Με το που έβαλα το δίσκο του, Far Cry 5 στο Playstation 4 Pro, είδα μέσα σε λίγα λεπτά ότι το παιχνίδι είναι σχεδόν ίδιο με τα προηγούμενα του Franchise.
Οπότε έχουμε και λέμε. Σου άρεσαν τα προηγούμενα; Ακόμα κάθεσαι; Τρέχα πάρ’ το! Αν πάλι είσαι από εκείνους που έπαιξαν το Far Cry 3 και κουράστηκαν, το Far Cry 4 και βαρέθηκαν τη ζωή τους, τότε μεγάλε αστό να πάει. Θα κόψεις φλέβες.
To Far Cry 5, κυκλοφόρησε 4 χρόνια μετά το Far Cry 4 και δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του όχι και τόσο δημοφιλούς, Far Cry Primal. Πίστευα, όπως και πολλοί μαζί με εμένα, ότι το παιχνίδι θα έχει αρκετές αλλαγές, από την κλασική συνταγή που κρατάει από το Far Cry 3, όμως μάταια.
Η βασική αλλαγή που σίγουρα κατάλαβα, ήταν αυτή του περιβάλλοντος. Μετά τις χιονισμένες βουνοκορφές των Ιμαλαΐων, το παιχνίδι με πήγε στην ζεστή Μοντάνα. Συγκεκριμένα στη Hope County. Ναι “Hope” όπως λέμε ελπίδα στα ελληνικά.
Η Ubisoft, μας πηγαίνει στην Αμερική, προφανώς για να πουλήσει στην εκεί αγορά (κυρίως), αφού πιστεύω ότι δεν είναι λίγοι οι αμερικάνοι που ταυτίστηκαν με τον πρωταγωνιστή του παιχνιδιού. Το στόρι του παιχνιδιού είναι αρκετά καλό, αν και περίμενα να έχει περισσότερες πολιτικές αναφορές, πράγμα που τελικά γίνεται σε ένα πολύ μικρό βαθμό. Συγκεκριμένα σε (α)διάφορες αποστολές, οι οποίες δεν έχουν κάποια ουσία, το όλο στόρι.
Από την εισαγωγή και μόνο, το παιχνίδι σε βάζει στο νόημα. Μία θρησκευτική αίρεση, ονόματι “Project at Eden’s Gate”, έχει μαζέψει ακόλουθους από όλα τα κοινωνικά στρώματα στην συγκεκριμένη “πόλη της ελπίδας” και προσπαθεί να μαζέψει κι άλλους. Βέβαια, όχι με τον πιο καλό κι ευγενικό, τρόπο όπως φαντάζεσαι πολύ καλά.
Ο αρχηγός της αίρεσης, είναι ο Joseph Seed, ο οποίος μαζί με τα “3 αδέρφια του”, έχει “κατακτήσει” την Hope County. Σκοπός του είναι να την προστατεύσει από την κατάρρευση ή αλλιώς “Collapse”, όπως αναφέρεται στο παιχνίδι, που έχει προφητεύσει ο ίδιος. Εκτός από αρχηγός αίρεσης, ο μαν είναι και προφήτης δηλαδή.
Ο πρωταγωνιστής όπως πολύ καλά κατάλαβες, θέλει να σώσει την πόλη από την αίρεση αυτή, σκοτώνοντας ή συλλαμβάνοντας, τον Joseph και την παρέα του. Έγινα λοιπόν για 20 πλας ώρες, ο βοηθός σερίφη, που μετά από μία αποτυχημένη απόπειρα σύλληψης του Joseph Seed, πρέπει να επιβιώσει και στη συνέχεια να σώσει την πόλη και τους συνεργάτες του.
Αυτή είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του Far Cry, που ο πρωταγωνιστής δεν έχει προεπιλεγμένο όνομα, φύλο και ρούχα. Η Ubisoft, με αυτόν τον τρόπο, μας συστήνει ένα νέο σύστημα παραμετροποίησης του χαρακτήρα (μόνο εμφανισιακά όμως). Τα ρούχα ή το φύλο, δεν παίζουν απολύτως κανέναν ρόλο στο παιχνίδι. Άσε που δεν τα βλέπει και κανείς.
Το στόρι δεν λέω, είναι ωραίο, αλλά δυστυχώς δεν έχει διάρκεια. Όσο ωραία ξεκινάει, στην πορεία κάνει φέιντ άουτ και καταντάει βαρετό και μονότονο, ενώ το τέλος δεν εντυπωσιάζει όσο θα περιμέναμε.
