Αρχικά να σου πω, ότι πάντα πίστευα ότι τα καφέ επί της Εθνικής δημιουργήθηκαν πολύ πριν ακόμα δημιουργηθούν οι χάρτες, οι δρόμοι και γενικότερα το σύμπαν. Και στάνταρ ΔΕΝ τα έχτισαν αθρώποι. Και βάζω στοίχημα δηλαδή, ότι αν μου δωθεί η ευκαιρία κάποια στιγμή να ταξιδέψω με μια χρονομηχανή στην εποχή των σπηλαίων, τότε σίγουρα θα συναντήσω ένα “Αχίλλειον καφέ” ή ένα “Paradise καφέ” κάπου ξεχασμένο ανάμεσα σε Τυραννόσαυρους και σε Τρικεράτοπες.

Με εκπληκτική θέα βενζινάδικα ή car wash και βενζινάδικα ή εργοστάσια και βενζινάδικα, που λες, αυτά τα καφέ μέσα στο maximum 5λεπτο που θα καθίσεις (παραπάνω δεν κάθισε ποτέ κανείς εκεί μέσα, όλοι το ξέρουμε αυτό) μπορούν να γεμίσουν τη ψυχούλα σου με ωμή κατάθλιψη.

Θες λίγο ο κατάλογος που τα ‘χει όλα; Γκρικ πίτσα, γκρικ σουβλάκι, γκρικ κλαμπ σάντουιτς, γκρικ παστίτσιο, βάφλες, κρέπες, μοχίτο και σκανδιναβικό σταυρόλεξο με εξώφυλλο τον Αλιάγα; Θες κάτι το μίνι λούνα παρκ με τα τρία μισοδιαλυμένα αυτοκινητάκια που υπάρχουν απ’ έξω και ΔΕΝ υπάρχει καμιά περίπτωση να πετύχεις ποτέ παιδί να ‘ναι πάνω σε αυτά; Όλα αυτά, λοιπόν, συνθέτουν απλά ένα μικρό κομμάτι απ’ το παζλ της μιζέριας και της μελαγχολίας που έχουν τα εν λόγω καφέ-ρεστοράντ-βιβλιοπωλεία-παιχνιδάδικα-κρεπερί-κλαμπ.

Έπειτα, είναι και οι άγονες περιοχές στις οποίες ξεφυτρώνουν διάολε. Έξω απ’ τη Θήβα, την Αυλώνα, την Κόρινθο, την Στυλίδα (σόρι Απόστολε) ή το Σπαθοβούνι και πάει λέγοντας. Η διάθεση σου πέφτει αυτόματα με το που ακούς σε ποιο χιλιόμετρο και σε ποια περιοχή βρίσκεσαι. 

Επιπλέον, σου δημιουργείται και το αίσθημα ότι εκεί μέσα κάποτε υπήρχε ζωή… και σήμερα έχουν απομείνει μόνο οι πωλητές (που πολλές φορές είναι και οι ίδιοι οι βενζινάδες). Άντε και οι ελεγκτές των λεωφορείων. Νιώθεις ρε παιδί μου ότι έχει συμβεί κάτι άσχημο στο καφέ. Αλλά τι λέω; Έχει συμβεί κάτι άσχημο, αφού έξω στην βιτρίνα του μπορείς να βρεις συνθήματα από οπαδούς του ΠΑΟΚ και της ΑΕΛ μέχρι οπαδούς της Ένωσης Κεντρώων και του ΔΗΚΚΙ.

Άλλο ένα πράγμα που μου κάνει τρελή εντύπωση, είναι ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν τα γραπτά στις τουαλέτες του τύπου ‘Πέτρος πίπα τηλ…’ ή ‘ΗΡΑ Αυτόνομη Θύρα 10′ δεν σβήνουν ποτέ. Ακόμα κι αν τα σβήσουν οι υπεύθυνοι δηλαδή, είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πνεύματα στο χώρο και με το που κλείσει το καφέ πηγαίνουν στο χώρο και τα ξαναγράφουν. Και τελειώνουν και το χαρτί της τουαλέτας φυσικά.


Ωστόσο, το κρίπι του όλου στόρι δεν σταματάει μόνο εκεί.

Σταμάτα για παράδειγμα για τσισάκια σου αν θες στα ΣΕΙΡΙΟΣ στη μία τα μεσάνυχτα κι αν μέσα απ’ το WC δεν σου πεταχτεί το τέρας των Οινοφύτων με τζαμποσακούλα και μπέργκερ τότε μην ξαναδιαβάσεις ποτέ Προβοκατέρ. Πρώτα ζούμε και μετά γράφουμε εδώ…


Επίσης, το περίεργο μ’ αυτά τα καφέ είναι ότι ενώ χαίρεσαι στην αρχή που μετά από τόσα χιλιόμετρα δρόμου βρίσκεις τελικά μπροστά σου ένα καφεδάκι και κάτι να τσιμπήσεις, ξαφνικά με το που μπαίνεις μέσα σε πιάνει μια μελαγχολία. Γι’ αυτό και την ‘κάνεις’ τσακ μπαμ με το που πάρεις το φαί. Ή βγάλεις το φαί. 

Όμως, κάθε φορά που επισκεφτόμουν ένα τέτοιο μέρος είχα την απορία…

ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΑ ΜΕ ΤΡΕΛΟΜΠΑΛΑΚΙΑ;;; ΠΟΙΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΑΓΟΡΑΖΕΙ ΑΚΟΜΑ ΤΡΕΛΟΜΠΑΛΑΚΙΑ;;; ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΕΙ ΠΟΤΕ ΠΑΙΔΑΚΙ ΝΑ ΑΓΟΡΑΖΕΙ ΤΡΕΛΟΜΠΑΛΑΚΙΑ! ΜΠΟΡΕΙ ΤΟ 1985 ΝΑ ‘ΧΕ ΤΗΝ ΚΑΨΑ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΕΙ, ΑΛΛΑ ΤΟ 2017 ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ 2 ΕΥΡΩ ΓΙΑ ΕΝΑ ΤΡΕΛΟΜΠΑΛΑΚΙ;;; 

Πφφφ εντάξει, πες με περίεργο, γκρινιάρη και ο,τι θες, αλλά μόνο μην μου πεις ότι περνάς καλά ‘κει μέσα. Δεν γίνεται. Δεν θα το αντέξω ρε συ. Εκτός κι αν είσαι οδηγός ΚΤΕΛ ή φορτηγού και ξαποσταίνεις λίγο.

Γνώμη μου.