Θυμάμαι να ακούω τη φωνή της ξαπλωμένη κάτω από ένα αβάσταχτα βαρύ ταβάνι, να σιγοτραγουδάει με έναν βαθύ λυγμό κάθε τραύμα που αιμορραγούσε, να το πιέζει δυνατά μέχρι να βγάλει όλο το πύον που αρρώσταινε τη ψυχή μου. Έμοιαζε να μη λυπάτε το τρεμόπεσμα των βλεφάρων μου που θόλωναν από ένα αλμυρό σαν σε κατακαλόκαιρο νερό. Η φωνή της τρύπωνε στην ορθάνοιχτη καρδιά μου, ανακάτευε τον έρωτα με το μίσος, την ευτυχία με την απελπισία για να με τραβήξει τελικά στην επιφάνεια, σπάζοντας το ταβάνι, αφήνοντας να πέσει σαν ζεστή βροχή η αγάπη.
Έπειτα, την πλησίασα με απόσταση όταν ανέβαινε στη σκηνή του Γυάλινου να τραγουδάει για γυναίκες μόνες που μοιάζουν με αγριολούλουδα της γης, της νύχτας ανεμώνες. Γυναίκες μες στα πελάγη της ζωής ανήσυχες γοργόνες, σαν άπαρτα κάστρα μυθικά μες στους αιώνες…
Την παρατηρούσα να ανάβει το τσιγάρο της φωτίζοντας το βλέμμα της, να χάνεται μέσα σε έναν καπνό αποκάλυψης μιας φωνής που άκουγα από τα μάτια, αφήνονταν στη ραχοκοκαλιά, μούδιαζε τα γόνατα για να με γειώσει τελικά σε έναν απόκοσμο ουρανό. Θυμόμουν ξανά και ξανά εκείνο το ταβάνι και αναρωτιόμουν αν ήξερε πόσες φορές το κράτησε λίγο πριν καταρρεύσει. Μια φωνή υπόθεση…
Μέχρι που έφτασε εκείνο το μεσημέρι στη Νέα Φιλαδέλφεια με ζεστό καφέ, τυροπιτάκια και φακές στη φωτιά. Ένα παράθυρο όλη η Αθήνα, ένα σαλόνι όλη η μουσική, ένα χαμόγελο η λύση σε κάθε πρόβλημα. Με κοίταξε σαν να ήξερε ότι κάποτε χάιδεψε τη ψυχή μου, σαν να ένιωσε ότι είχαμε συναντηθεί ξανά στα μονοπάτια των δυσκολιών…
Ήταν ακριβώς όπως ένιωσα ότι δεν μπορεί να μην είναι. Γεμάτη αγάπη για τους ανθρώπους, πλημμυρισμένη από ζεστές νότες, μάνα, δασκάλα, σύντροφος για όποιον θελήσει παρέα σε αυτήν τη γεμάτη μοναξιά ζωή. Δεν πονούσαν εκείνο το μεσημέρι η μέλισσες…
Η Φωτεινή μας χαιρέτησε, αφού ανασάναμε στο μπαλκόνι της, μη και λησμονήσουμε το μοίρασμα, το γέλιο, το βλέμμα. Δώσαμε ραντεβού το Σάββατο στον Σταυρό του Νότου για να τσουγκρίσουμε την αλήθεια τραγουδιών που γράφτηκαν από τις ιστορίες της ζωής όλων μας, στους αιώνες.
Σε ευχαριστούμε για τη συνταγή του γαύρου στον φούρνο, τις αναμνήσεις από την Εύβοια, τις πιο τρυφερές σκέψεις για τα παιδιά σου, μα πάνω από όλα σε ευχαριστούμε που δεν απομυθοποιήθηκες στην πιο ανθρώπινη εκδοχή που αξίζει να έχουμε…
*Δες την κουβέντα μας, στο βίντεο που ακολουθεί 
