Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων σ’ αυτό τον κόσμο: Αυτοί που προσπαθούν να φέρουν το αύριο… σήμερα, κι εκείνοι που παλεύουν να κρατήσουν λίγο παραπάνω το χθες. Εγώ λοιπόν, είμαι απ’ τους δεύτερους.


Ζηλεύω μπόλικα τον κόσμο που ζούσε “τότε”. Όταν όλα ήταν λίγο πιο απλά κι η ζωή λίγο πιο αργή. Τότε που δεν είχες ενημέρωση 24ώρες το 24ωρο αλλά ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΙΧΕΣ ΑΝΑΓΚΗ. Τότε που άκουγες μουσικάρα απ’ το πικάπ και οδηγούσες ένα Μini που ήταν πραγματικά μικρό. Όμως όλα αυτά γιατί σ’ τα λέω; Πρώτον, γιατί μ’ αρέσει τόσο πολύ να γκρινιάζω σε ακροατήριο. Αλλά και δεύτερον, για να μη σου φανεί “περίεργο” που το πρωί του περασμένου Σαββάτου, χάζευα όπως και κάθε Σάββατο “τον κόσμο πριν αλλάξει”, μέσα σ’ ένα παλαιοπωλείο.

Λοιπόν, το τι μούρες συναντάς εκεί μέσα, δεν λέγεται! Απ’ τον Σάιμον και τον Γκαρφάνγκελ στο εξώφυλλο της Mrs Robinson, μέχρι τον Ντόναλντ και τον Σκρουτζ σε περιπέτειες χωρίς γυαλιστερά φύλλα ιλουσατρασιόν. Κι ενώ έχω ήδη ακουμπήσει μια 25άρα ευρώ στον συμπαθητικό γεράκο ιδιοκτήτη (για μια Πάπισσα Ιωάννα στην καθαρεύουσα, ένα βινύλιο του Βαγγέλη Γερμανού κι ένα μπρελόκ Mini Cooper ενώ δεν έχω καν αμάξι!), το μάτι μου πέφτει πάνω σ’ ένα πάκο αφίσες από παλιές διαφημίσεις. Ήταν μια κοπέλα που χαμογελούσε. Και μια μπύρα που χαμογελούσε περισσότερο! Σκοτώνει ο συνδυασμός.

Φέρνω την αφίσα λίγο πιο κοντά στα μάτια μου και πιάνω την κουβέντα στην κοπέλα. Πρώτα κλασικές γλυκανάλατες μπούρδες για να σπάσει ο πάγος (“Τι κάνει ένα καλό κορίτσι σαν κι εσένα σε μια κίτρινη αφίσα σαν κι αυτή;”), κι ύστερα κάνω για τα καλά την κίνησή μου:

“Τι πίνεις να κεράσω;”

“Μπύρα” μου λέει.

“Τι μπύρα;”

“Μάμος” απαντάει και δείχνει με νόημα πίσω απ’ τον ώμο της.

Κοιτάζω τη δεύτερη αφίσα της στοίβας και… στραβοκαταπίνω! Ένας τύπος με μουστάκι έκανε ότι δεν με κοιτάει, αλλά με κοιτούσε! Ανεξιχνίαστα.

“Ο μπαμπάς σου;” ρωτάω έντρομος.

“Μη λες βλακείες” μου κάνει η κοπέλα, “είναι ο κύριος Μάμος”.

Όμως δεν είμαι κάνας πρωτάρης. Ξέρω… Γαμπρός ή μακαρίτης, στρίβειν δια του αρραβώνος, βουτάω λοιπόν τα χαρτιά και πάω καρφί στο γέρο παλαιοπώλη (που όχι, απ’ όσο μπορώ να πω, καθόλου δεν έμοιαζε μ’ ελαιογραφία του Γκόγια). Τόνε ρωτάω για τις αφίσες και ειδικά για τον άνθρωπο με το μουστάκι.

“Πέτρος Μάμος” μου κάνει. “Απ’ την Πάτρα. Επιχειρήματίας με μεράκι. Έβγαζε μια μπύρα που έκανε πάταγο, τότε. Τη στέλνανε και στο εξωτερικό. Ωραία μπύρα…”.

“Κρίμα να μην μπορώ να δοκιμάσω” σκέφτηκα δυνατά.

“Γιατί να μη μπορείς;”. Ο γέρος με κοιτούσε γελώντας κάτω απ’ τα γυαλιά του.

“Εεε, τι γιατί; Είπαμε την πέφτω σε φανταστικές κοπέλες από διαφημίσεις, αλλά φανταστική μπύρα πώς διάολο να την πιώ;” σκέφτηκα, μα ευτυχώς δεν πρόλαβα να το πω. Ο γέρος συνέχιζε να γελάει κάτω απ’ τα γυαλιά του ενώ πρόσθετε: “Την ξαναφέρανε”. Κι ύστερα μου δείχνει μια ιλουστρασιόν διαφήμιση, φρέσκια, που έμοιαζε τόσο πολύ ωστόσο μ’ εκείνες τις παλιές.

Και τότε, πριν ακόμα να βγω απ’ το παλαιοπωλείο αγκαλιά με τις αφίσες και τα βινύλια, το ‘χα πάρει απόφαση. Άμα μια μπύρα μπορεί να φέρει το χθες στο σήμερα έστω για λίγο, θα ψάξω να τη βρω αυτή τη μπύρα. Θα την καθίσω πάνω στο τσίγκινο τραπεζάκι μου κι ο κόσμος θ’ αρχίσει να τρέχει λίγο πιο αργά κι ανέμελα. Και ποιος ξέρει; Μπορεί κάπου μαζί της να βρω κι εκείνη την κοπέλα, που θα ‘χει όρεξη να πιούμε μαζί μια Μάμος, ν’ ακούσουμε μουσική από βελόνα και να πάμε μια βόλτα με παλιό, μικρό Mini Cooper. Ακόμα κι αν δεν έχω αυτοκίνητο…

Κι αν θες να ψάξεις κι εσύ λίγο παρελθόν με τη βοήθεια της Μάμος, έλα να τη βρεις παρέα με τους Gadjo Dilo και τους The Swingin’ Cats, την Πέμπτη 17/5 στο Loukoumi Bar& Loukoumi #10, Πλατεία Αβησσυνίας 3 & 10. Το συνθηματικό για το πάρτυ το βρίσκεις εδώ (και να μείνει μεταξύ μας…).

Μάθε το σύνθημα κι έλα για… “Πάρτυ Όπως Τότε”!