Πιάσε στην τύχη 10 έλληνες έξω στο δρόμο και ρώτα τους κάτι πολύ απλό: ποιο θεωρείς ότι είναι το εθνικό άθλημα της Ελλάδας. Οι μισοί θα σου πουν ποδόσφαιρο και οι άλλοι μισοί μπάσκετ, λογικά. Έχουν και οι δύο πλευρές τα επιχειρήματά τους και ποιοι είμαστε εμείς για να τα κρίνουμε; Αυτό όμως που κανένας δεν θα τολμήσει να ξεστομίσει (και κανείς δεν καταλαβαίνει τον λόγο) είναι μια διαφορετική άποψη ρε διάολε. 

Και στην τελική, αν δεν είναι η Δηλωτή, ποιο άλλο μπορεί να είναι; Και εξηγούμαι…

Η Δηλωτή παίζεται με χαρτιά και αν δεν ξέρεις, είναι κάτι ανάμεσα στην ξερή και την κολτσίνα.

Αρχικά η Δηλωτή δεν χρειάζεται κανένα γήπεδο. Θες τραπεζάκι παίζεις σε τραπεζάκι. Θες καναπέ; Παίζεις και στον καναπέ. Επίσης δεν χρειάζεται σε καμία περίπτωση να έχεις αθλητικό κορμί, πράγμα ιδιαίτερα ευχάριστο για πολλούς από εμάς που το πιο κοντινό σε γυμναστήριο που έχουμε επισκεφθεί είναι το ζαχαροπλαστείο απέναντι από το γυμναστήριο.

Στη Δηλωτή δεν έχει καμία σημασία η ηλικία σου. Για την ακρίβεια, όσο πιο μεγάλος, τόσο καλύτερα παίζεις χάρη στην πνευματική διαύγεια και την εμπειρία που έχεις μαζέψει. Στον κανονικό αθλητισμό θεωρείσαι γέρος σε ηλικίες που στην Δηλωτή ακόμα είσαι νεούδι. Όχι ρε. Κανένα μπάσκετ, κανένα ποδόσφαιρο. Η Δηλωτή ήταν και θα είναι το εθνικό μας άθλημα, γιατί η Δηλωτή κύριε δεν κάνει διακρίσεις. Δεν παίζουν μόνο οι ψηλοί ή μόνο οι αδύνατοι. Παίζουν όσοι μπορούν να κάνουν πρόσθεση. 

Βέβαια για να τα λέμε όλα, δεν είναι και όλα ρόδινα στο αγαπημένο άθλημα των καφενείων. Υπάρχουν παραλλαγές που μοναδικό σκοπό έχουν να μας διχάζουν για να μπορούν κάποιοι να μας ελέγχουν ευκολότερα, δεν τα λέμε εμείς, τα λέει το ίντερνετ και το ίντερνετ όπως όλοι γνωρίζουμε λέει μόνο αλήθειες. Εκεί λοιπόν που ο έφηβος έκατσε και έμαθε τη Δηλωτή από τους φίλους του και άρχισε να λιώνει στη χαρτοπαιξία, ξαφνικά πάει στο χωριό του και ανακαλύπτει ότι οι κανόνες είναι διαφορετικοί!

Τρανό παράδειγμα η Ήπειρος (σόρυ από εκεί είναι οι καταβολές μου, αυτό το παράδειγμα θα χρησιμοποιήσω, αν έχεις άλλο, ρίχτο στα σχόλια). Μόλις είχα μάθει Δηλωτή στην Αθήνα και τα πήγαινα αρκετά καλά, ώσπου ήρθε το καλοκαίρι και έπρεπε να πάω στο χωριό να αποδείξω ότι μπορώ να ανταπεξέλθω και στη μεγαλύτερη κατηγορία. Εκεί λοιπόν είναι όλα τα φύλλα υποχρεωτικά. Αν κάτω έχει 4, δεν μπορείς να πετάξεις 4. Αν κάτω έχει 3 & 2 δεν μπορείς να πετάξεις κάτω ένα 5 ΜΑΛΑΚΑ ΑΘΗΝΑΙΕ που ήρθες στο χωριό μας να μάθεις Δηλωτή. 

Μεγάλη πληγή του αθλήματος αποτελούν τα διαδικτυακά παιχνίδια και οι εφαρμογές. Ας μην γίνουμε κακοί, αλλά κάποια παιχνίδια που αρχίζουν από DO και τελειώνουν σε D, καταστρέφουν λίγο λίγο τη νέα γένια. Γιατί αυτοί οι αλήτες έχουν δικούς τους κανόνες και έτσι και κάνεις το λάθος να παίξεις ιντερνετική δηλωτή, σε κερδίζουν κάτι κατσαπλιάδες που δεν τολμάνε να πιάσουν τράπουλα στα χέρια τους. 

Εκεί όμως που η Δηλωτή παίζει χωρίς αντίπαλο, είναι στην ατμόσφαιρα. Ταιριάζει με τον καφέ, ταιριάζει με τη μπύρα και τους μεζέδες και σε ένα τραπέζι με μια δυνατή 4αδα μαζεύεται από πάνω περισσότερος κόσμος από τον μέσο όρο των φιλάθλων σε αγώνες τις σούπερ λιγκ. 

Δεν υπάρχει πανεπιστήμιο που να μην έχει κάνει τη Δηλωτή σημαία. Δεν υπάρχουν πολλά φοιτητόσπιτα που να μην έχουν ξεμείνει με αναμένα τα φώτα μέχρι νωρίς το πρωί με την τηλεόραση να παίζει απλά για να ακούγεται κάτι και 4 μαντραχαλαίους να παίζουν μέχρι τελικής πτώσης με διάλειμμα για μπύρες και σουβλάκια. 

Αν πας καλοκαίρι σε χωριά της Ηπείρου θα δεις να παίζονται πρωταθλήματα Δηλωτής που συγκεντρώνουν πλήθος συμμετοχών. Είναι ένα κομμάτι της κουλτούρας. Θα δεις παππούδες να παίζουν και να έχουν το εγγονάκι δίπλα να μαθαίνει. Θα δεις να κοπανάνε το χέρι στο τραπέζι σε κάποια ξερή, θα δεις κοκκινισμένες φάτσες από τα νεύρα και θα δεις σίγουρα κάποιον να επικαλείται την κωλοφαρδία του αντιπάλου ως κύριο λόγο για την ήττα του. 

Και έχουν όλοι δίκιο ρε διάολε. 

Γι’ αυτό σου λέω. Τι μπάσκετ και ποδόσφαιρο. Δηλωτή ρε…

Υγ. Η πραγματική ενηλικίωση έρχεται όταν κερδίσεις τον πατέρα ή τον παππού σου, 2 συνεχόμενες φορές.