Πήγα Λονδίνο και "την άκουσα" παίζοντας VR!

Για ακόμα μία φορά, φτάνω στο Λονδίνο και την πατάω μπαίνοντας στη λάθος πλευρά του αυτοκινήτου. Πραγματικά καίγομαι όταν είμαι στη θέση του συνοδηγού (οδηγού για εμάς) και λείπει το τιμόνι. Ο καιρός, γκρι. Κλασικό Λονδίνο. Η βροχούλα φυσικά, δεν έλειπε από το σκηνικό. Ο κόσμος, την έχει συνηθίσει και κυκλοφορεί σαν να μην τρέχει τίποτα. Ξαφνικά μου λείπει το καλοκαιράκι που άφησα πίσω στην Αθήνα.

Ο λόγος που “πετάχτηκα” μέχρι το Λονδίνο, ήταν για να δω από κοντά τι ετοιμάζει η Sony στον τομέα του VR ή αλλιώς στον τομέα της εικονικής πραγματικότητας.

Νομίζεις ότι το Playstation VR είναι κάτι που μπορεί να μην ενδιαφέρει πολλούς; Λάθος! Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, η Sony κάνει ένα μίνι φεστιβάλ, στο οποίο indie developers, αλλά και μεγάλες εταιρίες παρουσιάζουν τα παιχνίδια τους.

Φέτος είχαμε την ευκαιρία να δούμε 10 παιχνιδάκια. Μερικά πραγματικά, πολύ καλά. Άλλα πάλι, με έκαναν να αναρωτηθώ γιατί κάποιος να ήθελε να δημιουργήσει κάτι τέτοιο.

Έχουμε και λέμε λοιπόν. Το μέρος που έγινε το “Playstation VR Showcase” ήταν στο Shoreditch Electric Light Station, ένας παλιός ηλεκτρικός σταθμός του 1896 που πλέον λειτουργεί ως χώρος εκδηλώσεων.

Η ατμόσφαιρα ήταν κυριολεκτικά ηλεκτρισμένη. Ο χώρος είχε διαμορφωθεί ανάλογα και με το που περνούσες την πόρτα ένιωθες σαν να είσαι πρωταγωνιστής στο Tron. Όλοι φορούσαν τις κάσκες εικονικής πραγματικότητας και έμπαιναν στους μαγικούς κόσμους που είχαν ετοιμάσει οι game developers.

Η εμπειρία ξεκίνησε με το Firewall! Ένα πολύ καλό Co-Op action παιχνιδάκι. Οχτώ παίχτες χωρίζονται σε δύο ομάδες. Η μία ομάδα προσπαθεί να χακάρει έναν υπολογιστή που προστατεύει η άλλη. Φαντάσου Counter Strike σε VR.

Μάχες μέχρι τελικής πτώσης και φωνές στον ασύρματο ως εκεί που δεν πάει. Πραγματικά πολύ ωραία εμπειρία, αλλά θέλει κόσμο για να γίνει τόσο καλή. Tο θέμα είναι, αν στην πραγματικότητα θα μπορέσει αυτό να συμβεί. Ειδικότερα εδώ, που καλά – καλά δεν βρίσκουμε εύκολα κάποιον να παίξουμε παρέα, πιο απλά παιχνίδια.

Με τη γρήγορη κίνηση και την ασταμάτητη δράση, περίμενα να την ακούσω. Τελικά, το παιχνίδι δεν με κέρδισε.

Βαθμός ζαλάδας: 3/10

Επόμενος σταθμός το ξέφρενο Wipeout. Αναβίωση από τα παλιά. Αγώνες ταχύτητας με διαστημικά οχήματα, σε sci-fi πίστες. Γρήγορα γραφικά, δυνατή μουσική και πολλές εναλλαγές τοπίου. Αν σου αρεσει το ειδος και εχεις γερο στομαχι σιγουρα θα κολλησεις.

Βαθμός ζαλάδας: 7/10

Μετά από αυτό ήθελα ένα διαλλειματάκι, όμως δεν έπαιζε κάτι τέτοιο. Το πρόγραμμα ήταν αυστηρό. Πήρα μία δραμαμίνη και πήγα στα καπάκια να δοκιμάσω το Dark Eclipse.

