Ο Σπύρος έφτασε μια μέρα μπροστά μου μέσω ενός απρόσωπου Facebook τσατ, από έναν φίλο, λέγοντας μου ότι: “Με αυτόν τον τύπο έχετε κοινή αισθητική στον τρόπο που στοιχίζετε τις λέξεις”. Έξαλλη και μόνο στη σκέψη ότι το απύθμενο ταλέντο μου μοιράζετέ και σε άλλους ανθρώπους σε αυτόν τον πλανήτη. Οι ανταγωνιστές για το Πούλιτζερ όλο και πληθαίνουν γύρω μου και εγώ απρόθυμα άρχισα να διαβάζω το κείμενο που είχα μπροστά μου.
Από τις πρώτες γραμμές μου ήταν φανερό ότι ο Σπύρος Σμυρνής έχει την αισθητική κάθε ανθρώπου που μπορεί να βουτήξει στη θάλασσα της ζωής του χωρίς να κρατάει τη μύτη μου, χωρίς να τσούζουν τα μάτια του. Ψάχνει το αλάτι, το τρίβει στα χέρια του και το ρίχνει στις πληγές που ετοιμάζονται να γιάνουν.
Τον συνάντησα ένα καλοκαιριάτικο μεσημέρι το καταχείμωνο στον Κεραμεικό, να μου δώσει βιαστικά το βιβλίο του. “Ελπίζω να βρεις κάτι από τον εαυτό σου στις σελίδες του”. “Πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς;”, σκέφτηκα κλείνοντας την τελευταία του σελίδα. Ο Σπύρος γράφει για όλους τους εαυτούς που χάσαμε και βρήκαμε ξανά. Γράφει για τον τραυματισμό και την ματαίωση τους, για τη δύναμη να κερδίζεις χάνοντας.
Οι “Ανθρώπινες Σκιές” γράφτηκαν για δύο είδη ανθρώπων. Γι’ αυτούς που παλεύουν για τη ζωή και για εκείνους που αναπνέουν με μάσκες οξυγόνου. Αναρωτιέμαι αν στη δεύτερη κατηγορία βρίσκονται όλοι αυτοί που κουράστηκαν να βρίσκονται στην πρώτη. “Είναι πολύ πιθανό. Ωστόσο κάποιοι υπήρξαν ανέκαθεν έτσι, παραιτημένοι της ζωής, έχοντας στο κομοδίνο μάσκες που τους έδιναν κατασκευασμένο οξυγόνο προς κατανάλωση. Γνωρίζω πολλούς από δαύτους, φαντάζομαι και εσύ σωστά;”.
Οι σελίδες γυρίζουν γνωρίζοντας μου τον Πέτρο, τη Ζωή, τον Σταύρο και τη Ναταλία. Ιστορίες τρέχουν στην πόλη και μοιάζουν σαν να έχουν συμβεί. Σίγουρα μπορεί και να μην… “Στο εσωτερικό του βιβλίου αναφέρεται πως γράφω για όσα έχω ζήσει και όσα θα ήθελα να ζήσω. Κάθε άνθρωπος που επιχείρησε να βάλει στο χαρτί λέξεις που γυρνούσαν στο κεφάλι του, έψαξε πρώτα σε όσα του συνέβησαν και όσα λαχταρούσε να του συμβούν.”.
Αν πρέπει να διαλέξω μια αγαπημένη ιστορία, θα το αρνηθώ. Αν τώρα μου βάλεις ένα μαχαίρι και μου γαργαλήσεις τον λαιμό θα φωνάξω: “Σημείο μηδέν”. Το σημείο όλων μας. “Το σημείο μηδέν νομίζω πως έρχεται όταν η καθημερινότητα σε έχει καταβάλλει απομυζώντας κάθε τι που είχες κρύψει την αλήθεια σου, κάθε τι που έφερε συναίσθημα και μετρούσε για σένα, εξαφανίστηκε στο δαιδαλώδες καθημερινό πρόγραμμα βιοπορισμού η επιβίωσης αν προτιμάς. Είναι το σημείο που συνειδητοποιείς πως δεν έχεις να χάσεις αλλά ούτε να κερδίσεις τίποτα πια. Κλείνεις λοιπόν τα μάτια και ανακαλείς στη μνήμη σου τη στιγμή που άξιζε πιο πολύ από όλες στην ζωή σου και εθίζεσαι στο κυνήγι της ξανά και ξανά. Το έχω νιώσει και ήταν θεωρώ η στιγμή που με καθόρισε ως άνθρωπο. Όπως ορίζουν οι ιστορικοί τις περιόδους ως προ ή μετά Χριστών έτσι θα έπρεπε να ορίζουμε και οι άνθρωποι τις ζωές μας ως προ ή μετά του Σημείου Μηδέν.”.
Έχει κολλήσει στο μυαλό μια έκφραση. Πιπιλάει τη σκέψη μου από τότε που τη διάβασα. Ορίζει τη μέρα που ο άνθρωπος οφείλει να μεθύσει, χρειάζεται να ξεπεράσει. “Θα πάω και εγώ με τη σειρά μου την ιστορία του Σταύρο του «Σημείου Μηδέν» και θα πω πως η καλύτερη μέρα για να πιείς είναι η προηγούμενη ενός χωρισμού. Μοιάζει λίγο με την τελευταία νύχτα της ζωής σου. Δεν έχει σημασία το πρωινό που θα ξημερώσει καθώς οι αποφάσεις έχουν ληφθεί. Το τέλος που ήθελες να δώσεις έχει δοθεί και δεν υπάρχει λόγος να βάλεις αλκοολόμετρο στο λαρύγγι σου. Η νύχτα εκείνη λοιπόν σου χαρίζεται προς απόλαυση!”.
