Στην εποχή μας, για να πεις “παραιτούμαι” πρέπει να ‘χεις φτάσει στο αμήν. Να μην αντέχεις άλλο, να σε βασανίζουν, να τραβάς τα μαρτύρια του Ταντάλου (ποιος είναι αυτός;). 

Αν ωστόσο πάρεις αυτή τη δύσκολη απόφαση, αν σε φτάσουνε σ’ αυτό το αμήν, αν πρέπει να φύγεις, καν’ το με στιλ. Καν’ το έτσι που να σε θυμάται το (πρώην) αφεντικό σου για πάντα. Καν’ το όπως… οι από κάτω!

Ο ιός “παραιτούμαι”.

Μπλοκάρω δρόμο και δεν είμαι αγρότης!

Έφυγες και έφερες τα πάνω – κάτω…

Πίκρα με γλυκό…

Και με κείμενο…

Και με εικόνα!

Όχι, δεν είναι τίτλος ταινίας!

Πιες να με θυμάσαι.

Παραιτούμαι με… αποδείξεις.

Λιτός, δωρικός, χομπίστας.

Ο Καλλιτέχνης!