Η καταξίωση για έναν δημοσιογράφο έρχεται σε στιγμές που ο πολύς κόσμος δεν μπορεί να αντιληφθεί τη σημασία μιας επαγγελματικής επιτυχίας. Μπορεί ο δημοσιογράφος να κάνει συνέντευξη με έναν υπουργό, με έναν παγκόσμιο super star και να μην νιώσει καταξιωμένος. Την ίδια στιγμή υπάρχει η (σοβαρή) πιθανότητα, μία δουλειά που ο κόσμος τη θεωρεί ρουτίνα, να είναι αυτό που ο δημοσιογράφος θεωρεί μεγάλη προσωπική επαγγελματική επιτυχία.
Γιατί τα λέω αυτά; Επειδή αυτά που θα διαβάσεις σε αυτό εδώ το κείμενο είναι η δική μου καταξίωση. Κατάφερα και πήρα συνέντευξη από την καρέκλα του Έλληνα πρωθυπουργού και θα μιλάω γι’αυτό στα εγγόνια μου ότι γίνω παππούλης. Τσέκαρε τι μου είπε…
Εγώ ήρθα πρώτη φορά στο Μαξίμου τότε με τον Καραμανλή τον ανηψιό. Φεύγοντας ο Σημίτης πήρε τη δική του καρέκλα μαζί γιατί δεν μπορούσε να την αποχωριστεί και ο Κώστας επέλεξε εμένα μέσα από έναν τεράστιο κατάλογο. Πολύ μεγάλη μου τιμή να επιλέγει ένας τόσο σπουδαίος άνθρωπος της Ελληνικής γαστρονομίας.
Οι πρώτες μέρες ήταν δύσκολες μπορώ να πω μέχρι να βρούμε τη χημεία μας και να μάθουμε ο ένας τα θέλω του άλλου. Μία ανέβαινα, μία κατέβαινα, δεν μπορούσε να με συνηθίσει, είχε μάθει στους καναπέδες και στις ξαπλώστρες. Εν τω μεταξύ γέμιζα συνέχεια ψιχουλάκια από λουκανικόπιτες και κάτι τέτοια που έτρωγε ο κύριος Κώστας, ενώ για πολύ καιρό είχε μείνει ένα κομμάτι λακέρδα κάτω από τα ροδάκια μου και προσπαθούσαν για μέρες να βρουν τι μυρίζει άσχημα και τα έριχναν σε μένα.
Χαλαρώναμε λίγο όταν έπαιζε Fifa στο Playstation ή έβλεπε Πανάθα στην τηλεόραση ή ερχόταν ο Τράγκας να πιουν ποτάρες και να δουν Σεφερλή. Τις νύχτες που έφευγε ήταν δύσκολα. Ο φύλακας ήταν βύσμα του ΠΑΣΟΚ που δεν είχαν προλάβει να διώξουν για να έρθει βύσμα της ΝΔ, κι ο καημένος έμπαινε μέσα κλαίγοντας και μονολογούσε για την παράδοση της χώρας στη δεξιά, για το Balantines το πασοκικό που υπήρχε στο συρτάρι και που οι ασέβαστοι το πέταξαν και έβαλαν κάτι δαπίτικα κρασιά από τη Γαλλία.
Όταν έχασε τις εκλογές και ήρθε ο Γιώργος ο Παπανδρέου, τα πράγματα άλλαξαν κατά πολύ. Ερχόταν πότε πότε και ο Ραγκούσης με τη δική του καρέκλα και έκαναν κόντρες στους διαδρόμους. Πάντα εμείς κερδίζαμε, ο Γιώργος είχε εξαιρετική φυσική κατάσταση. Συνέβησαν και περίεργα πράγματα τότε βέβαια. Αν θυμάσαι ένα βράδυ που ο Γιώργος είχε μιλήσει για δημοψήφισμα από το εξωτερικό, εκεί που κοιμόμουν άκουσα έναν παράξενο θόρθβο. Άνοιξα τα μάτια μου και είδα τον Βενιζέλο να με κοιτάζει λάγνα.
