Απλές καθημερινές αναζητήσεις πάνω στην υποκριτική:
Ποιο είναι το μεγάλο όνειρο ενός ηθοποιού; Να γίνει πρωταγωνιστής. Γιατί; Για να παίζει τους μεγάλους ρόλους. Για να βρίσκεται περισσότερη ώρα μπροστά στο κοινό (και μπροστά σ’ όσους έχουν Nova και βλέπουν βραβευμένες ταινιάρες όπως και όποτε γουστάρουνε, με Nova On Demand). Γενικά, ξέρεις, για να κλέβει την παράσταση!
Λοιπόν, κολλητέ, καλά τα άλλα, όμως αυτό το τελευταίο… Ε, δεν είναι και τόσο σίγουρο. Βλέπεις, έχουμε μπόλικα παραδείγματα “δεύτερων” ρόλων που την παράσταση την πήρανε όλη για πάρτη τους. ΟΛΗ. Κι επειδή προφανώς ξανά δεν με πιστεύεις, πάρε μια 10άδα τέτοιους και στο φινάλε τον καλύτερο. Ορίστε, 10+1 ταινίες που κέρδισαν την παρτίδα με καρέ του… 2!
1. Χιθ Λέτζερ | Τζόκερ (Σκοτεινός Ιππότης).
Είχε πίσω του έναν απίστευτο Τζόκερ – Νίκολσον, είχε γύρω του ένα σκοτεινό νουάρ Γκόθαμ Σίτι, είχε μπροστά του μια τεράστια πρόκληση. Ανεξάρτητα απ’ τις όποιες ενστάσεις έχω για τη σκηνοθετική καθοδήγηση, ο ρόλος σημάδεψε ολόκληρη την τριλογία. Πώς τις απέκτησες τις ουλές, Χιθ Λέτζερ;
2. Κρίστοφ Βαλτς | Συνταγματάρχης Χανς Λάντα (Άδοξοι Μπάσταρδη).
Κυνηγάει Εβραίους – τρώει στρούντελ, ίδιο ακριβώς χαμόγελο! Καρτουνίστικο στιλ, μοχθηρός αλλά ταυτόχρονα ατακαδόρος μέχρι τελικής πτώσης, ο πιο “κινούμενο σχέδιο” πρωταγωνιστής ταινίας για τον ΄Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Κι έκλεψε τις εντυπώσεις από ολόκληρους Μπραντ Πιτ και Φασμπέντερ. Θα σε χαιρέταγα ρε συνταγματάρχη, άμα δεν ήσουνα (φτου!) ναζί.
3. Χαβιέ Μπαρδέμ | Άντον Τσίγκουρ (Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους).
Aν υπάρχει ένα παλαβό μάτι που μπορεί να σταθεί στα δυσθεώρητα ύψη που έφερε στον κόσμο του σινεμά ο Νίκολσον, αυτό είναι του Μπαρδέμ. Οι μελλοθάνατοι δεν έχουν καμιά πατρίδα, γιατί όπου και να πάνε, ο Άντον θα ‘ναι εκεί για να τους κάνει μακαρίτες!
4. Ρόμπιν Γουίλιαμς | Σον Μαγκουάιρ (Ο Ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ).
Δύο πράγματα έχεις να θυμάσαι γερά απ’ τον Γουίλ Χάντινγκ. Το καμάκι στο μπαρ (που κάνει ρόμπα τον φλώρο με την κοτσίδα) και τον Σον. Ο Ρόμπιν Γουίλιαμς πήρε το μοναδικό του Όσκαρ, παίζοντας τον πιο ζεστό, γλυκό, έξυπνο καθοδηγητή μιας μπερδεμένη ιδιοφυΐας.
5. Τζ. Κ. Σίμονς | Φλέτσερ (Χωρίς Μέτρο).
