Από πού ακριβώς πηγάζει ως πηγή ερωτισμού, αυτά θα μας τα εξηγούσε καλύτερα ένας ψυχολόγος, δεν είναι πάντως δα και κάτι περίεργο για να (μην) το κάνουμε θέμα. Απλά προτίμηση, πάθος. Υπάρχει πολύς κόσμος εκεί έξω που φτιάχνεται σεξουαλικά με τα πόδια. Με τις πατούσες, τα δάχτυλα των ποδιών, πιο συγκεκριμένα.
Η ποδολαγνεία, καταπώς λέγεται, είναι από τα trademark του Κουέντιν Ταραντίνο όπως ίσως έχεις ακούσει ή καταλάβει κοιτώντας (διόρθωση: απολαμβάνοντας) τις ταινίες του. Είναι επίσης ο λόγος που η Μάργκοτ Ρόμπι είδε τη δημοτικότητά της να εκτοξεύεται σε ένα άλλου είδους από το σύνηθες target group της μετά το iconic trailer της Barbie – της έκανε εντύπωση, αρχικά.
Δεν θα έπρεπε (να της κάνει εντύπωση) κι ας ακούγεται «κάπως» το ότι κάποιοι κάθισαν και μέτρησαν πόσες φορές (spoiler: 20) εμφανίστηκαν τα πόδια της στην ταινία και το έκαναν θέμα μετά στο Reddit. Τι θέλουν οι ποδολάγνοι για να είναι ευτυχείς; Μια εικόνα επίσης, μια υπόσχεση. Ένα παιχνίδι, ερωτικό.
Απενοχοποίηση τώρα – Η εποχή της «επανάστασης»
Σε αντίθεση με άλλες εικόνες σεξουαλικού περιεχομένου στο Διαδίκτυο είναι αρκετά απενοχοποιημένο. Με την έννοια πως είναι απλώς πόδια, έτσι δεν είναι; Και μπορείς, αν είσαι επίδοξο μοντέλο, να ανεβάσεις το υλικό σου δίχως να ανησυχείς πως κάτι θα σε προδώσει, αν θες να κρυφτείς, τέλος πάντων. Να λοιπόν που ανοίγεται πεδίο δόξης λαμπρό…
Σε πλατφόρμες όπως το OnlyFans υπάρχουν άτομα που θησαυρίζουν τη στιγμή που μιλάμε απλά επειδή δείχνουν τα πόδια τους, απλά επειδή σκαρφίζονται concept, σε φώτο και βίντεο, που ξετρελαίνουν τους followers τους. Όπως κάθε επιχείρηση, όσο περισσότερο ικανοποιείς την ανάγκη του πελάτη, όσο πιο πολύ τον κάνεις δικό του, τόσο το καλύτερο για σένα.
Ακόμα και celebrities παραδέχονται ανοιχτά πως πουλάνε content με τα πόδια τους. Γρήγορο χρήμα, εύκολο χρήμα. Δεν είναι περίεργο. Είναι απλά φυσιολογικό (πάντα ήταν, πιο σωστά) απλά πλέον μιλάμε ανοιχτά γι’ αυτό και αυτό το κάνει λιγότερο «εξωτικό». Έχει να κάνει και με μια ευρύτερη πολιτισμική επανάσταση προς την συμπερίληψη και την εξύψωση της διαφορετικότητας των ανθρώπων.
Ακούμε το (αντ)επιχείρημα σχετικά με αν ο αλγόριθμος των social media το κάνει πιο mainstream από ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Αν σε πάρει χαμπάρι ο αλγόριθμος, φίλε ποδολάγνε ή απλώς περίεργε για το τι παίζει, θα σε γεμίσει με τέτοιο content. Και πάει λέγοντας, κάπως έτσι δημιουργούνται τα trend.
