«Έλα μωρέ, τι ξέρουν από αθλητικά οι γυναίκες;». Γενιές και γενιές μεγάλωσαν με αυτήν την ανόητη αντίληψη. Οι άνδρες έτσι κατοχύρωναν την κυριαρχία τους στο χώρο, οι γυναίκες αποδέχονταν στωικά τη θέση που άλλοι όριζαν για αυτές. Κι έτσι, λάθος, προχωρούσε ο κόσμος μέχρι που κάποια στιγμή ξυπνήσαμε. Προφανώς και δεν είναι το φύλο που κρίνει αν κάποιος ή κάποια ξέρει ή όχι.

Τα στερεότυπα και τα κλισέ κουβαλάνε τόσο μεγάλη δύναμη ώστε είναι πολύ δύσκολο να τα αποτινάξεις. Και να γιατί ακόμα και τώρα οι γυναίκες που ασχολούνται επαγγελματικά με το χώρο βρίσκονται αντιμέτωπες με την καχυποψία, με την υποτίμηση. «Ποιος ξέρει με πόσους έχει πάει για να πάρει τη θέση» ή «αν δεν ήταν ωραία, σιγά μην την έβγαζαν στο γυαλί» ακούγονται τα κακεντρεχή και φτηνά αστειάκια που δεν κάνουν καν τον κόπο να καμουφλάρουν τον σεξισμό, τον μισογυνισμό.

Με τόσο προκατάληψη και «πόλεμο», μην μας κάνει εντύπωση που πολλές γυναίκες αποφεύγουν να μπλέξουν. Γιατί να το τραβάνε όλο αυτό; Γιατί να ρισκάρουν να χαλάσουν τη ψυχική τους υγεία, να εκτεθούν σε κακοποιητικές συμπεριφορές; Γιατί να πρέπει να προσπαθούν συνεχώς και 2 φορές περισσότερο από τους άνδρες να δείξουν πως είναι ικανές στη δουλειά κινούμενες σε έναν σταθερά ανδροκρατούμενο χώρου με ό,τι αυτό συνεπάγεται;

Ο σεξισμός ειναι ακόμα βαθιά ριζωμένος

Να λοιπόν γιατί οι γυναίκες είναι μειοψηφία στα αθλητικά media παρά τα βήματα προόδου που έχουν γίνει. Και οι περισσότερες είναι σε δεύτερους ρόλους, βοηθητικούς. Για να δείχνουν τα ΜΜΕ πως, και καλά, έχουν κατανοήσει τα λάθη του παρελθόντος και προχωράνε πια στο σωστό δρόμο. Για τα μάτια του κόσμου.

Η αλήθεια είναι πως για να επιτευχθεί μια κάποιου είδους ισότητα στο χώρο ο δρόμος είναι ακόμα πολύ μακρύς. Είναι εξοργιστικό εν έτει 2024 και μετά από τόσες συζητήσεις, αναλύσεις να κρίνονται επαγγελματίες με βάση το πώς μοιάζουν εμφανισιακά, με γνώμονα αν είναι άνδρες ή γυναίκες. Είναι φανερό του πόσο λάθος είχε δομηθεί αυτός ο μικρόκοσμος, ώστε αν μπεις στο Google και πατήσεις «γυναίκες αθλητικογράφοι» η οθόνη σου θα πλημμυρίσει από θέματα όπως «σκέτες ανάφτρες», οι «10 πιο σέξι» και πάει λέγοντας. I rest my case.

Κάποιοι, θυμώνουν με την αλλαγή αντιλήψεων, θεωρούν πως είναι στο πλαίσιο μιας κάποιας woke ατζέντας. Τόσα ξέρουν τόσα λένε. Είναι, απλά, κάτι που δεν θα έπρεπε να συζητάμε καν. Κάτι απολύτως φυσιολογικό. Το ότι επί σειρά ετών, ο σεξισμός είχε καταπιεί χώρους όπως τα αθλητικά media δεν σημαίνει πως ήταν και σωστό, στο όνομα ενός ψευδεπίγραφου «τα παλιά, καλά χρόνια». Και στην Ελλάδα είμαστε ακόμα πιο πίσω από πολλές χώρες της Ευρώπης, σχετικώς. Όπως σε πολλά ακόμη, δυστυχώς.