Βγαίνω από τον ηλεκτρικό και αντικρύζω ένα τεράστιο σύννεφο καπνού. Τσικνοπέμπτη δεν είναι σίγουρα, Ινδιάνους στο Μαρούσι δεν έχει από όσο ξέρω οπότε η κάπνα είναι από τα σουβλάκια (ή καλαμάκια, πλιζ δεν θα κάνουμε αυτή την κουβέντα τώρα) και τα λουκάνικα που θα γεμίσουν πεινασμένα στομάχια πριν ή μετά τον αγώνα.
Κατεβαίνω προς ΟΑΚΑ. Μπροστά μου απλώνονται 15 μικρές καντίνες με ισάριθμους γραφικούς καντινιέρηδες να προσπαθούν να σε πείσουν να τιμήσεις το δικό τους βρώμικο. Με τέτοια πληθώρα επιλογών, τι διάολο είναι αυτό που θα σε οδηγήσει στο να κάνεις τη σωστή; Φυσικά η καθαριότητα. Όσο λιγότερη, τόσο καλύτερα. Όσο πιο βρώμικο είναι το βρώμικο, τόσο πιο γευστικό, όλοι το ξέρουν αυτό.
Κόβω φάτσες και μπίχλα. Σχετικά καθαρά όλα. Απελπίζομαι. Βλέπω τη μοναδική γυναίκα στον χώρο να φοράει γάντια! Τι φάση; Κοιτάζω λίγο καλύτερα. Με το ένα χέρι (που φοράει γάντι ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ) παίζει με το κινητό και με το άλλο (που φοράει γάντι επίσης) κρατάει αναμένο τσιγάρο. Επιτέλους, θα φάμε διάολε!
Κάπως έτσι συνειδητοποιείς ότι το βρώμικο είναι στην κουλτούρα του έλληνα, είναι βασικό κομμάτι του νεοελληνικού πολιτισμού. Δεν έχω ταξιδέψει αρκετά στο εξωτερικό για να ξέρω αν το ίδιο παίζει και σε άλλες χώρες, αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι με αυτά τα δεδομένα, απλά αποκλείεται!
Η τσίκνα του βρώμικου μυρίζει επανάσταση και συλλογικότητα.
Διαδηλώσεις
Η (πικρή) αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια έχουν εκλείψει οι μαζικές και πολυπληθείς διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες. Ωστόσο αν θυμάσαι τα παλιά τα χρόνια που τα μνημόνια ήταν σε μονοψήφιο αριθμό και κάποιοι πίστευαν (πιστεύαμε) ότι μπορούν να τα πολεμήσουν, θα έχεις ακόμα στη μνήμη σου δύο μυρωδιές. Δακρυγόνα και λουκάνικα. Στους “αγανακτισμένους” υπήρχαν άνθρωποι και μάλιστα πολλοί, που κατέβαιναν στις διαλώσεις μόνο για το βρώμικο και τη μπυρίτσα που θα το συνόδευε. Καλή η επανάσταση μαν, αλλά με άδειο στομάχι δε βγαίνει εύκολα το “εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι”.
Γήπεδα
Το βρώμικο είναι τόσο συνδεδεμένο με τη φάση των γηπέδων, που αν ανακοινώσουν απεργία οι καντινιέρηδες λογικά θα αναβληθεί όλη η αγωνιστική της Superleague σε ένδειξη πένθους. Αυτοί που τιμούν το παραδοσιακό βρώμικο στα γήπεδα, ξέρουν πολύ καλά ότι το καλό βρώμικο το τρως μετά το παιχνίδι. Αυτό συμβαίνει γιατί λειτουργεί είτε σαν φάρμακο είτε σαν βραβείο. Έριξε πεντάρα η ομάδα στους ακατονόμαστους και θέλουμε να το γλεντήσουμε; Σαντουιτσάρα για τα μεθεόρτια. Τον ήπιαμε πανηγυρικά και τα νεύρα μας είναι κορδέλες και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε; Βρωμικάκι για να κατεβούν κάτω τα φαρμάκια με τα παλτά που έχουμε μαζέψει.
Μπουζουκλερί
Έχω πάρα πολλά χρόνια να επισκεφθώ τα μπουζούκια και καθόλου δεν μου λείπουν. Ωστόσο θυμάμαι πολύ καλά ότι βγαίνοντας από τα μεγάλα μαγαζιά υπήρχαν πάντα απ’έξω βρώμικα για να πνίξεις το επερχόμενο hangover σου. Εννοείται ότι σε αρκετές περιπτώσεις το ξερατό πήγαινε σύννεφο ενώ η γενικότερη εικόνα που είχε κάποιος εξωτερικός παρατηρήτης ήταν υπερβολικά αστεία. Μισολιωμένοι πιτσιρικάδες με κλαρινογαμπρίστικες πουκαμισάρες να πηγαίνουν χεράκι χεράκι με ξυπόλητες ξεβαμένες δεσποίνιδες και ζευγαράκι να παλεύουν να καταπιούν 3 μπουκιές χωρίς να τους πάρει ο ύπνος. Πλιζ, επιβεβαιώστε αν συμβαίνει ακόμα αυτό έξω από τα μεγάλα κέντρα. Γέρασα. Δεν πηγαίνω πια.
Κυριλέ Βρώμικα
Μία μάστιγα των τελευταίων χρόνων για την οποία δεν θέλουμε να εκφέρουμε άποψη δημόσια, είναι τα κυριλέ βρώμικα. Εδώ στην Αθήνα που κατοικοεδρεύει το Provocateur έχουμε δύο πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα. Το ένα στην πλατεία Μαβίλη και το άλλο στη Μιχαλακοπούλου, μαζεύουν κόσμο που τα Σάββατα ειδικά παίζει να είναι περισσότερος από αυτούς που μαζεύουν όλα τα γήπεδα της Superleague μαζί. Αυτά δεν είναι βρώμικα στην πραγματικότητα, αυτά είναι τόσο καθαρά που ο κόσμος δεν λέει “πάμε για βρώμικο”, αλλά “πάμε για σάντουιτς”. Αυτό δεν απαραίτητα κακό. Αλλά σίγουρα δεν είναι βρώμικο. Έλεος κάπου.
