Συνήθως, όταν βλέπεις μια ταινία ταυτίζεσαι. Γουστάρεις τον πρωταγωνιστή, θες να κερδίσει, μπαίνεις στη θέση του. Ξέρεις γιατί; Γιατί στην πραγματικότητα, δεν μπορείς να μπεις στη θέση του!

Και πολύ λογικό το βρίσκω. Άνθρωπος είσαι. Δεν μπορείς να τρέχεις σε σκεπές, να σκοτώνεις εξωγήινους (πού να τους βρεις;), να πολεμάς με τρομοκράτες ή να πετάς φωτιές απ’ τα χέρια. Και τελικά, αν τα ‘κανες όλα αυτά, δεν θα ήθελες τις ταινίες. Ο Τζέιμς Μποντ δεν βλέπει “Τζέιμς Μποντ” στο σινεμά. Εσύ κι εγώ όμως, βλέπουμε. Γιατί εσύ κι εγώ, είμαστε απλοί, καθημερινοί άνθρωποι.

Ε, λοιπόν, όχι! Έχω κουραστεί απίστευτα μ’ όλη αυτή την ηττοπάθεια. Δεν είμαστε εμείς φλώροι, εκείνοι είναι ψεύτες! Ήρθε η ώρα λοιπόν, μάγκες, να υπερασπιστούμε την αλήθεια μας. Να ορθώσουμε την πραγματικότητα απέναντι στην επίθεση των ψευταράδων φανταστικών ηρώων. Να ξεμπροστιάσουμε το ψέμα τους. Ώρα να πέσουν οι μάσκες! Αν οι ταινίες είχαν κανονικούς ανθρώπους πρωταγωνιστές, θα ήταν κάπως έτσι: 

Ιντιάνα Τζόουνς 

Έχεις δει αρχαιολόγο; Βασικά, ασ’ τον αρχαιολόγο, έχεις δει καθηγητή πανεπιστημίου; Δύο δρόμοι: Ή αδύνατη σεβάσμια φιγούρα θα ‘ναι, χωμένη σε βιβλία, ή χοντρός με χοντρό βύσμα και σιχαμένη άποψη για το τι σημαίνει σεξισμός. Σίγουρα πάντως, ΔΕΝ ΘΑ ‘ΝΑΙ ο τούμπανος γόης που στον ελεύθερο χρόνο του τα βάζει με ναζί. Οπότε, αν ο Ίντι ήταν ένας κλασικός Έλληνας πανεπιστημιακός, μάλλον θα ‘ταν πολύ γέρος κι αδύναμος για πολεμικές αποστολές. Ή θα ‘χε τηλεφωνήσει στο βύσμα του να τον στείλει να υπηρετήσει στην Αμφίπολη, όχι στην Αίγυπτο που κάνει ζέστη κι έχει φίδια, και Γερμανούς, και διπλοβάρδιες. Κι έτσι οι ναζί θα κατακτούσαν τον κόσμο (τα ρουσφέτια σας μέσα!).

 

Σπάιντερμαν

Σε τσιμπάει μια αράχνη. Σιγά, ντάξει, σε πολύ κόσμο συμβαίνει. Μια μέρα μετά, ΞΑΦΝΙΚΑ ΕΧΕΙΣ ΚΟΙΛΙΑΚΟΥΣ (ε, και κολλάς και στα ταβάνια). Τι λες; “Ωπ, καλή φάση, κόβω το γυμναστήριο κι αρχίζω τις περιπολίες;”. Δεν σε ψήνει να πας σ’ έναν γιατρό, ας πούμε; Σ’ ένα νοσοκομείο; Μέλισσα σε τσιμπάει ρε φίλε, κι άμα πρηστεί το χέρι σου πας τρέχοντας στα επείγοντα κι ουρλιάζεις να σ’ το κόψουν. Κι εσύ πρήστηκες ολόκληρος (κολλάς και στα ταβάνια!) και ξέρω ‘γω, ντάξει, δεν τρέχει κάστανο; Τόσο άντρας πια, ρε Πάρκερ; Τόση ανοσία πια, ρε Πάρκερ;

Χάρι Πότερ

Πιτσιρίκο, σε καταλαβαίνω. Είσαι ένα μικρό παιδάκι με κεραυνό στο κούτελο, που δεν γνώρισε γονείς για να του πουν τι να προσέχει σ’ αυτόν τον βρόμικο κόσμο. Αλλά σκέψου το λίγο, βρε Χάρι. Σκάει μύτη ξαφνικά ένας χοντρός με ροζ ομπρέλα, βρόμικα μαλλιά και μούσια, που θέλει να σε πάρει απ’ το σπίτι σου για να σε πάει σ’ ένα σχολείο με “Μαγίες και Ξόρκια”. Θέλω να πω, αν δεν είναι ανώμαλος (που ΣΙΓΟΥΡΑ είναι), ο τύπος είναι στάνταρ μέλος παραθρησκευτικής οργάνωσης. ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΟΥ ‘ΦΕΡΕ ΚΑΝ, ΚΑΡΑΜΕΛΕΣ! Πού πας μαζί του, μικρέ, φτωχέ μου τραμπαρίφα; (Τώρα που το σκέφτομαι, κοίτα να δεις με τι μεγαλώσαμε…).

  

Air Force One 

Πάρε τον Τραμπ, βαλ’ τον στο προεδρικό αεροπλάνο, γέμισέ το τρομοκράτες και περίμενε να δεις τι θα γίνει. Αυτό ακριβώς, τίποτα δεν θα γίνει! Ο τύπος κατά πάσα πιθανότητα θα τους δώσει στα καπάκια ο,τι ζητάνε, και δώρο τη Μελάνια και τρεις πολιτείες της Αμερικής γεμάτες Μεξικάνους. Οπότε, φίλε μου Αμερικανέ, ή σταμάτα να ψηφίζεις ο,τι να ‘ναι (και στήριξε επιτέλους “Χάρισον Φορντ για πρόεδρο”), ή κάτσε και δες τον Ντόναλντ να καταλήγει από σπόντα σε κάνα χωριό της νότιας Αμερικής. Που μεταξύ μας, μια χαρά happy end μου φαίνεται εμένα. Να δει ο Τράμπαρος πώς (θα τον) “γλεντάνε αυτοί που του χρωστάνε…”.

Μάτριξ 

Ρε μάγκα, δες το έτσι: Όλη μέρα χωμένος σ’ έναν υπολογιστή, έχεις πάθει εμμονή με το Μάτριξ. Κι εντελώς ξαφνικά, σε πιάνει μια ομάδα τύποι ΜΕ ΚΑΜΠΑΡΝΤΙΝΕΣ, σου λένε μια παπάτζα γεμάτη παραισθήσεις και σε βάζουν να διαλέξεις ποιο χάπι θα κουμπώσεις. Δηλαδή, δεν σε παραξενεύει τίποτα σ’ όλο αυτό; Ας πούμε, αποκλείεται να είναι εμπόροι και να θέλουν να σε μπλέξουνε στα LSD και στα σκληρά; Υπερβολικό σενάριο, ε; Έχεις δίκιο, το άλλο με τα ρομπότ που χρησιμοποιούν τους ανθρώπους για μπαταρίες είναι πιο λογικό. Ναι… Λοιπόν, θυμάσαι που ‘λεγε η μάνα σου να προσέχεις (χαλβά!) να μη σου ρίξουν τίποτα στο ποτό; Ε, σου ‘ριξαν!