνικά για να ‘χεις να τα συζητάς αργότερα. Ε, απ’ όλα είχαμε!
Mέρα 2η και ο Νίκος Ράπτης νιώθει χαλαροοοοοος στην τοποθεσία Τζαμάικα Πλατεία Νερού
Για να σηκωθεί ένας βαριεστημένος τύπος (όπως εγώ) και να “ταξιδέψει” (γιατί ταξίδι είναι) απ’ το μακρινοοοοο Μαρούσι έως το Φάληρο (άλλο όταν παίζει ο Θρύλος, μην μπερδεύεσαι…) είναι ζόρικο και σίγουρα θα ‘πρεπε να τον ψήσει τρελά το line up για να πάρει τους δρόμους. Έλα όμως που το line up τον έψησε άσχημα, καθώς τα ονόματα των UB40 και των Thievery Corporation δεν τα λες και μικρά (αντιθέτως δηλαδή)… Και στο τέλος δικαιώθηκε για το ταξίδι του.
#Λαϊβάρα.
#Προχωράμε.
Με το που πατήσαμε, λοιπόν, το πόδι μας στην Πλατεία Νερού (δυστυχώς αργήσαμε λίγο και δεν προλάβαμε την χαρισματική Angelika Dusk αλλά και τους Magenta Flaws) καταλάβαμε με το πρώτο κιόλας άκουσμα ότι θα περνούσαμε φίνα, αφού οι “ηλεκτρονικοί” Golan μας έκαναν να ξεχάσουμε για λίγο την πείνα που ‘χαμε απ’ το “ταξίδι” και να χαλαρώσουμε με τις ιδιαίτερες μουσικές τους. Το ξέρω ότι είμαι ανεπίτρεπτος, καθώς ήταν η πρώτη φορά που άκουσα λάιβ ηλεκτρονική στη ζωή μου, αλλά μπορώ να πω ότι “έσπειραν” τα παλικάρια και ΘΑ ΤΟΥΣ ΞΑΝΑΑΑΑΑΚΟΥΓΑ ΓΙΑ ΠΛΑΚΑ.
Έπειτα, ήρθε η σειρά των θρυλικών UB40 να πάρουν την σκυτάλη και να “μεταμορφώσουν” την Πλατεία Νερού σε μια μικρή πολιτεία της Τζαμάικα. “Kingston Town”, “Falling in Love With You”, “Red Red Wine” και η ψυχή του Βob να βρίσκεται σε μια γωνιά του μπαρ και να καμαρώνει τους UB40, αλλά και το ελληνικό κοινό που έδειξε για ακόμα μια φορά ότι ξέρει ν’ αγαπάει με την καρδιά του την ρέγκε μουσική.
Και αφού μας τα “‘σκασαν” για τα καλά οι UB40 (δεν είναι αυτό που νομίζεις) και μας έπαιξαν τρομερή μπαλίτσα με τα προσωπικά τους κομμάτια, αλλά και τις αξιοζήλευτες διασκευές τους, έφτασε και η ώρα των Thievery που εντάξει να μην κοροιδευόμαστε ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ, ΒΓΕΙΤΕ ΚΑΙ ΠΕΙΤΕ ΤΑ ΡΕ ΠΑΙΔΕΣ. Και βγήκαν και τα είπαν…
[gallery-475]
Ηλεκτρονική τζαζ, μπόσα νόβα, χιπ χοπ και ρέγκε (μόνο νησιώτικα δεν ακούσαμε) και μπορεί να σου ακουστεί κλισέ, αλλά τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, όταν είναι να γράψεις δυο τρεις αράδες για το μεγαλείο των Thievery.
*Ώπα της.
*Τα λέμε ξανά στις 17/6 με Jamiroquai, Parov Stelar, Cigarettes After Sex, Sillyboy’s Ghost Relatives, Σtella. Εσύ θα λείπεις; Τσέκαρε για τίκετς εδώ!
