Για όποιον μεγάλωσε στο ’90, η ενηλικίωση σήμαινε δουλειά, τέλος διακοπών αλλά… ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ. Μετά ήρθε η κρίση και η λογική και μας έφερε αντιμέτωπους με τη σκληρή πραγματικότητα. Δουλειά, τέλος διακοπών και Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.
Τώρα, μεταξύ μας, υπερβάλω. Καθόλου σκληρή δεν είναι η πραγματικότητα με τα δημόσια μέσα. Τα δρομολόγια στρώνουν, η καθαριότητα μας κάνει μισούς αρχόντους (τουλάχιστον στο Μετρό) και γενικότερα όλα θα ‘ταν σχεδόν ανθρώπινα, με λίγες, πολύ μικρές παρεμβάσεις. Ή πιο απλά, με τους παρακάτω 7 απλούς κανόνες, τα ΜΜΜ θα κάνανε την ανατροπή μέσα στο Μπερναμπέου σπιτάκι των αυτοκινήτων μας.
Όταν κατεβαίνεις δυο στάσεις μετά, ΔΕΝ ΚΑΘΕΣΑΙ
Μπαίνω Μοναστηράκι, πάω για Βικτώρια. Κάθομαι. Στη Βικτώρια μπαίνει τύπος που πάει για Άγιο Ελευθέριο, κάνει ντου στη θέση που άφησα και κάθεται. Στον Άγιο Ελευθέριο κάθεται ένας άλλος τύπος που πάει για Πατήσια. Κι απ’ τα Πατήσια πιάνει τη θέση ο επόμενος που… Μόλις διάβασες τα πρώτα κεφάλαια της μικρής Οδύσσειας, του φτωχού Οδυσσέα που μπαίνει Μοναστηράκι με Ιθάκη του την Κηφισιά. Και ΜΕΝΕΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΟΡΘΙΟΣ επειδή κάποιοι δεν αντέχουν δυο στάσεις υπομονή. Αιδώς Αργείοι!
Αν κάτσεις, δώσε καμιά θέση σε ανθρώπους με ανάγκη
Υπάρχει ο συνταξιούχος ο τζόβενος, που γυρνάει μια χαρά ξεκούραστος από 4 ώρες πρέφα. Λογικό λοιπόν να δικαιούται περισσότερο τη θέση η αφεντιά μου, που δούλευε 8ωρο στον τόρνο. Αν όμως σκάσει μύτη ο παππούς με το “π” κι η κοπέλα “σε ενδιαφέρουσα” που κουβαλάει κι άλλον άνθρωπο επάνω της, ποια η δικαιολογία μου; Αυτό ακριβώς, δεν έχω δικαιολογία, σηκώνομαι να κάτσουν. Στα προνήπια το μαθαίνουμε, κάπου ξεχνιέται στην πορεία…
Το τραίνο είναι σαν το πορτοφόλι: αν δεν αδειάσει, δεν γεμίζει!
Έστω ένα γεμάτο λεωφορείο. Τέρμα γεμάτο. Σταματάει στη στάση, ανοίγουν οι πόρτες, δύο επιλογές: ή κάποιοι επιβάτες θα κατέβουν, ή κάποιοι επιβάτες δεν θα ανέβουν! Και για να μην έχουμε τσακωμούς, φαγωμάρες, “τι γεμάτο ρε τυφλοί, τόσο χώρο έχει!”, και άλλα κλασικά εικονογραφημένα, ο κανόνας ισχύει γενικά. Πρώτα κατεβαίνουν οι μέσα, μετά ανεβαίνουν οι έξω. Απλά, όμορφα, σταράτα.
(“Ποιο πορτοφόλι γεμίζει τη σήμερον ημέρα ρε Γεροντόπουλε;”. Δίκιο έχεις, γράψε λάθος, προχωράμε).
Δεν είναι τέρμα η πόρτα του Μετρό να στήσεις τείχος!
Τα ψάλαμε στους “έξω”, ας περιλάβουμε και τους “μέσα” τώρα. Βοηθάτε λίγο ρε παιδιά να χωρέσει ο κόσμος. Πάτε λίγο παραμέσα, κάντε λίγο στην μπάντα. Μην κάθεστε στητοί μπροστά στην είσοδο με το χέρι στ’ αχαμνά, λες και παίρνει φόρα ο Ρονάλντο (φτου!) να εκτελέσει το φάουλ. Που μεταξύ μας, ο Ρονάλντο πια μόνο πέναλτι βάζει κι αυτά αμφισβητούμενα… (Α μα πια, θα ‘σκαγα άμα δεν το ‘λεγα!).
Δεν είναι ότι δεν νοιάζουν τους υπόλοιπους αυτά που λες, αλλά ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΝΟΙΑΖΟΥΝ
Η επικοινωνία είναι η βάση του ανθρώπινου πολιτισμού. Είναι αυτό που μας ξεχωρίζει από τα ζώα. Κάθε επικοινωνία. Όλες οι επικοινωνίες. Ακόμα και το να λέει ένας μπόμπιρας καγκουρέος σ’ έναν άλλο, τις περιπέτειές του με τη Λίτσα απ’ το 3ο λύκειο Χαϊδαρίου. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί πρέπει να τ’ ακούει αυτό το μαθητικό “Γκρέις Ανάτομι”, κι ο τύπος που κάθεται στην άλλη άκρη του βαγονιού. Ρε μάγκες, ντάξει, ραντεβού βγήκατε. Δεν παίρνετε και το Ευρωμπάσκετ! Ο Βαγγελάκης ο Ιωάννου λιγότερο ντόρο κάνει…
Υ.Γ. Τα πρόσωπα του έργου είναι φανταστικά. Ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη από κάθε Λίτσα του 3ου Λυκείου Χαϊδαρίου.
Να φας, γιατί όχι; Απλά φάε το σωστό φαΐ
Το φαΐ γενικά απαγορεύεται, αλλά εγώ την πρωινή πείνα του ανθρώπου που δουλεύει τη νιώθω. Την κατανοώ. Να φας, φίλε μου. Απλά, μη φας σουπιές σπανάκι! Πρώτον γιατί έτσι κι αλλιώς δεν τρώγονται, και δεύτερον γιατί έχουν ζουμί. Και το ζουμί δεν ταιριάζει με τον ηλεκτρικό. Αν εσένα σου πέσει το ζουμί, η σως, το λάδι ή το λιωμένο παγωτό στη θέση, ποιος θα πληρώσει τη νύφη; Το παντελόνι του επόμενου που θα κάτσει. Εμ να γίνει χάλια, εμ να μην έχει φάει και παγωτό. Κρίμα κι άδικο, δηλαδή.
Κάνε τσιγάρο ρε παίχτη μου, αλλά τη γόπα μη μας την αφήνεις
Βασικά όχι, ψέματα, υπομονή να κάνεις. Και σκασ’ το με το που κατέβεις. Ή μάλλον… Κόφ’ το το μπουρδέλο, κακό σου κάνει!
