Το βιωματικό μου στόρι ξεκινάει κάπως έτσι…

Στο μικρό χωριουδάκι που γεννήθηκα, μεγάλωσα και ανδρώθηκα (;) οι γείτονές μου ήταν πάντα αθόρυβοι. Ίσως γιατί οι περισσότεροι ήταν ηλικιωμένοι ή ίσως γιατί οι περισσότεροι ήταν ήδη πεθαμένοι. Ναι, μακάβρια εισαγωγή, αλλά όπως θα γνωρίζεις, όταν βαράει η καμπάνα στο χωριό ποτέ δεν είναι για καλό, διάολε!

Ωραία. Ευχάριστα. Προχωράμε.

Στην Αθήνα από την άλλη, οι γείτονές μου έκαναν (και κάνουν) πάντα θόρυβο. Βλέπεις, έχω πέσει κι εγώ σε περιπτωσάρες, καθώς στο πρώτο διαμέρισμα που ‘χα νοικιάσει για γείτονες είχα έναν σύνδεσμο του Παναθηναϊκού (και όχι τίποτα φλώρους, “Πατήσια Σίτι και σου γ@#$5 το σπίτι” στην κυριολεξία!), ενώ στο δεύτερό διαμέρισμα (που μένω τώρα), τυχαίνει να έχω απέναντι ένα Δημοτικό σχολείο και μια Σχολή χορού. Στα @@@@ σου θα μου πεις (και δεν θα ‘χεις και άδικο εδώ που τα λέμε), ωστόσο ΕΝΑΣ λέω ΕΝΑΣ στο τέλος αυτού του άρθρου να μου πει “ρε αδελφέ ταυτίστηκα και σε νιώθω“, εγώ θα ‘μαι δικαιωμένος.

Τον ΠΑΟ μου να ονειρευτώ και να φωνάξω στον ΘΕΟ

Ανάμεσα σε δαιμονισμένα πρωτάκια και ουρλιαχτά από ξαναμμένες σαραντάρες (δεν είμαι μισογύνης) που κοπανιούνται στους ρυθμούς της Ριάνα, της Φουρέιρα και του Στράτου Διονυσίου, σίγουρα οι πορωμένοι βάζελοι παλεύονταν περισσότερο. Μπορεί τα t-shirts του γαύρου να τα άπλωνα μέσα στο σπίτι (για ευνόητους λόγους…) και μπορεί τις Κυριακές τα μεσημέρια να πεταγόμουν στον ύπνο μου, όταν έβαζε γκολ η Πανάθα, όμως όταν ο σύνδεσμος έκλεινε, το κεφάλι μου ηρεμούσε για τα καλά. Παρένθεση: Εκτός από καμιά δυο φορές που ήταν -σχεδόν- κλειστός και έκαναν ντου κάτι “γαύροι θα ‘τανε, Αεκτζήδες ‘τανε;” δεν πολυκαταλάβαινα. Το μόνο που προλάβαινα να δω ήταν κάτι μπουκάλια να εκσφενδονίζονται πάνω στον σύνδεσμο. Ωραία πράματα. Καθημερινές καταστάσεις. Τι να μας πει το Μπρονξ και η Βαλτιμόρη; Κλείνει η παρένθεση. Αλλά σου ξαναλέω, σε σχέση με το Δημοτικό και την Σχολή χορού, ο σύνδεσμος μου φαίνεται ακόμα και σήμερα σαν ‘εκκλησία’.


“Καλημέρα παιδιά. Στοιχηθείτε. Ποιο παιδί θα σηκωθεί για προσευχή;”

Το ν’ ακούω κάθε μέρα, τα ίδια λόγια, απ’ την ίδια διευθύντρια, η οποία τα λέει και δυνατά σε μικρόφωνο, ε όπως και να το κάνεις είναι κάπως βάναυσο ρε παιδάκι μου. Στο καπάκι, είμαι αναγκασμένος ν’ ακούω και το Πατερημών από επίδοξους Γαϊτάνους (και αυτό με μικρόφωνο και αντίλαλο φυσικά) και 8:15 -maximum 8:30- να ‘χω ξυπνήσει. Δεν έχω άλλη επιλογή. Ωστόσο, θα με ‘λεγες και απ’ τους τυχερούς, καθώς με το που ξυπνάω φεύγω τσακ μπαμ απ’ το σπίτι. Όμως τις ελάχιστες φορές που ‘χω μείνει μέσα, έχω ακούσει να βγαίνουν απ’ τα λαρύγγια των πιτσιρικάδων, από στίχους του ΥΠΟ, μέχρι “1,2,3 ΜΑ-ΧΗ-ΤΕΣ” και πίστεψέ με, σου μιλάω μπέσα. Όποιος μένει δίπλα ή απέναντι από σχολείο, με καταλαβαίνει.

Επιπλέον, όλοι γνωρίζουμε ότι ένα σχολείο δεν σταματάει ποτέ να έχει φασαρία και να γίνεται τζέρτζελο, αφού το απόγευμα παίζουν μπάλα και γκαρίζουν μεγαλύτερα παιδιά (γυμνασιόπαιδα και λυκειόπαιδα), ενώ το βράδυ γίνεται στέκι και αράζουν όλοι οι επίδοξοι Βιν Ντίζελ της κάθε περιοχής. Συμπέρασμα; Anytime τσουρέκια.


Ρίξτο Ηλία!

Σχολή χορού λοιπόν. Δεν με ενοχλεί η μουσική. Ίσα ίσα που γουστάρω να ξυπνάω με μουσική. Και λογικό. Η μουσική χαλαρώνει τον άνθρωπο και ηρεμεί την ψυχούλα του. Το μόνο που μ’ ενοχλεί, όμως, είναι το ίδιο τραγούδι να παίζει στη λούπα επί 2 ώρες, καθώς μέχρι να μάθουν τις κινήσεις, εγώ είμαι υποχρεωμένος να το ακούω μέχρι να τελειώσει το εκάστοτε μάθημα. Έπειτα τελειώνει το τμήμα του RNB, έρχεται το τμήμα με το ζεϊμπέκικο, τελειώνει και αυτό; Σκάνε μύτη τα τανγκό και οι ζούμπες. Και όλα αυτά; Σάββατο πρωί.

Rihanna ft. Stratos Dionisiou… και τα μυαλά στα μπλέντερ!


Συνοψίζοντας. Όλοι μας θα συναντήσουμε (ή έχουμε) ιδιαίτερους γείτονες. Ο ένας γείτονας μπορεί να την βρίσκει ακούγοντας σκυλάδικα στη μία τα μεσάνυχτα, ο άλλος να μαρσάρει το σαξόραλό του στη μία το μεσημέρι, ωστόσο το δικό μου τρίπτυχο σύνδεσμος-δημοτικό-σχολή χορού το λες και λιγάκι ασυναγώνιστο.

Με νιώθεις;