Τον γουστάρεις; Μπράβο σου. Δεν τον γουστάρεις; Μαγκιά σου. Το γεγονός όμως, είναι γεγονός: ο Γιώργος ο Λάνθιμος είναι σήμερα με διαφορά το πιο σημαντικό εξαγώγιμο προϊόν του ελληνικού σινεμά. Είτε με θάρρος, είτε με θράσος, είτε με ταλέντο, είτε (όπως λένε οι ενάντιοί του) με… βύσμα (γελάω), ο Λάνθιμος κατάφερε να ξαναβάλει τη χώρα στον παγκόσμιο κινηματογραφικό χάρτη. Ένα χάρτη που είχε να γράψει “Greece” απ’ τη χρυσή εποχή του Κακογιάννη και του Αγγελόπουλου.
Μπράβο λοιπόν στο Γιώργο (και φυσικά στον μόνιμο συνοδοιπόρο του, Ευθύμη Φιλίππου) κι ευχαριστούμε πολύ. Όμως… Όμως τι γίνεται πέρα απ’ τον Λάνθιμο; Τι γίνεται πέρα απ’ τη Νικόλ Κίντμαν, τον Κόλιν Φάρελ και τις παραγωγές του εξωτερικού (που μας παίρνουν τα καλύτερα παιδιά!); Υπάρχει άραγε ελληνικό σινεμά εντός Ελλάδος; Ή πιο απλά, θα δούμε ρε αδερφέ καμιά ταινία που ν’ αξίζει, πέρα απ’ το “Ιερό Ελάφι”;
Θα απαντήσω τίμια. Δεν ξέρω. Ξέρω ωστόσο πως κάτι έρχεται. Κάτι κινείται και φέρνει υποσχέσεις. Εν προκειμένω, η Nova που χρόνια τώρα βάζει πλάτη στον ελληνικό κινηματογράφο κι “ακουμπάει χαρτί” στις ντόπιες παραγωγές, φέρνει (σε συμπαραγωγή) τρεις ταινίες στις αίθουσες. Θες βιογραφία; Θες Μικρά Ασία; Θες σάτιρα; Τσέκαρε εδώ. Τρία φιλμ που θέλουν να σταθούν όρθια, δίπλα (κι όχι απέναντι) στο “Ελάφι” του YORGOS. Τρία φιλμ που, κι οι δικές τους υπογραφές δεν είναι να τις προσπερνάς. Αξίζουν; Μακάρι! Για να δούμε…
Καζαντζάκης, του Γιάννη Σμαραγδή.
Εναλλακτικός Τίτλος: Σμαραγδής, βιογραφία σπουδαίου ανδρός υπ’ αριθμόν 3.
Με λίγα λόγια: Έχοντας πιάσει στο… πλάνο του Ελ Γκρέκο και Βαρβάκη, ο Σμαραγδής δεν σκιάζεται να πιάσει και τον μεγαλύτερο Έλληνα λογοτέχνη. Ο Καζαντζάκης της κατάνυξης, ο Καζαντζάκης που παραλίγο ν’ αφοριστεί, ο Καζαντζάκης του αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης μα κι ο Καζαντζάκης του “Τελευταίου Πειρασμού”. Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος πείθει σ’ ένα ρόλο γεμάτο γιομάτο απαιτήσεις, κι ο Στάθης Ψάλτης συναντά τη σπουδαία, τελευταία ερμηνεία της ζωής του (όπως στον “Ελ Γκρέκο”, ο έτερος μεγάλος της βιντεοκασέτας, Σωτήρης Μουστάκας). Μεταξύ μας τώρα, τι κοράκι που ‘σαι ρε κύριε Σμαραγδή μου;
Ελπίζω να ‘ναι…: Μια σπουδαία ταινία για έναν σπουδαίο λογοτέχνη!
Πολυξένη, της Δώρας Μασκλαβάνου.
Εναλλακτικός Τίτλος: Η Ρόζα της Πόλης.
Με λίγα λόγια: Πατώντας πάνω στα σοκάκια της Πολίτικης Κουζίνας, ακόμα μια ταινία έρχεται απ’ το Βόσπορο να φέρει στην οθόνη αέρα ελληνικής ανατολής. Ξανά ο ελληνοτουρκικός έρωτας, ξανά το πολυπολιτισμικό σχόλιο, ξανά μια πρωταγωνίστρια που θέλει να ζήσει ελεύθερη τη ζωή της. Και πίσω απ’ αυτά, πάρε και μια δολοπλοκία για να της φάνε την οικογενειακή κληρονομιά της. Ίντριγκα, έρωτας, κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα εποχής. Θα μου πεις: Πάλι εποχής; Θα σου πω: Γιατί όχι; Οι Γάλλοι πόσα αριστουργήματα βασίσανε στην “εποχή” της υπέροχης λογοτεχνίας τους; Ε, αυτοί με Ναπολέοντα κι εμείς με Μικρασία.
Ελπίζω να’ναι…: Φιλμ με άρωμα Πολίτικης Κουζίνας, κι όχι πολίτικης σαλάτας.
Success Story, του Νίκου Περάκη
Έναλλακτικός Τίτλος: Α ρε Κιμούλη, έρχονται οι Μαρκουλάκηδες και μας παίρνουν τις δουλειές…
Με λίγα λόγια: Στο δικό του ύφος, ο πιο συνεπής (στιλιστικά) Έλληνας σκηνοθέτης των τελευταίων δεκαετιών, μένει ξανά πιστός στο θέμα του κι εξελίσσεται μέσα απ’ την “εξέλιξη” της χώρας. Χοντρό χιούμορ, (νεο)ελληνική κατάσταση, παράδοξοι (μα όχι στ’ αλήθεια μακρινοί) χαρακτήρες, κι ο Περάκης θα κάνει ξανά κουβέντα για πολιτική, διαπλοκές, σχέσεις, σεξ, πάντα με το χαλαρό του στιλάκι και πάντα με το ξεκούδουνο γέλιο σε πρώτο πλάνο (για να κρύβει τους προβληματισμούς του στο δεύτερο). Μαρκουλάκης άνετος κυριαρχεί στο ρόλο του, Φιόνα Γεωργιάδη – πιθανή αποκάλυψη, Μουζουράκης που παίζει τον Μουζουράκη (Πανάρα, είπαμε, εδώ εσύ!).
Ελπίζω να ‘ναι…: Λούφα κι Άρπα Κόλα, χωρίς καθόλου Ψυχραιμία.
Η Nova φροντίζει τους συνδρομητές της δίνοντάς τους τη δυνατότητα να δουν πρώτοι ταινίες που θα συζητηθούν, ενώ παράλληλα έχει προσφέρει έμπρακτα στον ελληνικό πολιτισμό με περισσότερες από 135 συμπαραγωγές ταινιών.
