Γενικότερα, όταν ακούγεται “ταινία βασισμένη σε βιβλίο”, όλος ο κόσμος περιμένει με αγωνία, λαχτάρα… αλλά να μην κρυβόμαστε, ΟΛΟΙ έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους κι ετούτη τη μικρή διαστροφή. Να βγουν δηλαδή απ’ την αίθουσα και να πούνε το περίφημο: “Ε, ντάξει, ταινιάρα, αλλά το βιβλίο ήταν καλύτερο”. 

Επειδή λοιπόν εγώ τα βιβλία τ’ αγαπάω κάργα, αλλά έχω κουραστεί ν’ ακούω αυτή την αδικία σε βάρος του σινεμούλη, αποφάσισα να πάρω θέση. Κι αφού πρώτα σε προκάλεσα να βγάλεις εσύ τα κάστανα απ’ τη φωτιά, τώρα πια δηλώνω ευθαρσώς: Όχι, αγαπητέ βιβλιοφάγε, τα βιβλία δεν είναι πάντα καλύτερα. Είναι συνήθως. Και ναι, αγαπητέ σινεφίλ, υπάρχουν βέλη και στη δική σου φαρέτρα. Ορίστε δέκα ταινίες που άφησαν χιλιόμετρα πίσω τα βιβλία τους. Δέκα που μπορείς να χρησιμοποιείς όταν θα προσπαθήσει κάποιος να στο παίξει ιστορία, εσένα που προτιμάς την εικόνα απ’ το χαρτί.

The Godfather

Με κάθε σεβασμό στο συγγραφέα με το πιο προβοκατόρικο επώνυμο στην ιστορία των επωνύμων, το βιβλίο του είναι βιβλιάρα αλλά εδώ έχουμε μια ταινία που άλλαξε για πάντα το σινεμά κι αναβάθμισε ολόκληρο το είδος της. Σκούζι Μάριο, τώρα μιλάει ο Κόπολα!

Inherent Vice

O Tόμας Πίντσον (ο περίφημος κύριος: “Δεν φωτογραφήθηκα ποτέ!”) ζωγραφίζει μια ζωντανή δεκαετία του ’60, όμως το κάνει σκοτώνοντας την ψυχή της αστυνομικής πλοκής και χωρίς ρυθμό ανάμεσα στο λογοτεχνικό ρομαντισμό του και το αυτοσαρκαστικό χιούμορ. Το “Έμφυτο Ελάττωμα” του Άντερσον είναι πιο σφιχτό, λιγότερο ανιαρό αλλά όχι και λιγότερο “ελαττωματικό”: ούτως ειπείν τρεκλίζει με στιλάρα, μαστουρωμένο ως το κόκαλο!

 

The Silence of the Lambs

Ωραίο βιβλίο. Για το είδος του. Αλλά. Ένα φιλμ συγκλονιστικό από κάθε άποψη, ένα φιλμ που έκανε το Big Five στα Όσκαρ της χρονιάς του, η Τζόντι Φόστερ στο ρόλο της ζωής της, κι ο Άντονι Χόπκινς να χτίζει, βλέμμα το βλέμμα, έναν κινηματογραφικό μύθο. Τι σύγκριση να κάνεις;

Psycho

Αποτυχημένο βιβλίο στην καριέρα ενός “φιλότιμου” συγγραφέα, το κορυφαίο φιλμ στην καριέρα ενός υπέρτατου σκηνοθέτη. Οι άψυχες σελίδες του Ρόμπερτ Μπλοκ γίνονται ταινία που σου παίρνει την ψυχή, χάρη στα τρικ μιας ιδιοφυΐας. Πιο απλά: “Ψυχώ” σημαίνει Χίτσκοκ! Χωρίς υποσημειώσεις.