Ποδολαγνεία: Να τι λένε αυτοί που ξέρουν
Για να δούμε, όμως, και τι λένε οι ειδικοί. Η ψυχολόγος Δρ. Λόρι Μπεθ Μπίσμπεϊ εξηγεί ότι ο φετιχισμός των ποδιών στην πραγματικότητα δεν είναι κάτι το καινούργιο. «Στη δεκαετία του 1800, τα πόδια ήταν το μόνο πράγμα στο οποίο είχες πρόσβαση, Το να βλέπεις τον αστράγαλο κάποιου άλλοτε ήταν μεγάλη υπόθεση», μας λέει. Δεν της αρέσει επίσης που χρησιμοποιούμε τη λέξη «φετίχ». «Είναι μια πολύ κακοποιημένη, παρεξηγημένη λέξη. Το να έχει κάποιος ένα φετίχ, σημαίνει πως δεν μπορεί να φτάσει σε οργασμό χωρίς αυτό. Πράγμα που δεν ισχύει εν προκειμένω πάντα».
Ο κοινωνικός ψυχολόγος Τζάστιν Λέμιλερ από μεριάς του, αναγνωρίζει ότι υπάρχει ένα μακροχρόνιο στίγμα για την ποδολαγνεία, αλλά θυμάται ότι ενόσω έκανε έρευνα για το βιβλίο του «Πες μου τι θέλεις» σε περισσότερους από 4.000 Αμερικανούς «διαπίστωσα ότι περίπου ένας στους επτά ενήλικες ανέφεραν ότι είχαν μια φαντασίωση όπου τα πόδια ή τα δάχτυλα των ποδιών έπαιξαν εξέχοντα ρόλο, κάτι που υποδηλώνει ότι δεν είναι τόσο ασυνήθιστο σεξουαλικό ενδιαφέρον».
Και προσθέτει: «Υπάρχει μια συζήτηση που πρέπει να γίνει για το πώς συμβαίνει αυτό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά νομίζω ότι πρέπει να το εξετάσουμε στο ευρύτερο πλαίσιο αυτού που βλέπουμε στα δημοφιλή μέσα, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Η κανονικοποίηση έρχεται από πολλές διαφορετικές πτυχές και οπτικές γωνίες. Σε γενικές γραμμές, βλέπουμε πολύ περισσότερο kinky περιεχόμενο, όχι μόνο για τα πόδια. Το Fifty Shades of Grey, για παράδειγμα, βοήθησε στην εξομάλυνση των ενδιαφερόντων που σχετίζονται με το BDSM και αυτό με τη σειρά του βοήθησε στην εκπροσώπηση ενός ευρέος φάσματος διαφορετικών σεξουαλικών ενδιαφερόντων σε όλο τον κόσμο. Το Διαδίκτυο γενικά βοήθησε πολλούς ανθρώπους που μπορεί να έχουν μπερδεμένα ή φετίχ ενδιαφέροντα να αισθάνονται λιγότερο μόνοι και να αισθάνονται πιο φυσιολογικοί».
Θέλει πάντως πολλή προσοχή – ΚΑΙ αυτό
Όλα καλά όλα ανθηρά λοιπόν; Όχι ακριβώς. Με την έννοια πως όπως σε όλα τα πράγματα στον αχανή κόσμο του ίντερνετ, έτσι και σε αυτό πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός στο πόσα αποκαλύπτεις και σε ποιους. Δηλαδή ένα άτομο που θέλει να μοιραστεί τέτοιου είδους υλικό θα πρέπει να συνειδητοποιεί απόλυτα πως αυτό που πράττει, ικανοποιεί μια σεξουαλική ανάγκη κάποιου άλλου. Υπάρχουν συνεπώς κίνδυνοι. Να αποκτήσει κάποιος εμμονή μαζί του, να χρησιμοποιήσει το υλικό για δικούς του σκοπούς.
Επίσης, όλο αυτός δεν είναι ένας μαγικό… κοπείο χρημάτων και μπορεί απλώς να αποτελέσει το παράθυρο για μια άλλη, πιο πορνογραφική πραγματικότητα (ας μας επιτραπεί να το θέσουμε έτσι). Αλλά λίγο πολύ αυτά ισχύουν κάθε φορά που κάποιος «παίζει», στο ίντερνετ ή αλλού, με τέτοια θέματα. Δεν είναι μόνο τα πόδια, δηλαδή. Είναι ΚΑΙ τα πόδια.
