Το κέντρο της Αθήνας έχει υποστεί πληθώρα μεταμορφώσεων μέσα στα χρόνια.
Λογικό όμως, έτσι; Κανένα αστικό τοπίο δεν μένει ίδιο και αλλάζει ανάλογα την πληθυσμιακή σύνθεση και την οικονομική κατάσταση της κοινωνίας.
Από τη δεκαετία του ’80 όταν και άρχισε η μεγάλη έξοδος των Αθηναίων στα Βόρεια και Νότια Προάστια και μέχρι και σήμερα, έχει αναπτυχθεί μια παραφιλολογία για το κέντρο της Αθήνας που, σε πολλές περιπτώσεις, αγγίζει τα όρια του γελοίου.
Δεν θα προσπαθήσω να σε πείσω πως το κέντρο είναι ένα είδος Βουδιστικού μοναστηριού που ακούγονται μόνο τζιτζίκια και μοναχοί που προσεύχονται, αλλά σίγουρα δεν πρόκειται να σου επιτεθούν ώρα τρεις το μεσημέρι, ενώ κατηφορίζεις την Ερμού.
Επίσης, δεν θα γίνεις πόρνη/ναρκομανής/τσαντάκιας αν πας μια βόλτα στα Εξάρχεια, oύτε θα σου σπάσουν αναρχικοί το αμάξι, μόνο και μόνο επειδή είναι πάνω από 1400 κυβικά.
Ορίστε 5 από τα πιο κοινά παράπονα που μπορείς να ακούσεις για το κέντρο της Αθήνας και γιατί είναι μούφα.
Εγκληματικότητα
Το μεγαλύτερο θέμα με το κέντρο. “Που μένεις; Κέντρο; Καλά, δεν φοβάσαι;”.
Το κέντρο για τους ανθρώπους γύρω από αυτό, είναι κάτι σαν το Γκόθαμ πριν έρθει ο Μπατμαν να το καθαρίσει. Ακούς τόσο εξωφρενικές ιστορίες που νομίζεις ότι θα πας Κλαυθμώνος μετά τις 9, θα σε απαγάγει ο Τζόκερ και ο Πιγκουίνος θα τηλεφωνήσει σπίτι σου, για λύτρα.
Κάθε ένας που περπατάει δίπλα σου είναι από πιθανός βιαστής, μέχρι ο Αρσεν Λουπέν που μόλις έχει γυρίσει από κάποιο μεγάλο ριφιφί και βγαίνει Κολωνάκι να πιεί ένα Scotts να χαλαρώσει γιατί είναι και Chic.
Δεν σου λέμε ρε παιδί μου να πας στις 4 το πρωί και να είσαι φάση φόρμα – παντόφλα και “Τι γίνεται παιδιά; Εδώ πιο πάνω μένω, μια βόλτα βγήκα γιατί είμαι urban τυπάκι” ΑΛΛΑ εντάξει, δεν ζεις και στο Bronx. Δεν θα σε βιάσουν αφού πρώτα σου πάρουν τα νεφρά και το κινητό, επειδή πήγες Μοναστηράκι για μπύρες.
Εξάρχεια
Άλλη πονεμένη ιστορία αυτή.
Φυσικά και οι αναρχοαυτόνομες ομάδες έχουνε βάλει το χεράκι τους με κάτι άκυρα πεσίματα σε τρόλεϊ, περαστικούς και κρεοπωλεία, για να νομίζει ο κόσμος ότι τα Εξάρχεια είναι ένα είδος τεράστιου κοινοβίου που ο καθένας κάνει ό,τι θέλει.
Γενικότερα όμως, είναι μια από τις πιο ασφαλείς και υπέροχες γειτονιές.
Εντάξει, είναι πολιτικά χρωματισμένη. Σαφώς. Άμα έχεις όνομα Άδωνις και επίθετο Γεωργιάδης, μη βγαίνεις βόλτες εκεί.
Θα μου πεις, καλό είναι αυτό; Όχι δεν είναι, αλλά σκέψου πόσοι θα πέρναγαν με ασφάλεια από μια γειτονιά που είναι γεμάτη Αδώνιδες Γεωργιάδηδες.
Μετανάστες
Το κέντρο λοιπόν έχει γίνει για τους Αθηναίους, Ισλαμαμπάντ. “Δεν πάμε κέντρο, δεν ακούς Ελληνικά”. Αλλά αυτό που σου λένε από κάτω, είναι “Ιου μωρέ, είναι όλοι φτωχοί και μυρίζουν ΟΑΕΔ”.
Αν το κέντρο είχε γεμίσει Ιταλούς και Γάλλους που ανοίγουν μαγαζιά με ροκφόρ και πανακότες, θα σου έλεγα για πότε θα κατέβαιναν.
Κίνηση
Κλασική γκρίνια. Δεν έχει που να παρκάρεις, έχει μποτιλιάρισμα κτλ.
Το ξέρω είναι μια αλήθεια αυτό, αλλά δεν φταίς εσύ που παίρνεις την τζιπάρα σου Κυριακάτικα για να φας αυγά μπενετικτ με 10 ευρώ μόνο το ασπράδι. Δεν φταις, όχι. Όσο και να σου λένε “πάρε τα μέσα” δεν φταίς.
Ξέρεις ποιός φταίει; Η τουρκοκρατία φταίει.
Είναι γνωστό πως το κέντρο της Αθήνας φτιάχτηκε με στενούς δρόμους για να μπορούν οι Αθηναίοι να χάνονται στα στενά όταν τους κυνηγούσαν οι Οθωμανοί, πότε για να τους πάρουν τις κόρες και πότε για να τους πάρουν χρήματα.
Οπότε εσύ αυτό να λες για να είσαι καλυμένος. Πες δεν φταίω εγώ που είμαι γίδι και κατεβαίνω κέντρο με το Λαντ Ρόβερ, φταίει ο Μουράτ ο Γ’.
Αρχιτεκτονική / Ασχήμια
Και φτάνουμε στην αιώνια και πιο διαδεδομένη γκρίνια.
Ξεκινάει από την αντιπαροχή και καταλήγει στο ότι είναι τόσο άσχημο που νομίζεις πως το κέντρο βρίσκεται στην καμπούρα του Κουασιμόδου.
Σε πληροφορώ, πως έχουν διασωθεί πάρα πολλοί δρόμοι, στο αστικό τοπίο.
Κλασικό παράδειγμα, πολλά σπίτια στην υποβαθμισμένη οδό Φυλής, που εκτός από την αρχιτεκτονική τους αξία, έχουν και πολιτισμική (σπίτια ανθρώπων της γενιάς του Ματαρόα). Επίσης, τρομερό ενδιαφέρον παρουσιάζει και η street art, που είναι και μια ένδειξη urban πολιτισμού και αυτόνομης έκφρασης μιας μη-κατηγοριοποιημένης τέχνης.
Άρα –και να με συγχωρείτε- το πρόβλημα είναι, πως κανείς δεν ενδιαφέρεται να ανακαλύψει την ομορφιά του κέντρου της Αθήνας. Απλώς πιστεύεται, πως η ομορφιά βρίσκεται μόνο στα λοφτ.