     

James Bond

Οποιο Μποντ και να πάρεις το ίδιο είναι. O Ίαν Φλέμινγκ δεν ήταν Τζον ΛεΚαρέ, κι ο έντυπος 007 υπήρξε στην καλύτερη περίπτωση ένας μελό παλικαράς με γκροτέσκους αντιπάλους. Το μεγαλύτερο κινηματογραφικό saga όλων των εποχών, πήρε έναν πράκτορα “μια απ’ τα ίδια”, πρόσθεσε στιλάτες ατάκες, γοητεία, ατσαλάκωτη περιπέτεια, και δημιούργησε ένα απ’ τα διαχρονικότερα αντρικά πρότυπα. His name is Bond, και ΜΟΝΟ ο σινεμάς ευθύνεται γι’ αυτό.

The Shawshank Redemption

Γενικότερα δεν κατάλαβα ποτέ γιατί γίνεται τέτοιος χαμούλης με το Στήβεν Κινγκ. Έτσι κι αλλιώς βέβαια, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια μικρή ιστορία που ούτε κι ο ίδιος ο Κινγκ δεν της έδινε σημασία. Ο Φρανκ Ντάραμποντ όμως, της έδωσε. Κι έτσι, μια πανέμορφη παραβολή περί φιλίας, δικαιοσύνης και πίστης ήρθε στο φως. Μια παραβολή που φιγουράρει επί χρόνια στην κορυφή της βαθμολογίας του imdb. Και μπράβο της!

 

The Shining

Ο Κινγκ κατάντησε γραφικός λέγοντας δεξιά κι αριστερά πόσο “δεν του άρεσε η ταινία της Λάμψης”, αλλά ο,τι και να λέει, το αριστούργημα του Κιούμπρικ μπαίνει με σίγουρα βήματα σ’ αυτή τη λίστα. Όχι μόνο γιατί ο Νίκολσον γεννάει ατόφια τρέλα με τσεκούρι κι αυτοσχεδιασμούς (“Here’s Johnny!“), αλλά γιατί ο φόβος της κινηματογραφικής Λάμψης είναι υπαρκτός, πραγματικός, βαθύς και υπόγειος.  Ασ’ το Στηβ, Κιούμπρικ εδώ.

 

Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb 

Και μια που είπα Κιούμπρικ. Ο παιχταράς εδώ πήρε ένα βιβλίο “περιπετειούλα (ψυχρο)πολεμικής φαντασίας” της πλάκας, έπεσε πάνω με όλη του την ιδιοφυία, κι έφτιαξε μια σαρκαστική κριτική στον ψυχρό πόλεμο και την τρέλα των εξοπλισμών. Κινηματογράφος υψηλότατων προδιαγραφών πάνω σε σελίδες “ταξιδιωτικών” εκδόσεων.

 

The Social Network

Αληθινή ιστορία μεν, αλλά το “Σόσιαλ” είναι βιβλίο. Και είναι ένα βιβλίο “κλασική βιογραφία”, που γίνεται μια ταινία “απόδειξη σκηνοθετικής βιρτουοζιτέ”. Ο Φίντσερ κοιτάζει Ζούκερμπεργκ κι αντί για τον αδιάφορο εκατομμυριούχο φλώρο “βλέπει” έναν σεξπηρικό ήρωα με εσωτερικά διλήμματα, πανύψηλο εγώ, ματαιοδοξία κι ενοχές. Άλλο ένα διαμάντι απ’ τον σκηνοθέτη του Se7en, που αυτή τη φορά είχε στ’ αλήθεια άνθρακα για πρώτη ύλη.

   

Die Hard

Ο αστυνομικός τα βάζει μόνος του μ’ ένα μάτσο τρομοκράτες. Αυτή είναι η βάση και των δύο αλλά, ενώ το θρίλερ(άκι) του Ρόντερικ Θορπ είναι σίκουελ, “οικονομικά” ατμοσφαιρικό και πολύ λογικά άγνωστο, η καλτ ταινιάρα του Τζον ΜακΤίρναν σημάδεψε για τα καλά τη δεκαετία της, την κατηγορία της, έστρωσε την καριέρα του Μπρους Γουίλις κι ο τίτλος της έγινε κλισέ. Ο Τζον ΜακΚλέιν θα είναι για πάντα “πολύ σκληρός για να πεθάνει”!