Ο τεράστιος χάρτης, είναι χωρισμένος σε 3 περιοχές που ελέγχονται από τα μέλη της οικογένειας του Joseph. Κάθε περιοχή είναι τελείως αποκομμένη από την άλλη, με αποτέλεσμα όση ώρα έπαιζα και χρειαζόταν να περάσω από το ίδιο σημείο του χάρτη, οι εχθροί ήταν εκεί ακόμα και αν πριν από πέντε λεπτά τους είχα σκοτώσει. Πολύ κουραστικό λέμε!
Το γεγονός ότι το παιχνίδι, δίνει απόλυτη ελευθερία κινήσεων, πράγμα που σημαίνει ότι αν ήθελα, έκοβα βόλτες με τις ώρες στην Μοντάνα, κάνει τους εχθρούς να είναι όλοι ίσοι από την αρχή και δυστυχώς να μην εμφανίζουν προοδευτικά κάποια αύξηση στο επίπεδο δυσκολίας όσο περνούσε η ώρα. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι στην αρχή (μην φανταστείς πολύ ώρα), με σκότωναν πολύ εύκολα, όμως στην συνέχεια έδινα πόνο.
Μία πολύ καλή προσθήκη που είδα στο Far Cry 5 ή μάλλον αφαίρεση θα έλεγα καλύτερα, ήταν η απουσία των watch towers που έχουμε συνηθίσει στα παιχνίδια της Ubisoft. Ω ναι, τέλος οι ώρες σκαρφαλώματος σε πύργους για να δω το χάρτη. Πλέον για να βρω τα διάφορα σημεία ενδιαφέροντος που υπήρχαν, έπρεπε να μιλήσω με διάφορους περαστικούς για να μου δώσουν πληροφορίες. Με αυτό τον τρόπο, η Ubisoft έχει πετύχει πολύ όμορφα το αίσθημα ότι το Far Cry 5 είναι ζωντανό και ότι δεν είναι όλα φιξαρισμένα.
Ένα ακόμα από τα ωραία σημεία του παιχνιδιού, είναι φυσικά τα όπλα, οι μάχες και οι σύμμαχοι που μπορεί να έβρισκα στο δρόμο μου ή σε κάποια αποστολή. Άλλωστε για FPS μιλάμε. Ωραία τα καλά γραφικά, οι συζητήσεις και τα στοιχεία rpg που έχουν μπει στο παιχνίδι, όμως αν δεν υπάρχουν καλά όπλα, τότε ας το αφήσουμε.
Έχουμε και λέμε λοιπόν. Πολυβόλα, πιστόλια, καραμπίνες, τουφέκια, τόξα, ρουκέτες, χειροβομβίδες, δυναμίτες, εκρηκτικά και πάμε! Λοκ εν λόουντ. Δράση από την αρχή μέχρι το τέλος και όρεξη να έχεις να συνεχίζεις. Στον τομέα αυτόν, το Far Cry 5 δεν το λες καθόλου αδιάφορο. Είχα πολλά πράγματα να κάνω και πολλά μέρη να ελευθερώσω ή να καταστρέψω. Εντάξει μπορεί να ήταν λίγο κουραστικό μετά από αρκετές ώρες παιχνιδιού όμως ακόμα και τότε κάθε kill, ήταν απολαυστικό. Φαντάσου πήγαινα να γίνω “φάντασμα”, σκοτώνοντας ό,τι υπήρχε χωρίς να με πάρει είδηση κανείς, όμως τελικά τα πράγματα κατέληγαν με εκρήξεις και ρουκέτες.
Από πλευράς γραφικών και ήχου το παιχνίδι δεν θα μπορούσε να μην είναι άψογο. Όλα είναι προσεγμένα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, χωρίς προβλήματα ή κολλήματα.
Τέλος, το co-op campaign mode που υπάρχει για πρώτη φορά στο παιχνίδι είναι και αυτό πολύ καλό, αφού μπόρεσα να ξεκινήσω να παίζω με ένα φίλο μου online όλο το στόρι του παιχνιδιού παρέα, Πολύ γέλιο λέμε.
Σε γενικές γραμμές το Far Cry 5 είναι ένα πολύ καλό παιχνίδι, που ακόμα πατάει στα χνάρια των προηγούμενων της σειράς. Η Ubisoft μας είχε κάνει να πιστέψουμε ότι θα δούμε νέα πράγματα όμως τελικά, δεν ήταν και τόσα πολλά. Παρόλ’ αυτά, δεν παύει να είναι ένας από τους μαστ πλέι τίτλους του 2018 και σίγουρα ένα πάρα πολύ καλό παιχνίδι στο είδος του και στο κοινό που απευθύνεται.