Έχω τσακίσει τις περισσότερες σελίδες του βιβλίου, σε μια υποσυνείδητη προσπάθεια να τις ταιριάξω με τη ψυχολογία των ηρώων του. Με ενοχή σκέφτομαι ότι κάτι τέτοιο μπορεί να τον εκνεύριζε, όπως πολλούς. “Νομίζω ότι είναι από τα καλύτερα πράγματα που μου έχουν πει ή που έχω διαβάσει για το βιβλίο. Έτσι φανταζόμουν τον ιδανικό μελλοντικό αναγνώστη. Να έχει τσακίσει εκείνη την σελίδα που τον άγγιξε πιο πολύ από όλες στο βιβλίο, μαζί με εκείνη που του θύμισε κάτι και την άλλη που θα ήθελε να μοιραστεί με τον φίλο/η του.”.
Σκέφτομαι αν συγγραφέας γίνεται κάποιος όταν δεν μπορεί να χωρέσει άλλο τις λέξεις στο μυαλό του. “Βαριά λέξη ο συγγραφέας και δεν θεωρώ τον εαυτό μου ούτε συγγραφέα ούτε ικανό πλήρως να απαντήσει σε αυτή την υπέροχη ερώτηση. Θα σου πω με ολίγη από κλισέ πως γράφω για να ξορκίσω τους δαίμονες, τους έρωτες, όλα όσα με έκαναν κάποια στιγμή να νιώσω θεός και κάποια άλλη ως ο τελευταίος θνητός της αμάξης!”.
Χρειάζομαι 3 λόγους να στους γράψω, ώστε να κουρνιάσει το βιβλίο αυτό στη βιβλιοθήκη και στην καρδιά σου. “Υπέροχα! Τα λατρεύω αυτά! 1ος λόγος Είναι ένα βιβλίο που κρύβει μέσα του την αλήθεια ανθρώπων που κόβω το κεφάλι μου πως έχεις και εσύ συναντήσει. Έχεις πιει μαζί τους, έχεις βριστεί, έχεις φοβηθεί, έχεις κάνει σεξ και έχεις σκεφτεί να τους σκοτώσεις. 2ος λόγος Γιατί η βιβλιοθήκη δείχνει καλύτερα όταν μπορείς να τραβήξεις ένα βιβλίο και να πεις χωρίς λογοτεχνικές περιστροφές και φιλολογικές αναλύσεις, διάβασε το, πιστεύω πως θα βρεις τον εαυτό σου στις σελίδες του. 3ος για να πουλήσω εκατομμύρια αντίτυπα και να σαι και εσύ κομμάτι του once in a million story/documentary/biography/movie/tv series που θα γυριστεί αύριο μεθαύριο καλά να μαστε όλοι!”.
Ο Σπύρος, σε περίπτωση που δεν το ξέρεις είναι αυτός που μου μαρτυρά τι θα σκάσει κάθε καλοκαίρι στο Rockwave Festival μιας και είναι ένας από τους τύπους του γραφείου τύπου της Didi Music. “Ψήσου να ανταλλάξεις την καλύτερη συναυλία που έζησες, με το καλύτερο βιβλίο που διάβασες” του λέω. “Όχι, σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να μπω στην διαδικασία να ανταλλάξω δυο από τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής μου! Τις κρατάω όπως είναι στην ολότητα τους!”.
Τον ρωτάω τι κάνει όταν δεν πορώνεται με το να σκέφτεται ότι στις 6 Ιουλίου θα γίνουμε λιώμα με τους Arctic Monkeys. “Γράφω ένα παραληρηματικό μυθιστόρημα όπου στις σελίδες τους εναλλάσσονται ζωές και νύχτες, αφήνοντας τον ρόλο του αφηγητή στα αγαπημένα μου τραγούδια!”.
O Πέτρος είχε δίκιο, ο Σπύρος μου πάει. Αν κρατάει ακόμη ζωντανούς τους παιδικούς του ήρωες, τότε χαλάλι που εκδόθηκε πριν από εμένα. “Κάθε πρωί όταν ξυπνάω βρίσκω ένα περίστροφο στον καθρέφτη. Μπορεί να είναι και 2 και 3 τώρα που το ξανασκέφτομαι. Με οπλίζει η ρουτινώδης ανθρώπινη πραγματικότητα που μου υπενθυμίζει πως πρέπει να λειτουργώ ως ενήλικας, να ωριμάσω και να σταματήσω να κάνω σαν παιδί. Αντιστέκομαι ακόμη που λες και δεν έχω πατήσει την σκανδάλη σε όλους τους παιδικούς μου ήρωες ευτυχώς!“.
Σπύρο καλή δημιουργία.
Να χορεύομαι μεθυσμένοι, να πέφτουμε ανάσκελα και να γράφουμε ιστορές που… Ίσως έχουνε συμβεί… Αλήθεια, ποιος το λέει αυτό; (inside joke).
