Για να σου ‘μαι ειλικρινής και για να μην σου λέω παπάτζες. Σιχαίνομαι μέχρι αηδίας τις δημόσιες τουαλέτες, χωρίς να ‘μαι απαραίτητα μικροβιοφοβικός. Και φαντάσου δηλαδή, ότι όχι μόνο μικροβιοφοβικός δεν είμαι, αλλά ανήκω και στην κατηγορία των τύπων που δεν έχουν θέμα και πηγαίνουν “χαλαροί και άνετοι” για κατούρημα ακόμα και σε τουαλέτες γηπέδου. Και στο ημίχρονο φυσικά (σε τουαλέτα στρατού δεν έχω πάει ακόμα, αλλά έχω ακούσει τα καλύτερα…). Με σιχάθηκες τώρα; Ε, κι εγώ. Προχωράμε.
Ωστόσο, ξεκάθαρα τις προτιμώ, απ’ τις “κυριλέ” δημόσιες τουαλέτες. Γιατί τουλάχιστον οι “δημόσιες” τύπου: γήπεδο, κτελ κλπ κλπ είναι τίμιες ρε παιδί μου. Δεν θα σου φερθούν μπαμπέσικα. Κάνεις ό,τι είναι να κάνεις τέλος πάντων και έφυγες. Κύριος. Τζέντλεμεν. Στις “κυριλέ” από την άλλη, έχει γίνει τόσο δύσκολη η διαδικασία που ξεχνάς τον λόγο που μπήκες μέσα και συχνά καταλήγεις να βρίζεις τον καθρέφτη. Και την π@#$@% την μάνα του καθρέφτη.
Τ’ όλο ζόρι, που λες, ξεκινάει πριν ακόμα μπεις, αφού είσαι αναγκασμένος να μαντέψεις ποια είναι η γυναικεία και ποια η αντρική. Τα ταμπελάκια δεν είναι τα κλασικά όπως MEN και WOMEN. Ή το άλλο το αγοράκι που κατουράει όρθιο και το άλλο το κοριτσάκι που κατουράει καθιστό. Σε μια κυριλέ-σύγχρονη δημόσια τουαλέτα το logo των αντρών μπορεί να είναι ένας τοξότης και των γυναικών ένας σκορπιός. Των αντρών μια σφίγγα και των γυναικών μια μέλισσα. Και πάει λέγοντας. Πρέπει να κάνεις αποκρυπτογράφηση. Συμπέρασμα; Άκρη δεν βγαίνει, επομένως μπουκάρεις… και βλέπεις στην πορεία αν έκανες την σωστή επιλογή. Ανώμαλε. Που τόλμησες να μπεις στις γυναικείες. Ε, ανώμαλε.
Ώπα. Πού να μπουκάρεις είπαμε; Για περίμενε λίγο. Δεν μπορείς να μπεις έτσι. Πρώτα πρέπει να βάλεις τον κωδικό, ο οποίος βρισκόταν στην απόδειξη που μόλις πέταξες στα σκουπίδια. Οπότε πάλι πίσω στο ταμείο. Κι αν πέσεις και σε περίεργη υπάλληλο που δεν σου λέει τα νούμερα, τότε μην ντραπείς, τόσα γλαστράκια υπάρχουν τριγύρω. Ιφ γιού νόου γουάτ άι μιν.
Εγώ σου λέω όμως, ότι έστω βρήκες τον τρόπο να μπεις. Μέχρι να ανάψει το φωτοκύτταρο (στα περισσότερα μαγαζιά καθυστερεί, όλοι το ξέρουμε αυτό) είσαι υποχρεωμένος να περπατήσεις για κάνα δύο δευτερόλεπτα στα τυφλά. Αλλά γιατί αυτή η ταλαιπωρία; Γιατί; Θα στην έλεγε κανείς δηλαδή, αν η τουαλέτα σου είχε κανονικό φως; Ναι, με διακόπτη. Και ναι, που ν’ ανάβει και να κλείνει όταν εσύ το διαλέξεις. Δεν νομίζω να ‘χε κανείς πρόβλημα. Ειλικρινά.
Όμως το χειρότερο μαρτύριο έρχεται στη συνέχεια, όταν φτάνεις στο σημείο που πρέπει να πλύνεις τα χέρια σου. Το σαπούνι είναι ΚΑΙ αυτό με φωτοκύτταρα, κι έτσι καταλήγεις να κουνάς τα χέρια σου σαν τον BD Foxmoor στο “Άκου Μάνα”.
Και η ποσότητά του; Ελάχιστη. Διάολε, έχεις να κάνεις πολλά “πέρα δώθε” για να βγάλεις την ικανοποιητική ποσότητα σαπουνιού, καθώς κάθε “τσαφ” που κάνει δεν φτάνει ούτε για να πλύνεις τον αντίχειρα.
Και τώρα που τελείωσες απ’ το πλύσιμο, τα χέρια πού τα σκουπίζεις; Μου λες; Στον αυτόματο στεγνωτήρα (αν λέγεται έτσι) που σταματάει κάθε δευτερόλεπτο; Στον αυτόματο στεγνωτήρα (έτσι λέγεται) που μόλις αντιληφθεί ότι έφυγες, ξαφνικά κάτι το πιάνει και δουλεύει ασταμάτητα; Ή στο άλλο το χαρτί που το τραβάς κάνα πεντάλεπτο (δεν είναι αυτό που νομίζεις) και στο τέλος έχεις βγάλει ένα ΟΛΟΚΛΗΡΟ χαρτομάντηλο.
Για στάσου όμως λίγο. Τα χέρια σου με τι νερό τα ‘πλυνες; Πατούσες συνεχόμενα το γκάζι-πεντάλ που ‘χει από κάτω ή κουνούσες ασταμάτητα τα χέρια σου, όπως έκανες και με το σαπούνι; Μπράβο σου αν τα κατάφερες με τη μία. Όχι μπράβο σου.
Συνοψίζοντας. Μπορεί η πρόοδος της τεχνολογίας να ‘χει διευκολύνει αρκετά τη ζωή μας (#κλισέ), αλλά σ’ αυτόν εδώ τον τομέα φίλε, ζητάμε να παραμείνει ο παραδοσιακός εξοπλισμός, αφού η τεχνολογία μόνο δυσκολίες μας φέρνει. Και δεν νομίζω να ‘μαι ο μόνος που γκρινιάζει. Έτσι δεν είναι;
Υ.Γ: Με αγάπη. Ένας τύπος που δεν έχει κατουρήσει ΠΟΤΕ σε γλαστράκι καφετέριας, αλλά αν συνεχιστεί έτσι η φάση ίσως και να το τολμήσει.