Έκατσε πάνω μου, με χάιδεψε από τα ροδάκια μέχρι το κεφάλι, μου ψυθίρισε βρωμόλογα που δεν μπορώ να αναφέρω, μου έκλεισε το μάτι και φεύγοντας φώναξε δυνατά “θα τα πούμε σύντομα”. Έκανα 4 μέρες να κοιμηθώ.
Λίγο καιρό μετά και χωρίς προειδοποίηση, ο Γιώργος έφυγε και ήρθε στη θέση του ο Λουκάς ο Παπαδήμος. Περίεργος τύπος ο κύριος Λουκάς. Την πρώτη μέρα κιόλας ρωτούσε τη γραμματέα πόσο κόστιζα, αν αγοράστηκα με απευθείας ανάθεση και άλλα τέτοια. Δεν ήξερα τι μου ξημερώνει. Μετά έφερε έναν μάστορα να κάνει κάποιες μετρήσεις για να δει αν είμαι παραγωγική και αν θα μπορούσα να ιδιωτικοποιηθώ για να έρθει στη θέση μου μια ψάθινη καρέκλα ταβέρνας. Κάπου άκουσα ότι έκανε το ίδιο για κάθε αντικείμενο του δημοσίου.
Μετά για κάνα μήνα μπαινόβγαινε στο γραφείο ο κάθε Πικραμμένος.
Όταν ο εφιάλτης τελείωσε, μου έφεραν τον Σαμαρά. Πολύ παραδοσιακός τύπος. Το καλό είναι ότι είχαμε οικογενειακό κλίμα τότε. Όσοι μπαινόβγαιναν στο γραφείο ήταν ξαδέρφια του, ανήψια του ή απλά από την Καλαμάτα. Μέχρι και άλλες καρέκλες είχε φέρει από την Καλαμάτα και το μουσείο της Ακρόπολης. Καλός άνθρωπος ο κύριος Αντώνης, θυμάμαι που έπαιρνε τηλέφωνο τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε και τους μιλούσε με κλειστή μύτη και τους έκανε φάρσες ότι και καλά είναι ο Τσίπρας και σκοπεύει να κάνει την Ευρώπη κομμουνιστική. Πολύ καλός ο κύριος Αντώνης.
Μέχρι που ήρθε ο Τσίπρας, άλλαξαν τα πάντα και κυρίως η μουσική. Μέχρι τον Αλέξη ακουγόταν μόνο κλασική μουσική εδώ μέσα. Όταν ο Τσίπρας κέρδισε τις εκλογές μπήκε μέσα με Bella Ciao και άρχισε να χοροπηδάει πάνω μου μέχρι που βαρέθηκε. Το επόμενο διάστημα το έβγαζε με Θανάση Παπακωνσταντίνου ενώ ερχόταν κι ο Τζανακόπουλος μερικές φορές και έπιναν κάτι καλαματιανά που είχε αφήσει ο Σαμαράς. Θυμάμαι χαρακτηριστικά που με τον καπνό στα πνευμόνια ένα βράδυ είπε ο Τσίπρας “θα αλλάξουμε την Ευρώπη μαν” και τη στιγμή που έβγαλε τον καπνό, τους έπιασε νευρικό γέλιο και τους δύο. Ε μετά έκανε το δημοψήφισμα, και την αλλάξαμε όντως.
Για να έρθω στο παρόν πάντως, οι χειρότερες στιγμές μέσα στη βδομάδα είναι όταν έρχεται ο Πάνος ο Καμμένος και ζητάει από τον Τσίπρα να κάτσει κι αυτός λίγο να παίξει λίγο πρωθυπουργό. Μια φορά που έφυγε για λίγο ο Αλέξης, ο Πάνος άρχισε να με γλείφει και να κλαίει και να μονολογεί μέσα από τα δόντια του ότι θέλει κι αυτός να γίνει λίγο πρωθυπουργός κι ότι δεν του φτάνει να παίζει τον G.I.Joe, τις βαρέθηκε τις στολές και κανένας δεν τον καταλαβαίνει… Τον λυπάμαι τον καημενούλη…
