Σύμφωνοι. Είναι λάθος να κρίνω ένα βιβλίο απ’ το εξώφυλλο. Το εξώφυλλο συχνά δεν έχει καμία σχέση με τον συγγραφέα, κι άρα δεν αντικατοπτρίζει καλά τις λέξεις που κρύβονται στις υπόλοιπες σελίδες. Ο τίτλος απ’ την άλλη…
Λοιπόν, ναι, ο τίτλος είναι λίγο πονεμένη ιστορία… Βλέπεις, υπάρχουν συγγραφείς και συγγραφείς, άρα υπάρχουν τίτλοι και τίτλοι. Κι άμα ο άλλος είναι παλαβός, τι περιμένεις να ‘ναι ο τίτλος του, εντάξει; Αλλά για να μιλήσω (ως συνήθως) με ντοκουμέντα, διάβασε παρακάτω 10 must, ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΒΙΒΛΙΑΡΕΣ με τίτλους… Τέλος πάντων…
Το Όνομα του Ρόδου
To νούμερο ένα μυθιστόρημα που ο τίτλος δεν συναντάει την πλοκή ούτε τα Σαββατοκύριακα! Ναι, ναι, το ξέρω ότι οι τελευταίες λέξεις του βιβλίου μιλάνε για το “όνομα του παλιού ρόδου” (;). Και ξέρω επίσης ότι το ρόδο είναι συμβολισμός για (spoiler alert!) το βιβλίο του Αριστοτέλη που μας έχει απομείνει πια μονάχα τ’ όνομά του. Αλλά… Μην το κουράζουμε, το ‘χει παραδεχτεί ο ίδιος ο Έκο: “Διάλεξα το ρόδο, γιατί είναι τόσο γεμάτο σε νοήματα, ώστε ο καθένας μπορεί να επιλέξει το νόημα που θέλει“. Ωραίος ρε, κι ο,τι καταλάβουμε…
2666
Ούτε μια φορά. Ούτε λίγο. Το magnum opus του Ρομπέρτο Μπολάνο, ούτε σαν υποσημείωση δεν έχει το νούμερο 2666 σε κάποια απ’ τις 900 σελίδες του. Όμως αυτό το νούμερο αναφέρεται σε άλλα βιβλία του ιδιοφυούς Χιλιανού, ως η χρονολογία (από κτήσεως κόσμου) της Εξόδου των Εβραίων απ’ την Αίγυπτο. Κοινώς: “Για να βγάλετε άκρη, διαβάστε και τα υπόλοιπα βιβλία μου”. Έμπορας! (Αστειευόμεθα, οφκόρς…).
1Q84
Όχι απλά δεν βρίσκεις σύνδεση με την πλοκή, ούτε καν σύνδεση με το λεξικό δεν βρίσκεις. Θέλω να πω, το “1Q84” δεν είναι καν λέξη, σωστά; Σωστά, όμως ας μην τον αδικούμε τον καημένο τον Μουρακάμι (φτάνει που δεν του δίνουν Νόμπελ…). Ο τίτλος του είναι μια πανέξυπνη αναφορά στο 1984 του Όργουελ, αφού το Q στα γιαπωνέζικα ακούγεται σχεδόν όπως και το 9. Μάγκας;
Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;
Και κάθεσαι εσύ και ψάχνεις στο πρώτο επίπεδο, ψάχνεις στο δεύτερο, ψάχνεις πίσω απ’ τις λέξεις, τίποτα. Κι έρχεται το αλάνι ο Έντουαρντ Άλμπι να σου πει: “Α, το είδα γραμμένο στον καθρέφτη της τουαλέτας, σε μια παμπ. Άλλωστε, Βιρτζίνια Γουλφ = ζωή χωρίς ψευδαισθήσεις και…”. Ρε άσταδιάλα!
O Ταχυδρόμος Χτυπάει Πάντα Δυο Φορές
Ταχυδρόμος στην πλοκή; Όχι. Κουδούνι; Όχι. Όμως βλέπεις, ο συγγραφεύς κύριος Τσέιν κουβέντιαζε με τον σεναριογράφο κύριο Λόρενς, και του λέει ο τελευταίος: “Περίμενα όλο το πρωί τον ταχυδρόμο. Είχα γίνει τρελός. Αλλά τώρα δεν αγχώνομαι, αν χτυπήσει το κουδούνι θα ξέρω ότι είναι ο ταχυδρόμος. Χτυπάει πάντα δύο φορές”. Και απαντάει ο Τσέιν: “Μόλις βρήκα τρομερό τίτλο για το βιβλίο μου!”. Είναι τρελοί αυτοί οι συγγραφείς…
Τα Σταφύλια της Οργής
Γενικότερα ο Στάινμπεκ είχε το θεματάκι του με τους τίτλους και το “Άνθρωποι και Ποντίκια” έχασε στα σημεία απ’ τα “Σταφύλια της οργής”, γιατί τουλάχιστον στο πρώτο υπήρχαν άνθρωποι και κάπου έσκασε κι ένα ποντίκι. Τα “σταφύλια” απ’ την άλλη, προέρχονται απ’ το ποίημα – προσευχή της Τζούλια Χόουι. Αυτό. Χωρίς άλλα. Πολλή αλληγορία, βρε Στάινμπεκ!
Μισοκοιμισμένοι μες στις Βατραχοπιτζάμες μας
Τομ Ρόμπινς. Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ των παράξενων τίτλων. Ο χειρότερος αντίπαλός σου για παντομίμα. Δεν περιγράφω άλλο…
O Φύλακας στη Σίκαλη
Η διατήρηση της αθωότητας, ξανά ποίημα (του Ρόμπερτ Μπαρνς) και λίγο μπέιζμπολ κάπου στη γαρνιτούρα, συνθέτουν τον λιγάκι “φλου” τίτλο, του απολαυστικά “φλου” ΕΠΟΥΣ που έγραψε ο Σάλιντζερ. Ωστόσο ο πραγματικά ο,τι να ‘ναι τίτλος, είναι ο καινούριος που του έδωσε στη νέα της μετάφραση, η κατά τα άλλα εξαιρετική Τζένη Μαστοράκη: “Στη σίκαλη, στα στάχια, ο πιάστης!”. Ποιος πιάστης; Σόρρυ ρε Τζένη αλλά… καλά να λες που διαλύθηκαν τα Ιμισκούμπρια και δεν θα σε πιάσουνε στο στόμα τους!
To Κόκκινο και το Μαύρο
Η κόκκινη φορεσιά των στρατιωτών και το μαύρο ράσο των ιερέων, κρύβουν σχεδόν όλη την πλοκή μέσα στον έξυπνο τίτλο του Σταντάλ. Από μόνος του ωστόσο ο τίτλος τι σου λέει; Ρουλετίτσα και Μίλαν για τον τζογαδόρο και λάτρη του Μιλάνου, συγγραφέα. Αυτά είναι…
O Άρχοντας των Μυγών
Όχι, ούτε το βιβλίο ούτε ο τίτλος του έχουν να κάνουν και τόσο με μύγες. Ο “άρχοντας των μυγών” είναι μια άλλη ονομασία του Βελζεβούλ. Ή αλλιώς του Βαάλ. Του διαβόλου τέλος πάντων! Του διαβόλου που έρχεται στο φως όποτε οι άνθρωποι (κάθε ηλικίας!) φτάνουν στα όριά τους. Τώρα εξηγούνται πολλά, για το βιβλίο που εν πολλοίς χάρισε το Νόμπελ στον Ουίλιαμ Γκόλντινγκ. Και δικαίως.
