Βρέχει, φυσάει, χιονίζει κι εσύ περιμένεις το 040. Και η στάση, αν είσαι τυχερός, είναι ένα βαρετό, σιδερένιο παγκάκι. Αν είσαι άτυχος είναι μια κολόνα με τα δρομολόγια. Κι αν σ’ έχει φτύσει για τα καλά η τύχη, είναι μια κολόνα σκέτη. Έρημη. Κακομοίρα. Όπως και να ‘χει, οι στάσεις των λεωφορείων στην Ελλάδα σε κάνουν να μισείς λίγο παραπάνω τη ζωή σου.
Αυτά ωστόσο, στην Ελλάδα. Γιατί κάπου αλλού στον κόσμο υπάρχουν και ΑΥΤΕΣ οι στάσεις.
Κάστρα, αγάλματα, διαστημικοί σταθμοί. Καλοδιατηρημένες ή όχι, είναι στάσεις που τα σπάνε. Κι εύκολα χάνεις τελικά το αστικό, για να κάνεις λίγο ακόμα τον Αρθούρο ή τον Νταρθ Βέιντερ εκεί μέσα.
