Τον Δημήτρη Φραγκιόγλου τον γνώρισα κάποιους μήνες πριν στο βροχερό Μεταξουργείο. Ήρθε με ένα τεράστιο χαμόγελο για ομπρέλα και παραγγέλνοντας ζεστό καφέ την Άνοιξη, μιλήσαμε για παραμύθια, Μπρεχτ και πολιτική. Τόσο αταίριαστα – ταιριαστά θέματα, αλήθεια…

“Δεν ξεχωρίζω ποτέ τις στιγμές σε σημαντικές και ασήμαντες, μιας και πολλές φορές αυτό μπορεί να συνδεθεί με την επιτυχία ή την αποτυχία. Θεωρώ, ότι η πιο γενναία που απόφαση ήταν να ασχοληθώ με το θέατρο. Από εκεί και πέρα, όλα έχουν κάτι να μου μάθουν και πάντα περιμένω το καλύτερο που θα έρθει”.

Την περασμένη Τετάρτη τον συνάντησα ξανά, στο BIOS στο Γκάζι. Στοιχηματίζω ότι ήταν το μόνο μέρος που θα ήθελα να βρεθώ μεσοβδόμαδα στην πόλη. Διακριτικά γέλια, λευκό κρασί και εφημερίδες της πόλης ανέλαβαν να αφαιρέσουν ό,τι τοξικό μου κληρονόμησαν οι ώρες μιας μέρας που δεν σταματά να με τρέχει σε μποτιλιαρισμένους δρόμους, φρενάροντας με σε πορτοκαλί φανάρια. Μέχρι τις 21:00, τα πράγματα έδειχναν ξανά ξεκούραστα. Όταν οι πόρτες της θεατρικής αίθουσας άνοιξαν, έκατσα στην πρώτη σειρά, ευθεία στον πολύχρωμο τροχό που είχαν γραφτεί πάνω του, οι αιώνιοι μύθοι τις ζωής μου.

Λίγο πριν πέσει το σκοτάδι, αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο είναι ένας άνθρωπος να μιλά ακατάπαυστα χωρίς να φλυαρεί μπροστά σε όλους εμάς, για 80 ολόκληρα λεπτά. Φώτα, μουσική και πάμε…

Υπερκινητικός μέσα στα πολύχρωμα ρούχα του και ετοιμόλογος μέσα στο σφιχτό παπιγιόν του γυρνάει τον τροχό, για να μου τσακίσει τελικά το “είναι” όταν αυτός σταματάει στον Μπέκετ. Σταμάτα όπου στην ευχή θες τροχέ, όχι όμως στον Μπέκετ. Λίκνισμα και η αρχή μια καταιγιστικής ερμηνείας που δεν σταματά να ενώνει το παρελθόν με το μέλλον, τα απωθημένα με τα όνειρα, τον θυμό με τη συμφιλίωση, ξεκινά.

Ήταν ο Χλαπάτσας που ανέστησε τον Γούλβεριν, η Κατερίνα Σοφιανού που φλέρταρε τον Γκαίτε. Απελευθέρωσε τη Λώρα από το σπίτι της στο Λιβάδι, για να πάει να βρει τη Μάσα κυνηγώντας Γλάρους. Θεέ μου, ήταν η Αλίκη στο ναυτικό που κρύβει μέσα της τον Άμλετ, για να είναι όλα αυτά και τίποτα τελικά. Μήπως οι άνθρωποι είμαστε αυτά που δεν αντέχουμε να ονειρευόμαστε;

Το “φαίνεσθαι” και το “είναι”, σε μια μάχη που ψάχνει το χαμένο κέντρο του ταλαιπωρημένου από κοινωνικά στερεότυπα εαυτού μας. Ο τροχός γυρίζει για όλους και η αγωνία της βελόνας που θα μας ακουμπήσει, τρυπάει. Νομίζω ότι οι σκέψεις μου διασταυρώνονται με των γύρω μου. Η αλήθεια δοσμένη τόσο σαρκαστικά ενοχλεί ακόμη περισσότερο. Από πότε η επιλογή του να είμαστε αυτό που ονειρευτήκαμε παιδιά και που μπορεί να συγκρούεται και με εμάς τους ίδιους ενοχοποιείται; Γιατί πρέπει να είμαστε ή το ένα ή το άλλο και τελικά να βυθιζόμαστε σε μια θάλασσα απορρίψεων;

Η παράσταση αυτή δεν θα δώσει απαντήσεις, παρά μόνο ερωτήσεις για όσα ποτέ μπορεί να μην απαντηθούν. Όμως αυτό το βράδυ τα ερωτήματα δεν νιώθουν μόνα. Είναι κοινά και τα αφουγκραζόμαστε όλοι…

Είναι υπέροχος ο Δημήτρης και είναι όλοι οι ρόλοι που ονειρεύτηκε να παίξει. Είναι ένας ηθοποιός που σε καθηλώνει με το ταλέντο και την ευγένεια του. Να πάτε να δείτε την παράσταση “Οι 100 ρόλους που δεν πρόλαβα να παίξω”, να τον χειροκροτήσετε δυνατά και να θυμάστε ότι η απόρριψη είναι το πιο άβολο κίνητρο για να πάνε τα πράγματα καλύτερα…

Χρήσιμα Tips

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μακαλιάς

Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Επιμέλεια κίνησης: Χριστίνα Παπαδάκη
Φωτογραφίες: Βασίλης Ζαβέρδας, Βαγγέλης Τσινιάς, Ελένη Κερολλάρι
Βίντεο: Περικλής Παπανδρεόπουλος

Ερμηνεύει ο Δημήτρης Φραγκιόγλου
BIOS

Πειραιώς 84

Τηλέφωνο: 210.3425335


Παραστάσεις: κάθε Τετάρτη στις 21.00

Ως την Τετάρτη 29 Νοεμβρίου 2017

Διάρκεια: 70’

Τιμή εισιτηρίου: 8 ευρώ