Πριν από λίγες μέρες, ο φίλος Γεροντόπουλος, είχε την ιδέα να γράψει ένα κείμενο για τις γαϊδουριές που πρέπει να απαγορευτούν στα Μέσα Μεταφοράς. Το άρθρο αυτό, που λες, όπως ήταν αναμενόμενο, άγγιξε τη ψυχούλα μου (και τη δική σου) και στάθηκε αφορμή για το σημερινό.

Αν το καλοσκεφτείς τώρα, κάποιες απ’ τις γαϊδουριές στα ΜΜΜ τις κάνουμε όλοι ανεξαρτήτως ηλικίας. Ωστόσο καγκουριές, όπως και να το κάνεις μετά το λύκειο (βαριά πανεπιστήμιο) τις σταματάμε. Και λογικό. Όταν είσαι σχολιαρόπαιδο είσαι λίγο πιο σταρχιδιστής “αεράτος” και γουστάρεις να το ζεις στα άκρα. Ακόμα και σ’ ένα αστικό που ‘ναι “πίτα” από κόσμο εσύ θα βρεις χώρο για να κάνεις τις καφρίλες σου.

Καταλαβαίνεις για ποιες καφρίλες μιλάω, έτσι;

1. H χειρολαβή στην τσάντα

Δεν είναι αλητεία. Δεν είναι μαγκιά. Και πλέον δεν είναι και μόδα μικρέ καγκουράκο Βιν Ντίζελ, καθώς χερούλι στην τσάντα έχουν όλοι. Άσε δηλαδή, που καταστρέφεις τα ήδη κατεστραμμένα λεωφορεία. Μην τα κάνεις χειρότερα, αλήθεια, γιατί εσύ μετά δεν θα ‘χεις από πού να πιαστείς και θα κρατιέσαι από τις τσάντες σούπερ μάρκετ των γιαγιάδων. Και πίστεψέ με, δεν θα σου αρέσει καθόλου…


2. Τα ανορθόγραφα συνθήματα γηπεδικά και αγάπης, γραμμένα με μαρκαδόρο

Προσωπικά, θεωρώ ότι όχι μόνο το επαγγελματικό, αλλά και το ερασιτεχνικό γκράφιτι στους τοίχους είναι μια μορφή τέχνης. Δεν νομίζω να διαφωνεί κανείς, έτσι; Ακόμα και το “Εμμανουέλα σ’ αγαπώ” πάνω στην Εθνική οδό ρε φίλε, είναι κι αυτό τέχνη, αφού μόνο στην ιδέα ότι ο τύπος “την είδε” Σπάιντερμαν για να το γράψει, είναι για άπειρα ρισπέκτ. Ωστόσο, όλα αυτά τα “ΓΑΒΡΟΙ ΝΙΑΜΟΥ”, “Ν+Α=L.F.F.E”, “Τα μάτια σου με κένε αγάπι μου γλικιά…” γραμμένα με στάμπιλο ή με πόσκα μαρκαδοράκι στα καθίσματα των λεωφορείων, είναι απλά καταστροφή. Και έτσι δεν καταστρέφεις μόνο τη δημόσια περιουσία, αλλά και τα μάτια μας.

3. Οι φωνές, τα ουρλιαχτά και τα μπινελίκια

Άλλο οι γλυκές παιδικές φωνούλες και άλλο τα μπινελίκια εφήβων, λες και βγήκαν απ’ το set της επόμενης ταινίας του Οικονομίδη. Εντάξει;


4. Τα φασώματα που καταλήγουν σε προκαταρκτικά

Δεν έχουμε ούτε νόμους Ερντογάν (πάλι καλά) που απαγορεύουν το δημόσιο φιλί στο στόμα, ούτε ζούμε στον μεσαίωνα ξέρω ‘γω, ούτε τίποτα τέτοιο. Γι’ αυτό και τα φιλιά στα μέσα μεταφοράς είναι αν μην τι άλλο κιούτ, γλυκά και ζουζουνιάρικα. Ωστόσο, από ένα σημείο κι έπειτα, όταν ξεφεύγει απ’ το ρομαντικό και μετατρέπεται σε εισαγωγή από ερασιτεχνικό του Σειρηνάκη, καταντάει αρκετά ενοχλητικό για τους υπόλοιπους συνεπιβάτες. Εκτός κι αν είσαι ο Σειρηνάκης και παίρνεις ιδέες.

5. Το Pole Dancing στον στύλο και το μονόζυγο σε όσα χερούλια έχουν απομείνει

Όλες αυτές οι “μαθητικές επιδείξεις”, δεν είναι ούτε μαγκιά, αλλά ούτε αυτοταπείνωση. Είναι μια μικρή δόση καφρίλας που βγαίνει από μέσα σου και δεν μπορείς να την ελέγξεις. Σε καταλαβαίνω και σε δικαιολογώ. Πάμε στην επόμενη καγκουριά;

6. Τα μαθήματα πολεμικών τεχνών

Στάνταρ σε κάποιο Μ.Μ.Μ θα ‘χεις πετύχει έναν πειραγμένο πιτσιρικά, ο οποίος βρίσκεται στα πρώτα μαθήματα μιας random πολεμικής τέχνης και θέλει να το παίξει μούρη στους φίλους του. Θα τους δείξει πώς κλωτσάνε, πώς ρίχνουν μπουνιά στα δόντια, πώς κάνουν άμυνα, ενώ αν το λεωφορείο πέσει σε κίνηση, τότε αυτός ίσως βρει λίγο χρόνο για να τους δείξει (μπροστά σε ανυποψίαστους συνεπιβάτες) πώς ο Μεϊγουέδερ σακάτεψε τον Μαγκρέγκορ.


7. Τα μικρά ηχεία που σπάνε μπάλες

Γι’ αυτό εφευρέθηκαν και τα handsfree άλλωστε. Για να ακούς όσο δυνατά θες την μουσική σου, για πάρτη σου και να μην σπας μπάλες. Τα φορητά ηχεία, λοιπόν, είναι για να χρησιμοποιήσεις στο πάρκο, στο σπίτι σου, στο γηπεδάκι που θα πας για μπάσκετ και ούτω καθ’ εξής. Επομένως απενεργοποίησέ τα αμέσως, γιατί αλλιώς θα πάω στη μάνα σου και θα της πω για τα τσι(γάρα) που ‘χεις στην τσάντα σου. Και μετά μάντεψε ποιος δεν θα πάει πενταήμερη.

8. Οι δυνατές, πολύ δυνατές, πάρα πολύ δυνατές συζητήσεις για πράγματα που έγιναν στο σχολείο τους

Όπως έγραψε και ο Γεροντόπουλος, οι δυνατές συζητήσεις σου στα ΜΜΜ δεν αφορούν κανέναν. Κανέναν όμως. Και πόσο μάλλον, όταν μιλάς δυνατά για καφρίλες που έκανες στο σχολείο. Μίλα ανθρώπινα, ήσυχα και μόλις κατέβεις από τα μέσα μεταφοράς φώναξε όσο θες. Αλλά εδώ μέσα δεν έχει κανείς την όρεξή σου. Κανείς όμως. Δεν είμαι κακός, απλά είναι Δευτέρα, είμαι πιο κουρασμένος και από τον Ριβάλντο όταν έπαιζε στην ΑΕΚ και μπέσα τώρα, βαριέμαι να ακούσω για την τσίχλα που κόλλησες στην καρέκλα της Θρησκευτικού.

Αυτά.