Τα βιβλία και οι ταινίες βρίσκονται σ’ έναν άτυπο πόλεμο όσο υπάρχει σινεμά. Γιατί; Ένας Θεός ξέρει. Πάντως βρίσκονται. Και το επαναλαμβανόμενο casus belli αυτού του πολέμου είναι πάντα το ίδιο. Ο κλασικός πικρόχολος θεατής που ΠΑΝΤΑ λέει την ίδια φράση: “Το βιβλίο καλύτερο”.
Ναι, 9 φορές στις 10 το βιβλίο που προηγείται χρονικά είναι καλύτερο απ’ την ταινία του. Όμως… Όμως υπάρχουν φορές που ο κινηματογράφος κοίταξε τη λογοτεχνία στα μάτια. Όχι απλά πλησίασε. Την έφτασε. Ίσως την ξεπέρασε. Εγώ λοιπόν που χρόνια τώρα φλερτάρω ταυτόχρονα και με τα δύο, σου φέρνω 7 βαρβάτα παραδείγματα και σε ρωτάω στα ίσια: πόσο εύκολα μπορείς να πεις ποιο είναι καλύτερο; Αν μπορείς να διαλέξεις, ψήφισε. Μπορείς όμως;
Fight Club
Ζόρικο; Δεν φαντάζεσαι πόσο ζόρικο! Και τα δύο έχουν αυτή τη βρόμικη, παραβατική διάθεση, και τα δύο χτίζουν ένα μύθο περί δικαιολογημένης τρομοκρατίας μόνο και μόνο για να τον γκρεμίσουν τελικά, και τα δύο χρησιμοποιούν την τραχιά, αντρική ανάγκη για ωμή βία κρύβοντας από κάτω με τέχνη τη ρομαντική τους διάθεση, και τα δύο έχουν τελικά τα ίδια περίπου ψυχιατρικά κενά λογικής. Πιο φαντεζί η διαχείριση και κυρίως το φινάλε του Φίντσερ, εσωτερική γραφή και μια απίθανη θεολογική αναλογία στις τελευταίες σελίδες του Πόλανικ. Εγώ να διαλέξω δεν παίζει. Εσύ; ΙΣΟΠΑΛΙΑ
A Clockwork Orange
Ο γνωστός βιβλιόφιλος Κιούμπρικ, πήρε ένα πρωτοποριακό θεματικά αλλά κυρίως αισθητικά βιβλίο, κι έφτιαξε την πιο χαρακτηριστικά προσωπική, ξεχωριστή και ιδιαίτερη ταινία που είδε ποτέ ο κινηματογράφος. Σαδισμός, βία, σεξ, γάλα με ναρκωτικά και καφκικός εξπρεσιονισμός χαρακτηρίζουν αμφότερα τα δύο αριστουργήματα. Ωστόσο η παρανοϊκά θεατράλε αισθητική του Κιούμπρικ και το πονηρό, υπόγεια σαρκαστικό φινάλε του (σε αντιδιαστολή με το “Βιβλικής” χροιάς φινάλε του Mπέρτζες) δίνουν κατά τη γνώμη μου ένα ελαφρύ προβάδισμα στον σκηνοθέτη. ΤΑΙΝΙΑ
One Flew Over The Cuckoo’s Nest
Δύο μελέτες πάνω στον ψυχιατρικό σοφρονισμό, τον άνθρωπο και την ιατρική ευθύνη. Η χαρά κόντρα στη θλίψη, η διασκέδαση κόντρα στην υποταγή, τελικά το καλό κόντρα στο κακό. Ένα απ’ τα σημαντικότερα βιβλία του αιώνα, μια ταινία σημείο αναφοράς στη ροή του σινεμά (έκανε το Big Five στα Όσκαρ της χρονιάς της), η μόνη τους διαφορά είναι ότι η δεύτερη έχει Νίκολσον. Κι αυτό που κάνει ο Νίκολσον είναι στ’ αλήθεια δύσκολο να περιγραφεί με λέξεις. Οριακά λοιπόν… ΤΑΙΝΙΑ
Blade Runner (Do Androids Dream of Electric Sheep?)
