Είναι η εφηβεία, αυτή πάντα, τόσο μα τόσο ιδιαίτερη. Μοναδική, ανεπανάληπτη. Οι ορμόνες μέσα σου τρελαίνονται, ανακαλύπτεις τον κόσμο από την αρχή. Τα πάντα είναι πιο έντονα, ή μάλλον έτσι τα εισπράττεις. Τίποτα ίσως δεν το συνοψίζει καλύτερα από το πώς «καταναλώνεις» μουσική σε αυτήν την περίοδο της ζωής σου.
Οι αγαπημένες σου μπάντες ή τραγουδιστές είναι πραγματικά… αγαπημένοι σου. Δεν σηκώνεις μύγα στο σπαθί σου, αν στους προσβάλει κάποιος, σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Παθιάζεσαι, το θεωρείς κάτι πολύ δικό σου που κανείς δεν δικαιούται να στο «μαγαρίσει» ή να στο αμφισβητήσει. Λιώνεις τα ίδια τραγούδια ξανά και ξανά, μαθαίνεις τους στίχους απ’ έξω, κάνεις νοερά ταξίδια με το μυαλό σου πως είσαι και συ πάνω στη σκηνή, ένα με τον κόσμο…
Το φαινόμενο στη ψυχολογία αποκαλείται Reminiscence Bump. Με απλά λόγια, είναι η τάση που έχουν κυρίως οι άνω των 40 ετών να θυμούνται περισσότερο και καλύτερα, γεγονότα που συνέβησαν την περίοδο της εφηβείας τους. Είμαστε, τότε, στην πιο παραγωγική και ενεργειακά «γεμάτη» στιγμή μας ως είδος. Πρώτο φιλί, πρώτες διακοπές με φίλους, αποφοίτηση από το σχολείο και πάει λέγοντας.
Γιατί η μουσική που ακούμε στην εφηβεία είναι η πιο ξεχωριστή «καλλιτεχνική» μα ανάμνηση από τότε
Ερευνητές τα έβαλαν κάτω, έκαναν τις μελέτες τους και τα συναφή και επιβεβαίωσαν αυτό που λίγο πολύ όλοι ξέραμε αφού το νιώθουμε στο απόλυτο: Η μουσική που ακούμε στην εφηβεία, μας ακολουθεί σε όλη μας τη ζωή. Μας διαμορφώνει, μας ορίζει υπό μια έννοια. Προσοχή: Αυτό δεν σημαίνει πως στην πορεία δεν ανακαλύπτουμε νέα είδη, νέες μουσικές και καλλιτέχνες που μας αρέσουν και μάλιστα πολύ. Απλά αυτά τα πρώτα (θα) έχουν πάντα μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μας.
Προφανώς αυτό ισχύει και με άλλα όμορφα πράγματα στα οποία και μυούμαστε για πρώτη φορά στην εφηβεία. Βιβλία, ταινίες. Απλά με τη μουσική είναι πιο έντονο από οτιδήποτε άλλο. Για τον απλό λόγο πως μπορούμε να ακούσουμε εκατοντάδες φορές ένα τραγούδι, να το βιώνουμε δηλαδή σε μεγαλύτερη διάρκεια και συχνότητα ως φαινόμενο. Στο repeat. Η μουσική επίσης επηρεάζει πολύ περισσότερα μέρη του εγκεφάλου μας. Συναισθηματικά, κινητικά. Δεν είναι τυχαίο πως μελετάται ενδελεχώς η βοήθεια που μπορεί να προσφέρει (η μουσική) σε άτομα που πάσχουν από άνοια ή τη Νόσο του Άλτσχαϊμερ.
Ουσία είναι και μετά από όλα αυτά, πως μεγαλώνοντας, αποκτάμε τη ροπή προς το να βλέπουμε όλα καλύτερα σε αυτό που συνηθίζουμε να συνοψίζουμε ως «παλιά, ωραία χρόνια» ενώ αρχίζουμε να κοιτάμε με μια κάποια αποστροφή τους νεότερους. «Πώς τις ακούνε αυτές τις αηδίες, εμείς στην εποχή μας είχαμε μουσικάρες». Αν την έχεις πει αυτήν την ατάκα, μην ξεχάσεις να προγραμματίσεις και το ετήσιο τσεκ απ για την υγειά σου, καθότι «νιούδι» αποκλείεται να είσαι πια. Θα έχεις πάντως και τουλάχιστον, τις δικές σου μουσικές αναμνήσεις από τότε να σε συντροφεύουν, ως την αιωνιότητα…
