Όχι μάνες! Το ξέρω, το σέβομαι, το ‘χουμε πει τόσες φορές. Αλλά αυτός άρχισε!
Νέα ταινία = παλιός, κακ(λ)ός (βάλε ο,τι γράμμα θες!) Αρονόφσκι. Όπερ σημαίνει πως με το ‘Μητέρα!’, ο τύπος επιβεβαίωσε πια το βασικό του κίνητρο. Στο ‘π’ το προσπεράσαμε (μικρός ήταν, έπρεπε ν’ αφήσει στο σημάδι του). Στο ‘Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο’ το ‘κρυψε κάτω απ’ το χαλί. Στον ‘Μαύρο Κύκνο’ και στην ‘Πηγή της Ζωής’ μας άφησε να το υποπτευθούμε αλλά το ‘στειλε νωρίς για ύπνο. Τώρα πια λοιπόν, το ξέρουμε στα σίγουρα: ο Ντάρεν δεν κάνει ταινίες επειδή έχει κάτι να πει, επειδή έχει κάτι να δείξει, επειδή του αρέσει πολύ να το κάνει. Δηλαδή, πιθανότατα ισχύουν κι αυτά, όμως κυρίως…
…ο Αρονόφσκι κάνει ταινίες για να τον θαυμάσεις!
Ω ναι! Αλλά είναι πονηρός και δεν το κάνει προκλητικά, βγάζοντας τη γλώσσα όπως ο Τρίερ. Ούτε με σκηνοθετικά τρικ σαν κι αυτά του Ιναρίτου (τεράστιοι απατεώνες κι οι δυο τους, αλλά ιδιοφυείς). Το κάνει φορτώνοντας το σενάριο συμβολισμούς, και τα πλάνα του αναφορές. Και μιλάμε για τόσους πολλούς συμβολισμούς, για τέτοιο μπέρδεμα, που αποκλείεται να τα προλάβεις όλα. Αλλά και τα μισά να πιάσεις, πάλι είναι τόσα πολλά που σου μένει κάβα και για την επόμενη ταινία!
Εν προκειμένω, ένα ζευγάρι ζει απομονωμένο σ’ ένα σπίτι. Εκείνος (Χαβιέ Μπαρδέμ), συγγραφέας χωρίς έμπνευση. Εκείνη (Τζένιφερ Λόρενς), Μητέρα χωρίς παιδί. Ένας άγνωστος (Εντ Χάρις) τους χτυπάει την πόρτα. Η Μητέρα δεν τον θέλει. Εκείνος τον καλεί να μείνει στο σπίτι όσο θέλει. Ο άγνωστος φέρνει τη γυναίκα του (τι Μισέλ Φάιφερ, Θεέ μου!). Φέρνει τα παιδιά του. Ξαφνικά μπουκάρει κόσμος στο σπίτι. Εκείνος θέλει όλο και πιο πολλούς. Η Μητέρα θέλει να φύγουν όλοι και συνεχώς αναρωτιέται (σαν άλλη Δήμητρα Παπαδοπούλου, “Θοδωρή) εγώ πότε θα γίνω μάνα;”. Ο κόσμος φεύγει απ’ το σπίτι. Η Μητέρα μένει έγκυος. Εκείνος γράφει. Ο κόσμος ξανάρχεται! Κι εσύ μόλις διάβασες…
…τέσσερις ταινίες σε μία!
Μια βιβλική μεταφορά με τον παράδεισο (που η Μάνα τον χτίζει με τα χέρια της!), τον Αδάμ, την Εύα, τον Κάιν και τον Άβελ. Μια μεταφυσική αναλογία με τον άντρα που έχει ανάγκη τη λατρεία και τη γυναίκα που αναζητά το μητρικό της ρόλο. Ένα σουρεάλ παράδοξο, με άγνωστους να μπουκάρουν σπίτι σου και να αράζουν σαν στο σπίτι τους! Και τελικά μια ευαγγελική ανάγνωση του Θεού που έδωσε στη γυναίκα γιο, μόνο για να της τον πάρει πίσω – θυσία στο καλό των ανθρώπων. Θα μπορούσαν να είναι τέσσερα διαφορετικά σενάρια, τέσσερις καταπληκτικές ταινίες, όμως έπρεπε να μπουν όλα μαζί, όλα στο μίξερ για να πεις τελικά: τι σοφός που ‘ναι αυτός ο Αρονόφσκι!
Δεν χρειάζεται να δεις τη ‘Μητέρα!” πολύ προσεκτικά για να καταλάβεις πως μέσα στο σπίτι της υπάρχει ο ‘Αντίχριστος‘, μέσα στην κοιλιά της το ‘Μωρό της Ρόζμαρυ‘, αρχή και τέλος θυμίζουν ‘Triangled‘ και στο ενδιάμεσο βρίσκεις ‘Ένοχο Μυστικό‘, βρίσκεις τους ‘Άλλους‘, βρίσκεις το μπουνουελικό παράδοξο του ‘Εξολοθρευτή Αγγέλου“, βρίσκεις κι άλλες που σίγουρα μου ξέφυγαν! Κι ακόμα βρίσκεις πινελιές παραφυσικού χόρορ (χωρίς προφανή λόγο), b movie γελοιότητες -όσο πάμε προς το τέλος-, πλοκές που αλλάζουν σαν τα πουκάμισα… Μπερδεύτηκες;
Αυτός ήταν ο στόχος!
Να φτιάξει δηλαδή μια ταινία που ίσως αρέσει σε κάποιους, ίσως ενοχλήσει άλλους, αλλά σίγουρα θα συζητηθεί. Κι αλήθεια, κάποιοι θα ενθουσιαστούν με τον βομβαρδισμό από πλοκές και νοήματα. Κάποιοι άλλοι θα το βρουν μάλλον κουραστικό το τόσο πολύ μπέρδεμα. Εγώ δεν θα πω ψέματα: το ‘Μητέρα!’ έχει ενδιαφέρον. Δεν πετυχαίνει ως πείραμα, αλλά σίγουρα έχει ενδιαφέρον. Δεν παύει ωστόσο να ‘ναι μια ταινία που φτιάχτηκε με βασικό σκοπό να χειροκροτήσεις όχι αυτή, αλλά το δημιουργό της. Και δεν τα μπορώ κάτι τέτοια…