“Ένα σπουδαίο βιβλίο που έγινε μια μεγάλη ταινία”, γράφει στο οπισθόφυλλο των εκδόσεων “Παρά Πέντε”. Ε, λοιπόν, αυτό ακριβώς είναι. Μια απ’ τις πιο ενδιαφέρουσες λογοτεχνικές στιγμές του σύγρονου μπαμπά της επιστημονικής φαντασίας, Φίλιπ Ντικ, γίνεται ταινία σταθμός που θα χαρακτηρίζει για πάντα την εξέλιξη του Sci-Fi στη μεγάλη οθόνη. Πιο μεγαλόπρεπη στο νουάρ της πλαίσιο η ταινία, πιο πυκνό και πλήρες σε νοήματα το βιβλίο. Αυτή τη φορά θα ζητήσω συγγνώμη απ’ τον Χάρισον Φορντ και θα επιλέξω (δύσκολα) το Ηλεκτρικό Πρόβατο. ΒΙΒΛΙΟ
Trainspotting
Τώρα μάλιστα. Τα πιάσαμε τα λεφτά μας. Όταν η άπαιχτη, φευγάτη βιβλιάρα του (άπαιχτου, φευγάτου) Ίρβιν Γουέλς φτάνει ως το φακό του κομματάκι άγνωστου ως τότε Ντάνι Μπόιλ, κανείς δεν πιστεύει πως υπάρχει τρόπος η ταινία να σταθεί στο ύψος (ή μάλλον στα απόπατα βάθη!) του βιβλίου. Τι να πεις; Ο Ντάνι ξάφνιασε τους πάντες, η ταινία έγινε ένας αξεπέραστος καλτ θρύλος, η Σκωτία ένιωσε ξανά εθνικά υπερήφανη και οι ρέιβερ ανά τον κόσμο βρήκαν καινούρια σημαία, ένα χρόνο μετά το επικό ρεπορτάζ του Ντινόπουλου. Για όλα αυτά λοιπόν, φίλε Ίρβιν κι εσύ έτσι θα ψήφιζες. ΤΑΙΝΙΑ
Lolita
Με τη Λολίτα ο Ναμπόκοφ έκανε αυτό που ήξερε να κάνει καλύτερα από κάθε άλλο συγγραφέα της εποχής του. Σόκαρε τον κόσμο. Με τη Λολίτα ο Κιούμπρικ απέδειξε ξανά αυτό που αποδείκνυε με κάθε του ταινία. Ότι μπορεί να φιλμάρει τα πάντα. Η ανατριχιαστική ικανότητα του συγγραφέα να σου γεννάει στιγμές συμπόνιας για τον παιδόφιλο καθηγητή, η τέλεια κιουμπρική απεικόνιση της αρρωστημένα προκλητικής κι αθώας 12χρονης, δύο ιδιοφυΐες σε καλλιτεχνικό οίστρο. ΙΣΟΠΑΛΙΑ
To Kill a Mockingbird
H Χάρπερ Λι πήρε το πούλιτζερ. Ο Γκρέγκορι Πεκ πήρε το Όσκαρ. Μια υπέροχη ιστορία βάζει το ρατσισμό στη θέση του και διδάσκει τι θα πει ηθικός δικηγόρος, τι θα πει σωστός πατέρας, πάνω απ’ όλα τι θα πει καλός άνθρωπος. Ναι, ο Άλαν Τζ. Πάκουλα γύρισε μια υπέροχη ταινία, κι ο Γκρέγκορι Πεκ έδωσε ζεστή, συγκινητική σχεδόν υπόσταση στον Άτικους Φιντς, αλλά εδώ δεν έχουμε μια περίπτωση Κούκου – Νίκολσον. Εδώ οι λέξεις είναι μαγικές, κι εγώ θα πάω χωρίς πολύ σκέψη μαζί τους. ΒΙΒΛΙΟ
Περιμένω και τις δικές σου ταινίες που παίζουν στα ίσια το βιβλίο τους. Δώσε πόνο στα σχόλια! 