Αυτό το παιχνίδι ήταν απορίας άξιο για ποιο λόγο υπήρχε. Είναι σαν να παίζεις DOTA ή LOL σε VR. Πολύ πολύπλοκο και η δικαιολογία των developers όταν τους το είπα, ήταν ότι απευθύνεται στην Ιαπωνική αγορά. Εκεί τους αρέσουν τα πολύπλοκα και δύσκολα παιχνίδια, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Βαθμός ζαλάδας: 9/10

Μετά από το έπικ φέιλ, έφτασε η ώρα του παιδιού με το Virtual Rickality. Αυτό το παιχνίδι, είναι μεγάλη καφρίλα. Λύνεις παζλ στον κόσμο του Rick and Morty.

Δεν χρειάζεται πολλά – πολλά. Αυτό που χρειαζόμουν για λίγες στιγμές χαλάρωσης.

Βαθμός ζαλάδας: 2/10

Η εικονική πραγματικότητα είναι συνδεδεμένη με κάτι το εξωπραγματικό. Με κόσμους από μακρινούς γαλαξίες. Το Starchild, είναι ένα πλάτφορμ παιχνίδι που μπορεί στην αρχή να μην το βλέπεις σαν κάτι ουάου, όμως μετά από λίγη ώρα παιχνιδιού κολλάς.

Οι δύο διαστάσεις χωράνε τελικά, στην εικονική πραγματικότητα.

Βαθμός ζαλάδας: 1/10

Αφού μιλάμε για μακρινούς φανταστικού κόσμους, το The Persistance, με ξύπνησε, εγκλωβισμένο σε ένα διαστημόπλοιο. Δεν μου έδωσε πολλές πληροφορίες. Για να μάθω τι γινόταν εκεί, έπρεπε να ξεκινήσω την επικίνδυνη εξερεύνηση.

Σκοτάδι, ατμοσφαιρική μουσική και μερικές τρομαχτικές σκηνές είναι μία επιτυχημένη συνταγή ακόμα και για το VR.

Βαθμός ζαλάδας: 6/10

Ώρα πάλι για λίγη χαλάρωση. Αυτή τη φορά στη ζούγκλα χαζεύοντας ζώα. Το Virry Safari, έχει έναν πιο εκπαιδευτικό χαρακτήρα αφού δεν χρειαζόταν να κάνω πολλά. Καθόμουν και κοίταζα λεοπαρδάλεις, ελέφαντες, μαϊμούδες και ρινόκερους να παίζουν με την κάμερα και να τρώνε μπροστά μου.

Βαθμός ζαλάδας: 2/10

Ωραία η ψυχαγωγία ειδικότερα αν είναι interactive. Με το TrackLab, έγινα για μερικά λεπτά μουσικός παραγωγός. Έφτιαξα το δικό μου μπιτ μέσα από φουτουριστικά γραφικά και κύβους γεμάτους χρώματα. Μακράν το καλύτερο σίκουενσερ που έχω δει μέχρι σήμερα.

Βαθμός ζαλάδας: 1/10

Μετά τα μπιτάκια, ήρθε η ώρα για παζλ. Το Salary Man, είναι ένα ιδιαίτερο παζλ, που μπορεί και συνδυάζει τα lemmings με το Jenga. Κι όμως γίνεται…

Ήθελε λίγο προσπάθεια στον χειρισμό του όμως άξιζε η δοκιμή και αν το προσπαθήσουν μπορεί και να αποκτήσει το δικό του κοινό.

Βαθμός ζαλάδας: 4/10

Για το τέλος μου είχαν αφήσει το καλύτερο. Blood and Truth! Ω, ναι! Τζειμς Μποντ, Τζέισον Μπορν, Τζακ Ράιαν, Τζον Γουίκ. Όλοι οι Τζ. μαζεμένοι σε ένα παιχνίδι. Έγινα μυστικός πράκτορας, είχα το πιστολάκι μου με το σιγαστήρα φυσικά και ξεκίνησα να καθαρίζω κακούς.

Δυστυχώς, πήρα μία πολύ μικρή γεύση από αυτό που ετοιμάζουν τα παιδιά εκεί στα ξένα. Ελπίζω να έχουν τελειώσει το παιχνίδι μέσα στο 2018. Για να δούμε…

Βαθμός ζαλάδας: 5/10

Το VR όπως κατάλαβες έχει μέλλον ακόμα και όσα έχουμε δει είναι μόνο η αρχή. Πάντως μετά από 4 παρά κάτι, ώρες παιχνιδιού την είχα ακούσει κανονικότατα.