Πόσα μπάνια έκανες, πόσα παγωτά έφαγες. Έτσι μετριόντουσαν άλλοτε τα καλοκαίρια, το πόσο καλά ήτανε. Στις γραμμές που ακολουθούν πρόκειται να σταθούμε στο ένα σκέλος της ποιοτικής και ποσοτικής μέτρησης αυτής.
Περί παγωτών η συζήτηση, λοιπόν. Για μερικά από τα πλέον θρυλικά στα 80s και στα 90s. ΔΕΛΤΑ, ΕΒΓΑ, ΑΓΝΟ, Algida, μου ξανάρχονται ένα ένα, παγωτά δοξασμένα. Χιλιάδες φορές φαγωμένα. Αν τα θυμάσαι όλα, κάνε καλού κακού μια προληπτική εξέταση. Τα βασικά αιματολογικά σίγουρα…
10 παγωτά που αγάπησαν οι μεσήλικες του σήμερα
Lucky Cup
Κανείς δεν παίζει να θυμάται ακριβώς τι γεύση είχε το Lucky Cup. Βασικά ανάθεμα κι αν το έτρωγε κανείς – όχι πως ήταν πολύ, μια σταλιά ήταν. Όλοι για το δωράκι το παίρνανε. Χαζομαρίτσες είχε, ναι. Αλλά στα 80s και στα 90s τα παιδιά δεν το βλέπανε έτσι. Θησαυρός ολάκερος ήτανε.
Magnum
Αυτό με το σοκολατάκι στη μέση, πάνω πάνω. Βανίλια στην αρχή, τρούφα, σοκολάτα μετά, χωνάκι, σιρόπι σοκολάτας και στο τέλος ατόφια σοκολάτα. Ποίημα ποιημάτων.
Number One
Όντως ήταν το One, το (My) Number One για πολλούς εκεί έξω. Το σύνολο έκανε τη διαφορά. Επί μέρους στοιχεία (κρέμα, σοκολάτα, ξηροί καρποί) που μόνο μαζί έβγαζαν τέτοιο θεσπέσιο αποτέλεσμα.
Chicago
Παγωτό για… σκληρούς. Ξεκινούσε με βανίλια, αλλά μετά ήταν η αποθέωση της σοκολάτας. Είχε φανατικούς φίλους που έλεγαν με πάθος πως η γεύση του δεν αντιγράφεται από κανέναν ανταγωνιστή.
Rocket
Τίγκα στη βανίλια σε δύο εκδοχές (με σιρόπι βύσσινο και σιρόπι σοκολάτα) σε ένα χαρακτηριστικό πλαστικό ποτηράκι, το κρατούσες μετά και για καφέ. Περιβαλλοντική συνείδηση; Μπα, τότε αυτά τα πράγματα δεν υπήρχαν καν ως σκέψη. Ό,τι βόλευε τον καθένα.
Τρελή Πατούσα
Στρατιές… ποδολάγνων τότε εκκολάφτηκαν. Χωρίς καν το καταλάβουν. Πλύση εγκεφάλου; Περισσότερο, η δύναμη της απόλαυσης.
4Χ4
Όποιος είπε πως το μέγεθος δεν έχει σημασία δεν έφαγε ποτέ 4Χ4. Τον πύραυλο – έπος που πρώτα ικανοποιούσε το αχόρταγο μάτι και μετά την άπληστη κοιλιά. Η αλήθεια να λέγεται.
Calippo
Σπρώξε – γλείψε. Αυτό λέμε και τα λέμε όλα. Ξεπερνώντας το σεξουαλικό λανθάνον μήνυμα, κρατάμε μια γευστική εποποιΐα, μια γρανίτα φρούτων που ήταν ό,τι πρέπει για να ξεφύγει κανείς από το συνεχές «βανίλια – σοκολάτα».
Λόλιποπ
Γρανίτα λεμόνι, γρανίτα φράουλα. Νόστιμο και απλό. Και κυρίως πολύ φτηνό. Το παγωτό που έπαιρνε κανείς με τα… ρέστα από τα λεφτά που του είχαν δώσει οι γονείς για τους να τους πάρει τσιγάρα και μπίρες (ναι, ναι, ήταν… σκληρά χρόνια, μια εποχή καθόλου πολιτικώς ορθή!).
Viennetta
Και κλείνουμε με ένα οικογενειακό. Γιατί μας ήταν αδύνατον να σκεφτούμε πως ένα τέτοιο θέμα δεν θα είχε μέσα ένα από το πλέον διαδεδομένο παγωτά της εποχής. Κυρίως βέβαια, ένα αριστούργημα, μια απόδειξη του ότι η νοστιμιά δεν θέλει πολλά. Μόνο τρόπο.
