Ο Νίκος Κούρκουλος ήταν Έλληνας ηθοποιός, που υπηρέτησε το Εθνικό Θέατρο, το οποίο και τον γαλούχησε. Υπήρξε επίσης αθλητής του Παναθηναϊκού και λίγοι ξέρουν πόσο τον βοήθησε να γίνει ηθοποιός.
Ο Νίκος Κούρκουλος στα νιάτα του έπαιζε ποδόσφαιρο στην Αθηναϊκή ομάδα, κάτι που τον έκανε να ξεχωρίσει και στο θέατρο.
Ξεχώριζε για τη βιωματική του τρίπλα, που είχε αντιγράψει από τον Πολωνό Άσο, Γιέρζι Γκροτόφσκι.
Στο γήπεδο ο Νίκος συχνά δούλευε με συμπαίκτη χρησιμοποιώντας τις παρορμήσεις και τις αντιδράσεις του σώματος μέχρι λεπτομέρειας. Σ’ αυτήν τη διαδικασία η ενεργητική φαντασία του, γεννούσε πολλές αναμνήσεις και -όπως ανάφερε και ο Ελβετός προπονητής Γιούνγκ– ο Νίκος Κούρκουλος έπαιζε άμυνα με κίνδυνο να πέσει στην παγίδα των δικών του συμπλεγμάτων.
Μεγάλη μπάλα.
Θέατρο
Σε ένα μάτς του Παναθηναϊκού το 1955, τον είδε ο μεγάλος σκάουτερ, Δημήτρης Ροντήρης.
Εντυπωσιασμένος, του πρότεινε να υπογράψει κλειστό τριετές με το Εθνικό Θέατρο. Υπήρξε συμπαίκτης με τον Μάνο Κατράκη και υπήρξε παροιμιώδης ο τρόπος που βρισκόντουσαν μέσα στη σκηνή.
Η πρώτη εμφάνιση του στα θεατρικά γήπεδα έγινε 1958, με τη φανέλα του θιάσου “Λαμπέτης-Χόρν” στο ματς “Η Κυρία με τις Καμέλιες”.
Πήρε μεταγραφή στον Θίασο Βεργή και παίζει μεγάλο θέατρο μέχρι το 1972. Το 1971 μάλιστα, στο εκτός έδρας ματς “Ιλια Νταρλινγκ” στις ΗΠΑ, με προπονητή τον μεγάλο Ζυλ Ντασέν, είναι υποψήφιος για το βραβείο Tony.
Τα συγκεκριμένα βραβεία είναι πολύ μεγάλης αξίας στην Αμερική αντίστοιχα με το χρυσό παπούτσι στην Ευρώπη.
Ο Νίκος Κούρκουλος ξεχώρισε για την φοβερή του κίνηση στον κλειστό χώρο της Κουίντας όπου με το απίθανο σπάσιμο μέσης και τη δαιμονιώδη του ταχύτητα κατάφερνε να αναδεικνύει κάθε ρόλο.
Παροιμιώδης ήταν και ο πανηγυρισμός του όταν έπεφτε η αυλαία. Ανέβαζε το κουστούμι του στο κεφάλι και πανηγύριζε με βραζιλιάνικο τρόπο, στο κόρνερ της σκηνής, ενώ το κοινό χειροκροτούσε.
Μεταγραφή στη Μεγάλη Οθόνη
Μεγάλη καριέρα έκανε και στον κινηματογράφο, που διακρίθηκε στη θέση “Ζεν Πρεμιέ” στο κέντρο, πίσω από το “10ρι”. Κλασικός “Box-to-Box” ηθοποιός.
Έπαιξε πολλά ματς και πέτυχε πολλές διακρίσεις με κορυφαίες ίσως τις εκπληκτικές εμφανίσεις το 1965 στην ταινία “Οι Αδίστακτοι” και το 1971, στον “Αστραπόγιαννο”.
Τελευταία του εμφάνιση ήταν το 1992 στο χωμάτινο γήπεδο της Επιδαύρου, με τον “Φιλοκτήτη”.
Το κοινό με το σφύριγμα της λήξης τον σήκωσε στα χέρια και τον περιέφερε σε όλο το γήπεδο, παίρνοντας του, τη χλαμύδα και φωνάζοντας το σύνθημα “Νίκο ψυχάρα, για πάντα Εθνικάρα” ταυτίζοντας τον με το Εθνικό Θέατρο.
Στο Εθνικό πήγε και σαν προπονητής το 1994, όπου, υπό τις οδηγίες του κατέγραψε πολλές επιτυχίες και έβγαλε πολλούς νέους παίκτες.
Το 2001 διαγνώστηκε ότι έπασχε από καρκίνο στον ρινοφάρυγγα. Παρά τα προβλήματα υγείας, συνέχιζε να προπονεί το Εθνικό Θέατρο. Απεβίωσε στις 30 Ιανουαρίου 2007.
Προσωπική ζωή
Παίκτης του Θεάτρου με πολλές κατακτήσεις, ήταν για πολλά χρόνια σύντροφος της Μελίτα Κουτσογιάννη, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τον Άλκη και τη Μελίτα.
Ο Άλκης ακολούθησε τον δρόμο του πατέρα του και παίζει σε μικρούς θιάσους, στο τοπικό Αθήνας.
Σταθμός ήταν και η σχέση του με τη Μαριάννα Λάτση, με την οποία απέκτησε άλλα δύο παιδιά, την Εριέττα και τον Φίλιππο.
