Την αμαρτία μου θα την πω. Όταν είδα ότι φέτος, ανάμεσα στις υποψήφιες “χειρότερες σκηνοθεσίες” των Χρυσών Βατόμουρων είναι και το “Mother!” του Αρονόφσκι, ένα μοχθηρό χαμόγελο έσκασε στο χειλάκι μου. Το μαζεύω γρήγορα και ξεκαθαρίζω: ίσως την αγαπάς, ίσως τη μισείς, ίσως είναι αριστούργημα, ίσως είναι μια τεράστια ποζεριά, ΣΙΓΟΥΡΑ δεν είναι η χειρότερη σκηνοθεσία της χρονιάς. Έστω κι αν ο Αρονόφσκι (ακόμα πιο) σίγουρα, γουστάρει μ’ αυτή του την “επιτυχία”.
Οπότε; “Μήπως κάτι δεν πάει καλά με τη βατομουριά;”. Πολύ λογικά ρωτάς, αναγνώστη μου, κι εγώ με μεγάλη σιγουριά σου απαντώ: Τίποτα δεν πάει καλά με τη βατομουριά! Η φετινή “αδικία” στον Αρονόφσκι είναι πταίσμα, μπροστά στα όσα θα διαβάσεις παρακάτω. Κατέβα και δες 5 υποψήφια βατόμουρα που, αν με ρωτάς, θα ‘πρεπε να ‘χουν πάρει το Όσκαρ σπίτι τους. Κι επειδή το ξέρω πως ήδη κάνεις γκριμάτσα και λες από μέσα σου “υπερβολές”, εγώ απλώς σε προκαλώ να διαβάσεις παρακάτω.
Διάβασε και κρίνε. Διάβασε και πες μου. Διάβασε και φρίξε!
The Shining | Stanley Kubrick (1981)
Ξεκινάτε ένα καινούριο βραβείο. Ένα τρολ βραβείο. Το καταλαβαίνω: θέλετε να κάνετε αίσθηση. Αλλά ρε πουθενάδες, είναι το πιο must θρίλερ της δεκαετίας του. Βασικά τι λέω, είναι απ’ τις πιο must ταινίες ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ. Δηλαδή, ένας! ΕΝΑΣ χριστιανός δεν βρέθηκε να πει: “ρε παιδιά, θα γελάνε μαζί μας οι επόμενες γενιές…”. Δεν βρέθηκε μάλλον, κι ο δάσκαλος Κιούμπρικ βρέθηκε (άκουσον άκουσον!) υποψήφιος για “χειρότερη σκηνοθεσία της χρονιάς” επειδή τόλμησε να φτιάξει ακόμα ένα διαμάντι. Να ξέρετε, οι επόμενες γενιές ξεκαρδίζονται.
(Όρμα Τζακ!)
Scarface | Brian De Palma (1984)
Την άποψή μου για τον Ντε Πάλμα την έχω καταθέσει. Ψυχή, ιδέες, αλλά πρόχειρος κι αμετροεπής. Ωστόσο, είναι γελοίο να μην του παραδεχτείς πως, ανάμεσα σε τόσες μετριότητες, έχει γυρίσει και μια χεριά ταινίες (βλέπε “Οι Αδιάφθοροι”, “Υπόθεση Καρλίτο”, “Οι Αδελφές”) που τις λες αριστουργήματα. Αυτός είναι κι ο λόγος που, τρία χρόνια μετά την ιεροσυλία της “Λάμψης”, η βατομουριά ξανάγινε ρεζίλι. Όχι μόνο βρέθηκε υποψήφια η πρώτη απ’ τις χρυσές ταινίες του τύπου, αλλά και η πιο επιδραστική. Αυτή που έκανε μάγκα τον Πατσίνο κι έγινε το τεράστιο σύμβολο των σινεφίλ αλλά και της ποπ κουλτούρας. “Ο Σημαδεμένος” για Βατόμουρο. Πώς το ‘γραψα πιο πάνω; Πουθενάδες…
Judas – The Last Temptation of Christ | Harvey Keitel (1989)
To να είσαι πραγματικά κακός σε μια τόσο καλή ταινία είναι σχεδόν αδύνατο. Ο Χάρβεϊ Καϊτέλ βέβαια (που γενικότερα γλεντάει κόσμο!), δεν είναι καθόλου κακός. Σ’ έναν ρόλο δύσκολο απ’ τη φύση του, ο Καϊτέλ είναι παθιασμένος κι ανθρώπινος. Ένας πραγματικός Ιούδας επαναστάτης, όπως τον ήθελε ο Καζαντζάκης. Όμως ακόμη κι έτσι να μην ήταν τα πράγματα, πρέπει να ‘χεις τόσο πολύ θράσος για να προσθέσεις αυτή την ταινία στις κακές υποψηφιότητες. Ε, είχαν…
Penguin – Batman Returns | Danny DeVito (1993)
O πιο εμφατικός (μετά τον Νίκολσον) αντίπαλος του Μπάτμαν που εμφανίστηκε ποτέ στο πανί. Ο μοναδικός αντίπαλος του Μπάτμαν που ακόμη, σήμερα, κανείς δεν ρισκάρει ν’ απεικονίσει ξανά, γιατί “αυτό που έκανε ο Ντε Βίτο πώς να το φτάσει κάποιος άλλος”. Κι όμως! Ο θεατράλε, ο εξπρεσιονιστικός, ο καταπληκτικός Πιγκουίνος ήταν υποψήφιος για τον “χειρότερο Β’ ρόλο” της χρονιάς του. Τρώνε βατόμουρα οι πιγκουίνοι; Σίγουρα πάντως κάποιοι σ’ όλη αυτή την ιστορία έπρεπε να ‘χουνε φάει ντομάτες!
The Hunchback of Notre Dame (1997)
Δεν έχω ιδέα τι νόημα έχει το “πιο κακογραμμένη ταινία που κόστισε πάνω από 100 εκατομμύρια”. Απ’ την άλλη, ξέρω σίγουρα πως… θα σας πάρει κάνα διάολος! Η καρτουνίστικη εκδοχή της Ντίσνεϋ είναι η καλύτερη μεταπολεμική “Παναγία των Παρισίων” και μια απ’ τις καλύτερες ταινίες που είδε ποτέ βιβλίο του Ουγκό. Και για να μην το πολυκουράζουμε, ένα διακριτικά ενήλικο αντιρατσιστικό κινούμενο σχέδιο μ’ ένα τέτοιο τραγούδι κάπου μέσα του, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να το λες κακογραμμένο.
PLUS | H EΠΙΚΟΤΕΡΗ ΣΚΗΝΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΙΝΕΜΑ
Ε, ναι ρε παιδάκι μου, πες έτσι. Τώρα εξηγούνται όλα. Οι άνθρωποι είναι ασέβαστοι. (Όοοχι, όχι ασεβείς, ΑΣΕΒΑΣΤΟΙ). Δεν έχω να πω κάτι άλλο, να μιλήσει η εικόνα. Κυρίες και κύριοι, το όχι και τόσο μακρινό 1993, ήταν υποψήφια για “χειρότερο νέο αστέρι” η Σάρον Στόουν. Κι ο λόγος ήταν μια σκηνή. Ποια σκηνή; Αυτή η σκηνή (ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ):
