Από μικρός μου άρεσαν τα videogames και τα gadgets. Η πρώτη μου επαφή, ήταν ένα καλοκαίρι κάπου στις αρχές του ’90, όταν τα μεγάλα μου ξαδέρφια από Αμερική, έβαλαν στην τεράστια τηλεόραση 20 ιντσών που είχαμε στο σαλόνι μας, το NES. Το λέγαμε απλά Nintendo γιατί πραγματικά δεν ξέραμε πως να το πούμε, άλλωστε αυτό έγραφε και το κουτί του. Μετά από αυτήν τη γνωριμία, ένας νέος κόσμος άνοιξε μπροστά μου.
Το πρώτο παιχνίδι που είδα να παίζουν -μιας και ήμουν ο μικρός της παρέας- ήταν το Super Mario Bros. Ακόμα θυμάμαι όλα τα κρυφά σημεία που βρίσκονται τα μανιτάρια ή τα αστεράκια, τον τρόπο που ζούσαμε το παιχνίδι και τις φωνές όταν κάποιος έχανε. Η επιστροφή στην πραγματικότητα ερχόταν μαζί με την αρχή του σχολείου.
Μέχρι να τελειώσει το σχολείο, ακολούθησαν μερικά ακόμα χρόνια ασταμάτητου gaming. Είχαμε φροντίσει στην παρέα, να έχουμε διαφορετικές κονσόλες για να μπορούμε να παίζουμε περισσότερα παιχνίδια. Το Σαββατοκύριακο ήταν αυτό που όλοι περιμέναμε για να κάνουμε μία μίνι μετακόμιση στο σπίτι κάποιου, παρέα με τα παιχνίδια μας. Πονοκέφαλος για τους γονείς, μοναδικές εμπειρίες για εμάς. Φωνές, τσακωμοί, κλάματα, βρισιές, σπασμένα χειριστήρια ακόμα και κονσόλες, επειδή κάποιος έκανε βλακεία και χάσαμε λίγο πριν το τέλος στο Diablo.
Kάτι τέτοιες στιγμές, ήταν και είναι αυτά που μου έχουν μείνει και ίσως η βασική αιτία που ακόμα παίζω videogames.Όλα τελειώναν Κυριακή απόγευμα προς βράδυ. Μετά ξημέρωνε η Δευτέρα. Στο σχολείο συζητούσαμε για το που φτάσαμε το παιχνίδι και πόσο έχουμε προχωρήσει. Η Παρασκευή δεν αργούσε να έρθει και πάμε πάλι από την αρχή με κάποιο νέο παιχνίδι αν είχαμε τερματίσει το προηγούμενο.
Κάπως έτσι περάσαν τα χρόνια και μπήκα στο πανεπιστήμιο. Εκείνη την εποχή GTA Vice City και San Andreas φυσικά, Pro Evolution Soccer 6 και λίγο Warcraft, ΜΑΣ ΕΚΑΨΑΝ! Πρέπει να ψιλο-χάσαμε ένα ολόκληρο εξάμηνο παίζοντας (σσσσσσσ μην το πεις παραέξω, είναι μυστικό). Η φάση ήταν σούπερ! Μετά μάθαμε και τη DOTA κι εκεί τα πράγματα έγιναν επικίνδυνα. Όποιος έχει παίξει έστω και λίγο καταλαβαίνει. Αν δεν έχεις παίξει, θα σου πω ότι έχει πέσει η ατάκα στην ερώτηση φίλου “Πόση ώρα παίζω ρε;” “3 μέρες!” ΣΟΚ!
Πλέον, δεν ασχολούμαι απλά με τα παιχνίδια. Έκανα αυτό που πολλοί θα ήθελαν να κάνουν, αλλά στην πορεία εγκατέλειψαν το “παιδικό” όνειρο.
Δοκιμάζω παιχνίδια και γράφω γι’ αυτά.
Πολλοί στην αρχή όταν τους το λέω δεν το πιστεύουν. Περνάει λίγο η ώρα και καταλαβαίνουν ότι δεν κάνω πλάκα. Παίζω ακόμα παιχνίδια σαν να είμαι 15. Φυσικά και με τους κολλητούς παίζουμε ακόμα ειδικότερα αν δεν παίζουν λεφτά για έξω. Η φάση είναι πίτσα οι άλλοι κι ένας ή δύο να παίζουν (ανάλογα το παιχνίδι) και οι υπόλοιποι κάνουν χάζι. Όπως παλιά.