Το απόλυτο βάσανο αν είσαι ντράμερ, η πιο μεγάλη απόλαυση αν είσαι σινεφίλ Ο μουρλός καράφλας Χίτλερ της μουσικής, θα είναι πάντα δίπλα στ’ αυτί σου να γκαρίζει: “Not my fucking tempo” κάθε φορά που κάποιος σου μιλάει για ταινίες με κλειδιά του σολ. Μαέστρο, τα σέβη μου! Α και, μαέστρο, πού δίνεις τώρα παραστάσεις; Στη Nova με Whiplash. Πότε; Όποτε θες, αφού έχεις Nova On Demand.
6. Κέβιν Σπέισι | Βέρμπαλ (Συνήθεις Ύποπτοι) – Τζον Ντόε (Seven).
Όταν θες “δεύτερους” ρόλους, εδώ είσαι. Ο Σπέισι μας έκαψε το μυαλό στους “Συνήθεις Υπόπτους”, ο Σπέισι μας κάρφωσε την καρδιά στο “Seven”, άντε στο διάολο πια ρε Σπέισι! (Που μάλλον εκεί θα πας μ’ αυτά που κάνεις…).
7. Πατ Μορίτα | Κύριος Μιγιάγκι (Καράτε Κιντ).
Μπέσα: σου λέω “Καράτε Κιντ”, πες μου το πρώτο όνομα που σου ‘ρχεται στο μυαλό. Ε, προφανώς. Μιγιάγκι! Ο τύπος πήρε τον λουζερά τον Ραλφ Μάτσιο και τον έκανε Ντάνιελ-Σαν. Και κάπου ενδιάμεσα έδειρε μόνος του ένα μάτσο παλικαράδες, έκανε μόδα την προπόνηση “βάψε τον φράχτη” κι όταν είχε χρόνο έπιανε μύγες με ξυλάκια. Γιαπωνέζος, λέμε.
8. Κρίστοφερ Γουόκεν | Νικ (Ο Ελαφοκυνηγός).
Αν το μετατραυματικό σοκ είχε πρόσωπο, αυτό θα ήτανε του Νικ. Μια φορά σε μια ολόκληρη ζωή ο Γουόκεν ήτανε πραγματικά υπερβατικός, από τότε χάθηκε σε συμπαθητικές μετριότητες. Όμως ήταν τόσο δυνατή αυτή η μια φορά… Χαλάλι σου ρε!
9. Τζέφρι Ρας | Λάιονελ Λογκ (Ο Λόγος του Βασιλιά).
Σε μια ταινία που ή τη συμπαθείς ή τη βαριέσαι (σίγουρα δεν τη μισείς, ούτε την αγαπάς), ο Τζέφρι Ρας ήταν ένας παράδεισος μπρίου, φινέτσας και ταμπεραμέντου. Φλεγματικός, λιμοκοντόρος κι απόλυτα συμπαθής, ο Λάιονελ έμαθε στον βασιλιά Κόλιν Φερθ να μιλάει, κι έκοψε τη μιλιά σ’ όλους εμάς τους υπόλοιπους.
10. Ρόναλντ Λι Έρμεϊ | Λοχίας Χάρτμαν (Full Metal Jacket).
Ο μεγάλος του μονόλογος, ένας τεράστιος αυτοσχεδιασμός. Η φιγούρα του, το τέλειο παράδειγμα του κιουμπρικού σαρκασμού. Ολόκληρη η στρατόκαυλη ιδέα των μιλιταριστών, σε μια φιγούρα. Κάπου ανάμεσα στο θλιβερό και το γελοίο, Χάρτμαν, σε μισούμε και γελάμε μαζί σου. Κι αυτό κάνει τον Έρμεϊ, τόσο μεγάλο μάγκα.
Plus: Μια Μπάλα Γουίλσον | Κύριος Γουίλσον (Ο Ναυαγός).
Το καλύτερο φιλαράκι. Ο πιο σημαντικός “δεύτερος” (δεύτερος είμαι και φαίνομαι, δεκτόν) ρόλος που εμφανίστηκε ποτέ στο σινεμά. Η μοναδική μπάλα που ακόμα μνημονεύεται χωρίς να ‘χει φάει κλοτσιές ή σφαλιάρες. Ο Γουίλσον πάντα θα κοιτάζει τα Όσκαρ ΄Β αντρικού και θα… τα παίζει μπάλα. Παιχταρά μου!
