Αυτό το καλοκαίρι ταξίδεψα. Πήγα Ρόδο, Σίφνο, Πελοπόννησο, Δραπετσώνα. Τα τρία πρώτα για δουλειά και Δραπετσώνα με κοπέλα, τριήμερο. Μπορώ να πω με ασφάλεια ότι δεν μου αρέσουν τα ταξίδια. Τα βρίσκω πολύ κακό, για το τίποτα. Μου φαίνεται ένα τεράστιο βουνό από πράγματα που πρέπει να κάνω και κυριολεκτικά μπορώ να βρω περισσότερη ευχαρίστηση σε μια εφτάωρη ταινία, του Μπέλα Ταρ.
Καταλαβαίνω ότι για πολλούς ανθρώπους τα ταξίδια είναι μαγευτικά και προσφέρουν συγκινήσεις. Οκ! Το δέχομαι και δεν κρίνω. Υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται τη ματαιότητα της ύπαρξης στην πρύμνη ενός φέρυ μποτ σε ταξίδι Κεραμωτή – Θάσος. Που κοιτάνε τα αεροπλάνα να απογειώνονται στο αεροδρόμιο και στέλνουν “μου λείπεις” σε 63 άτομα. Που διαβάζουν Αύγουστο Κορτώ, στα Κτελ Λειβαδιάς. ΔEN ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ!
Πάρε λοιπόν 5 λόγους, που βαριέμαι θανάσιμα τα ταξίδια.
1. Προετοιμασία
Το πρώτο στάδιο κάθε ταξιδιού. Καταρχάς δεν ξέρεις πόσα ρούχα χρειάζονται. Λες να πάω συντηρητικά και για δέκα μέρες να πάρω αλλαξιές για ανά δύο μέρες; Σε κοιτάει η κοπέλα σου λες και θα πάει διακοπές με άστεγο. Οπότε από άνθρωπος, βάζεις backpack και μεταμορφώνεσαι σε χελώνα. Μπλούζες, τζιν, κάλτσες, πολλά εσώρουχα, σαγιονάρες, όλο σου το βιός, ό,τι με κόπο έχεις ψωνίσει ένα χρόνο θα το πάρεις μαζί. Δεν μπορείς να περπατήσεις; Δεν πειράζει λες απο μέσα σου, όλα θα χρειαστούν. Τελικά όχι μόνο χρειάζονται, αλλά δεν φτάνουν κιόλας. Ξεκινάς με 2 ντουλάπες ρούχα και γυρνάς με λερωμένη βερμούδα και από μέσα γυμνός.
2. Μετακίνηση
Δεν την παλεύω! Είμαι στο αεροπλάνο και παθαίνω τρεις κρίσεις πανικού το λεπτό. Έχω φωνάξει σε αεροσυνοδό πριν την απογείωση “να έρχεστε να μας βλέπετε αν ζούμε”, έχω ταξιδέψει με πλοίο στα 8 μποφόρ και πιάστηκα από το πόδι του καπετάνιου ουρλιάζοντας “πείτε μου ότι είναι αξιόπλοο” και γενικά το να ταξιδεύεις μαζί μου είναι σαν το στρατό. Γελάς όταν ακούς τις ιστορίες αλλά όταν το ζεις, παίρνεις τηλέφωνα κλαίγοντας “ΔΕΝ ΤΟΝ ΠΑΛΕΥΩ ΡΕ”.
3. Χρήμα
Όσες μέρες είσαι διακοπές ο τραπεζικός σου λογαριασμός αδειάζει με συχνότητα 50ευρώ/λεπτό. Μόλις φτάνεις στον προορισμό σου, οι ντόπιοι ανοίγουν ένα τούνελ και όσο είσαι εκεί, αυτοί κάνουν ριφιφί στη θυρίδα σου. Ξοδεύεις λες και είσαι ο Σουλτάνος του Μπρουνέι ενώ είσαι ο Τσοςμή, ο λοςτρέ από Κορδελιό. Το χειρότερο είναι βέβαια, ότι δεν μπορείς να παραπονεθείς και πουθενά γιατί “τι είσαι κάνας τσιγγούνης;”. Οπότε, τις τελευταίες μέρες αναλογιζόμενος τα έξοδα, κάνεις ότι έχεις τύφο και πίνεις μόνο νερό.
4. Τουαλέτα / καθαριότητα
Θυμάμαι σε κάποια φάση φοιτητές, είχαμε μαζευτεί 10 κοντάρια (αντροπαρέα) και είπαμε να πάμε Γαιδουρονήσι για ελεύθερο. Το Γαιδουρονήσι για όποιον δεν ξέρει, είναι ένα πανέμορφο νησάκι, κάτω από την Κρήτη. Γενικά καλή φάση, αλλά εγώ ελεύθερο δεν είχα κάνει ποτέ. Ούτε καν στη θάλασσα. Λέω παιδιά οκ να πάμε, που θα πηγαίνουμε όμως για τις φυσικές μας ανάγκες; Μου λένε στη φύση. Με ζώσανε τα φίδια, αλλά πήγα μη με πούνε και φλώρο.
Μην σας τα πολυλογώ, την τρίτη μέρα άρνησης να ενωθώ με την φύση, έφυγα και γύρισα Ηράκλειο. Μπήκα στο πρώτο ξενοδοχείο ημιδιαμονής που βρήκα, μου λέει ο υπάλληλος “πόσο θα κάτσετε;”. Λέω “θέλω κανα δύωρο μόνο, έχετε τουαλέτα ε;”, “Φυσικά κύριε!”, “Είναι καθαρά;”, “Μάλιστα”. Τον αγκάλιασα, τον φίλησα και του είπα ότι όταν φύγω, πριν μπούνε καθαρίστριες στο δωμάτιο, να τους πει ότι θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.
5. Κούραση
Γενικά τα ταξίδια από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, είναι μια διαρκής μετακίνηση. Φτάνεις κάπου και πρέπει να ρουφήξεις την κάθε ώρα και στιγμή. Πας από δω, σκαρφαλώνεις από κει, γυρνάς με τα μουλαράκια, θες να δεις την πιο κρυφή παραλία, τα πιο σπουδαία μνημεία, να περπατήσεις κάτι χιλιόμετρα για μοσχαράκι στο μπρίκι (μια τοπική νοστιμιά που την κάνουν μόνο εκεί και την χρεώνουν λες και την τρως στο Namos στην Κοπεγχάγη). Πας δέκα μέρες να ξεκουραστείς και όταν γυρνάς σπίτι, θες διακοπές για να συνέλθεις.