Όλα τα τελευταία παιχνίδια στα χέρια μου πριν κυκλοφορήσουν να τα δοκιμάσω, να τα παίξω, να τα λιώσω! Αυτό είναι ένα από τα θετικά της δουλειάς μου. Μαζί με τα απίστευτα ταξίδια για εκθέσεις και παρουσιάσεις σε όλο τον κόσμο. Τις γνωριμίες με τους δημιουργούς τους και φυσικά τις πάρα μα πάρα πολλές ιστορίες που λέγονται μετά.
Ωραία τα καλά όμως μην ξεχνάς ότι το να παίζω παιχνίδια, είναι και αυτό μία δουλειά. Όπως κάποιος που βλέπει ταινίες για να γράψει την κριτική του, έτσι κι αυτή είναι μία παρόμοια, το ίδιο δύσκολη δουλειά. Μόνο που εδώ πρέπει να είσαι focused 100% σε αυτό που κάνεις. Δεν μπορώ να αφήσω τον ήρωα στην τύχη του, για να δω το Facebook για λίγο και να συνεχίσει μόνος του. Πρέπει να είμαι εκεί συγκεντρωμένος. Να σκέφτομαι τι μπορεί να πάει στραβά αν κάνω μία λάθος επιλογή. Να παρατηρώ τον ήχο και τα γραφικά αν είναι καλά ή τι δεν μου αρέσουν σε αυτά. Α, έχουμε και το σενάριο. Πλέον τα παιχνίδια είναι μίνι ταινίες και τα σενάρια τους είναι πολύπλοκα και μεγάλα.
Multitasking στο έπακρο.
Οι σημειώσεις μου παίρνουν φωτιά και ο χρόνος περνάει. Δεν θέλω να ακούω κανέναν και τίποτα αυτές τις ώρες. Είμαι εγώ και το παιχνίδι. Ό,τι και αν είναι αυτό. Τα τηλέφωνα κλείνουν (εκτός αν είναι για κάποια παραγγελία) και όλα μπαίνουν σε ένα Do Not Disturb Mode. Μέχρι να κάνω το πρώτο διάλειμμα με ξυπνητήρι για φαΐ, μπάνιο, ύπνο. Αυτό φαντάσου συνεχίζεται μέχρι να σκάσουν οι τίτλοι τέλους μετά από αρκετές ώρες ή μέρες. Δεν μιλάω για το Multiplayer. Εκεί είναι άλλη φάση και πολύ μεγαλύτερο το κάψιμο.
Εντάξει το κάνω να φαίνεται δύσκολο. Είναι λίγο δύσκολο η αλήθεια είναι
, αλλά δεν σκάβω όλη μέρα κιόλας στο λιοπύρι, είπαμε. Όμως όσο πολύπλοκο, δύσκολο ή απλό μπορεί να φαντάζει σε πολλούς, είναι σίγουρα ένας άλλος κόσμος που όπως ο κινηματογράφος με μεταφέρει κάπου μαγευτικά. Με κάνουν ιππότη, μάγο, δράκο, ασασίνο, επίλεκτο κομμάντο, μπασκετμπολίστα, ποδοσφαιριστή και όλα όσα ακόμα μπορεί να ήθελα μικρός να γίνω πλέον τα κάνω εικονικά. Θα μου πεις αυτό είναι διασκέδαση; Για μένα είναι.
Πάντως ακόμα και σήμερα, η καλύτερη στιγμή, είναι η ώρα που ανακοινώνεται ένας νέος τίτλος παιχνιδιού. Η προσμονή μεγαλώνει και πρέπει να την μοιραστώ και να την σχολιάσω με κάποιον. Όπου και αν είμαι το πρώτο πράγμα που θα κάνω είναι να πάρω τον ξάδερφό μου τηλέφωνο να του το πω.
Όπως εκείνος τότε μου έμαθε για το NES, τώρα εγώ προσπαθώ να κρατήσω, τα παιδικά μας χρόνια ζωντανά.
