Αδυνατώ να θυμηθώ ποιο ήταν το πρώτο μου κοινό τσατ. Θα ‘ταν με τους κολλητούς μου απ’ το χωριό “Πυργί σίτι και σας #$% το σπίτι!“, θα ‘ταν με συναδέλφους απ’ το Provo, θα ‘ταν με φίλους απ’ το σχολείο; Μπέσα σου μιλάω, δεν θυμάμαι. Το μόνο που θυμάμαι, ωστόσο, είναι ότι όσες φορές κι αν προσπάθησα να αποχωρήσω-απεξαρτηθώ απ’ αυτό, δεν τα κατάφερα ποτέ μου με επιτυχία. Πάντα κάτι με γυρνούσε πίσω, σε όλες αυτές τις καμένες συζητήσεις που ξεκινούσαν μ’ ένα απλό «Καφεδάκι το Σάββατο στις 11; Είστε μέσα;» και κατέληγαν σε «Έμπαινα ρε, για πλάκα.»
Προσωπικά, κατάλαβα ότι είμαι εθισμένος, όταν το είχα βάλει το τσατ ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΜΕΡΑ σε σίγαση (δεν το ‘πα ποτέ αυτό μάγκες μου!) για να ησυχάσει το κεφάλι μου, όμως πριν κλείσω για τα καλά το κινητό και ξεραθώ, έριξα κλεφτή ματιά για να δω τι παίχτηκε όσο δεν απαντούσα.
(Και μάντεψε, ποιος έτρωγε το κράξιμο και ποιος ήταν το “πιστόλι” του τσατ…)
Το λοιπόν. Υπάρχουν δύο ειδών κοινές συνομιλίες: Οι τυπικές, που ‘ναι με παλιούς συμμαθητές ή φίλους (και τα σχετικά), που μετά από λίγες ώρες εξαφανίζονται. Και λογικό εδώ που τα λέμε. Κάνατε παρέα στο παρελθόν, βαρεθήκατε ο ένας τον άλλον και πλέον δεν είστε τόσο φίλοι. Έτυχε να φτιαχτεί ένα κοινό τσατ για να κανονίσετε ένα reunion και τέλος. Πάπαλα. Ως εδώ και μη παρέκει.
Και υπάρχουν και οι αληθινές. Γι’ αυτές που θα μιλήσουμε σήμερα. Οι οποίες στην αρχή ξεκινούν για χαβαλέ με ανθρώπους πιο “δικούς” σου, και μέρα με τη μέρα γίνονται όλο και πιο αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς σου.
Εκεί μέσα, λοιπόν, ό,τι κουλό και να δεις δεν θα σου κάνει εντύπωση. Βγάζεις τον αληθινό σου εαυτό (τις περισσότερες φορές τον κάφρικό σου), γιατί ξέρεις ότι δεν παίζει να σε παρεξηγήσει κανείς. Γιατί εκεί μέσα βρίσκονται τύποι (και τύπισσες) που εμπιστεύεσαι τυφλά και που αν γίνεις εσύ σούργελο και ξεκινήσεις μια καφρίλα, εκείνοι είναι ικανοί να την φτάσουν ως το τέρμα. Βλέπεις, αυτός είναι ο νόμος του κοινού τσατ, διάολε!
Και δεν είναι μόνο η ομαδική συνομιλία στο Facebook. Άλλοι έχουν στο Viber, άλλοι στο Whats Up και πάει λέγοντας. Το αποτέλεσμα όμως παραμένει σταθερά το ίδιο. Στους “ξένους” τώρα, την παρουσιάζεις ως «μια ομαδική συνομιλία που ανταλλάζουμε απόψεις», αλλά αν σου έλεγε ο Ζούκερμπεργκ «δώσε ένα νεφρό για να μην βγάλω τις συνομιλίες σας στην επιφάνεια», εσύ θα το ‘δινες με συνοπτικές διαδικασίες.
“Ό,τι συμβαίνει στο κοινό τσατ, μένει στο κοινό τσατ”, όπως είχαν πει και οι σοφοί των social media.
Στο κοινό τσατ δεν μπαίνουν ποτέ όρια, όπως και δεν υπάρχει ωράριο λειτουργίας φυσικά! Σταματάς μόνο, όταν δεις ότι δεν υπάρχει ανταπόκριση, κάτι που σημαίνει ότι είτε κοιμήθηκαν οι κολλητοί σου ή είτε αυτό που είπα προηγουμένως. Σ’ έχουν βάλει σε σίγαση απ’ το πρωί. (Ουπς. Δεν σε χάλασε.)
Τα θαψίματα θέματα που παίζουν στο τσατ οφείλουν να ‘ναι ποικίλα και να μην έχουν αρχή, μέση και τέλος. Το πρωί μπορεί να συζητάτε για μπάλα, το μεσημέρι για δουλειά και το βράδυ για ο,τιδήποτε άλλο μπορεί να κατεβάσει η κούτρα σας. Έχετε το δικό σας όνομα στο γκρουπ, τα δικά σας ψευδώνυμα, το δικό σας emoji και γενικότερα τον δικό σας κώδικα επικοινωνίας.
Επιπλέον, ξέρεις ότι όταν πληκτρολογείς ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ με τα υπόλοιπα ρεμάλια του τσατ περνάς αληθινά καλά. Ακόμα κι αν είναι για τον πιο (μέσα σε εισαγωγικά πάντα) “ηλίθιο” λόγο. Χου κέαρς;
Όταν μιλάς γι’ αυτό το γκρουπ στους γύρω σου νιώθεις καμάρι, δέος, περηφάνια. Για όλα αυτά τα ξενύχτια που ‘χεις ρίξει πάνω από αυτό και για τις φορές που σκέφτηκες να φύγεις από την ομάδα, αλλά δεν το ‘κανες. Κώλωσες. Για τις φορές που σπάστηκες με κάτι, αλλά η δύναμη του κοινού τσατ σε κράτησε δυνατό και μέσα στη συνομιλία.
Αυτά τα λίγα. Μην σε καθυστερήσουμε άλλο, γιατί τα φιλαράκια σου κοινό τσατ θα ‘χουν αρχίσει τα μπινελίκια.
