Σχεδόν ο μισός πλανήτης ξέρει τους κανόνες του ποδοσφαίρου (οι Έλληνες, παίζεται). Υπάρχει ένα πιο κλειστό κλαμπ που ξέρει καλά τους κανόνες του μπάσκετ. Υπάρχει ο Αλέξης Κωστάλας που ξέρει όλους τους κανόνες του καλλιτεχνικού πατινάζ. Ακόμη δεν έχω βρει κανέναν που να ξέρει έστω έναν κανόνα του κέρλινγκ. Υπάρχουν ωστόσο και παιχνίδια που ΟΛΟΙ ξέρουν τους κανόνες τους, σωστά;
Μπορείς να πεις ένα εύκολο “ναι” και να βγεις απ’ το κείμενο. Ή μπορείς να δείξεις κότσια και να διαβάσεις παρακάτω. Όμως σε προειδοποιώ, ίσως τα παιδικά σου χρόνια να δεχτούν ένα ισχυρό πλήγμα. Αδερφέ, χρόνια τώρα, παίζεται στην πλάτη μας ένα άτιμο παιχνίδι. Κι εμείς παίζουμε λάθος τα πιο κλασικά παιχνίδια όλων των εποχών. Νομίζεις ότι ξέρεις κλούντο και μπιλιάρδο; Διάβασε και κλάψε…
Μονόπολη
Το πρώτο πράγμα που σου μαθαίνουνε για τη Μονόπολη, είναι ότι είναι βγαλμένη απ’ τη ζωή κρατάει μίνιμουμ ένα 8ωρο. Και είναι για φλώρους! Κι όντως έτσι είναι τα πράγματα, γιατί βλέπεις ο πιο παντελονάτος κανόνας του παιχνιδιού θάφτηκε μες στα χρόνια, από παίκτες – χαρτογιακάδες που δεν είχαν τα κότσια να κερδίσουνε κανονικά. Εξηγούμαι: Πέφτω σ’ ένα οικόπεδο. Δεν θέλω να το αγοράσω; Η τράπεζα βγάζει άμεσα αυτό το οικόπεδο σε πλειστηριασμό ανάμεσα στους άλλους παίκτες! Που σημαίνει; Σκοτωμός! Το παιχνίδι τελειώνει γρήγορα. Το παιχνίδι τελειώνει επεισοδιακά. Στο παιχνίδι πια βγαίνουν μαχαίρια. Βαστάς;
Ούνο
Σου λέω Ούνο, τι σκέφτεσαι; Ναι, κι εγώ αυτό σκέφτομαι. ΒΑΡΕΤΟ. Όμως το σκέφτομαι αυτό, γιατί μου λείπει ο πιο ιντριγκαδόρικος κανόνας. Το λοιπόν, κανονικά: Για να ρίξεις +4, πρέπει να μην έχεις τίποτα άλλο να ρίξεις! Κι αν κλέψεις και σε πάρουνε χαμπάρι, κουμπώνεις ακόμα 4 κάρτες του λόγου σου. Κι αν (πρόσεξέ με εδώ) ο άλλος σε ψυλλιαστεί, σου πει δείξε μου τις κάρτες σου αλλά εσύ δεν έχεις κλέψει, κουμπώνει εκείνος άλλες 6! Και κάπως έτσι το Ούνο γίνεται παιχνιδάρα, κάτι ανάμεσα σε “αγωνία” και “μπλόφα”. Κι εμείς ψάχνουμε πού μένει ο τύπος που “ξέχασε” πρώτος αυτόν τον απίθανο κανόνα.
Κλούντο
Ξέρεις τι διαφορά έχει η “υπόθεση” απ’ την “κατηγορία”; Λοιπόν, μην το πάρεις στραβά αλλά για τις υποθέσεις σου δεν νοιάζεται κανείς! Υποθέτεις για πάρτη σου. Και για να υποθέσεις πρέπει να πας στο σωστό δωμάτιο, αφού υποτίθεται ότι κάνεις έρευνα εκεί μέσα. Όμορφα. Το να κατηγορείς όμως, είναι άλλη δουλειά. Εκεί πια έχει αστυνομίες, δικαστήρια, φυλακές, εφέσεις, τα πράγματα είναι σοβαρά. Κι εκεί, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ να πας στο δωμάτιο του φόνου, εκτός κι αν είσαι ο Πουαρό και θες να κάνεις φιγούρα. Δεν χρειάζεται να πας ούτε στο υπόγειο, εκτός κι αν είσαι αντικοινωνικός που είναι άλλη κουβέντα. Χρειάζεται απλά να πεις (οποιαδήποτε στιγμή του παιχνιδιού) “Κατηγορώ αυτόν, μ’ αυτό, εκεί”! Τσάμπα κυνηγιόμασταν με τα ζάρια τόσα χρόνια, τσάμπα και βερεσέ…
Μπιλιάρδο
Την εποχή που έκανα, σαν παιδί κι εγώ, τη γύρα μου στα μπιλιαρδάδικα, η πρώτη ερώτηση πριν βάλεις στοίχημα με κάποιον, ήτανε πάντα η ίδια. “Δηλωτό ή αδήλωτο”; Υπήρχαν βλέπεις δυο κατηγορίες: Αυτοί που ξέρανε, και οι πρωτάρηδες. Αυτοί που ξέρανε, έπαιζαν σύμφωνα με κανονικούς κανόνες – δήλωναν σε ποια τρύπα θα βάλουν κάθε μπάλα. Οι υπόλοιποι έπαιζαν “στα κουτουρού”, κι αυτό ήταν περίπου ίδια ντροπή με το να κάνεις “φιρφίρια” στο ποδοσφαιράκι ή να παίζεις μπόουλινγκ με κάγκελα. Θέλοντας και μη λοιπόν, έμαθα να παίζω το παιχνίδι “δηλωτό”. Έμαθα να λέω “την κόκκινη κάτω δεξιά” και να νιώθω έμπειρος. Και σχεδόν 10 χρόνια μετά, έμαθα ότι οι πραγματικοί, οι παραδοσιακοί κανόνες είναι ΑΔΗΛΩΤΟΙ. Καλά να πάθω, και την επόμενη φορά με οδηγίες.
Plus | Τάπες
Όχι, δεν στήνεις κάτω δυο τάπες κι όποιον πάρει ο χάρος. Το πράγμα ήταν πολύ πιο μπελαλίδικο απ’ την απλή βερσιόν που παίζαμε μικροί. Καταρχάς πρέπει να διαλέξεις με ποιο πόκεμον θα “χτυπήσεις”. Ύστερα μαζεύεις τις δικές σου τάπες και του αντιπάλου σε στοίβα, και ξεκινάς τα χτυπήματα. Όσες τάπες γυρίζεις ανάποδα με κάθε χτύπημα γίνονται δικές σου. Αλλά ΜΟΝΟ αν το πόκεμόν σου κερδίζει τα αντίστοιχα πάνω στις τάπες που γύρισαν (νερό>φωτιά, φυτό>νερό κτλ). Ξέρω, ξέρω, επιστήμη. Καλύτερα όπως το κάναμε μικροί. Μπαμ και κάτω!
