Το πόσο σχετικός είναι ο χρόνος στη ζωή μας, είναι κάτι που θα μας βασανίζει αιώνες και συμπέρασμα φυσικά δεν θα βγάλουμε. Όσο και να τα βάζουμε κάτω, πάντα το παρελθόν να μπουρδουκλώνεται στο παρόν και βάλε με το νου σου, τι έχει να γίνει στο μέλλον.
Οι 5 Προβοκάτορες όμως δεν μασάνε από ημερολόγια και λίγο πριν την ΕΠΙΚ παρτάρα που ετοιμάζει για τρίτη χρονιά το CU Around και η Blue Star Ferries στις 30 Σεπτεμβρίου στην Πύλη Ε1 στο λιμάνι του Πειραιά, μπαίνουν στη χρονομηχανή και ταξιδεύουν σε εποχές μακρινές, παρέα με ανθρώπους που θα πλήρωναν όσο-όσο για να γνωρίσουν.
Θες να ταξιδέψεις μαζί τους;
Η Χρύσα Λύκου και η Σιμόν ντε Μποβουάρ
Εγώ παιδιά είμαι ήδη στο παρισινό καφέ Les Deux Magots, κάπου το 1943, με την αδιανόητη Σιμόν ντε Μποβουάρ και της υπογράφω το βιβλίο της, που ούτε λίγο ούτε πολύ δηλώνει το όχι και τόσο αυτονόητο για την τότε εποχή και δυστυχώς ούτε για τη σημερινή, ότι δηλαδή “Γυναίκα δε γεννιέσαι, γίνεσαι”. Έχω φανταστεί να καθόμαστε εκεί με τις ώρες, να μασουλάμε κρουασάν και να κουτσομπολεύουμε το Βατικανό που πέταξε σπυριά διαβάζοντας για τον ελεύθερο έρωτα και την αυτοδιάθεση του σώματος. Έπειτα, να έρθει ο Σαρτρ και να φλερτάρουν για λίγο μπροστά μου, δημιουργώντας μια υπέροχη αμηχανία. Να φανταστώ καθώς τους βλέπω να φεύγουν, ότι έχουν κατακτήσει την ελευθερία του έρωτα μακριά από κοινωνικά καλούπια, το δικαίωμα να ανήκεις παντού και πουθενά. Όταν πια δεν θα τους διακρίνω πια, θέλω να κοιτάξω τη χαρτοπετσέτα που μου άφησε με λίγες κηλίδες τσάι: “Tο να κερδίσεις ένα άντρα είναι τέχνη. Το να τον κρατήσεις είναι επάγγελμα”.
Ο Δημήτρης Χριστοφορίδης και ο Γούντι Άλεν
Μ’ αρέσει πολύ ο Woody Allen. Έχω δει όλες τις ταινίες του, έχω ακούσει τα stand up του, φοβάμαι μην φτάσω να παντρευτώ την θετή μου κόρη. Το 1977, γύρισε το Annie Hall ή στα Ελληνικά “νευρικός Εραστής”, μια υπέροχη ταινία που άλλαξε τις ρομαντικές κωμωδίες και έκανε ποπ την νεύρωση και θα ήθελα να είμαι εκεί. Την πρώτη φορά που την είδα ταυτίστηκα τόσο πολύ με τον χαρακτήρα της ταινίας και τον ίδιο, που αποφάσισα να γίνω σκηνοθέτης αλλά κατέληξα νευρωτικός. Η ταινία κέρδισε 4 όσκαρ και ο Allen δεν πήγε στην τελετή απονομής, με την δικαιολογία ότι δεν ήθελε να απουσιάσει από το μαγαζί που έπαιζε μια φορά την βδομάδα jazz με την μπάντα του. Ιδιοφυία. Καμιά ταύτιση εδώ.
Ο Νίκος Μπόβολος και ο Άσιμος
Πού θα ήθελα να ταξιδέψω στον χρόνο λέει… Θα ήθελα να βρω τον Νικόλα τον Άσιμο και να παριστάνω τον τρελό μαζί του. Να τριγυρνάμε τα Εξάρχεια, να πουλάμε μαζί παράνομες κασέτες και να κάνουμε κήρυγμα σε όποιον περνάει από μπροστά μας. Να τρώμε ξύλο μαζί πότε από τους αποδώ, πότε από τους αποκεί και το βράδυ να γράφουμε στιχάκια στο σπίτι του στην Καλλιδρομίου και να με βρίζει γιατί τα δικά μου θα είναι μπούρδες. Το βράδυ να φρικάρει και να με αρχίζει στα μπινελίκια, να με διώχνει από το σπίτι και να κοιμάμαι έξω. Μετά μοναχός μου να κάθομαι απ’έξω και να γράφω δικά μου στιχάκια γιατί είμαι και κουλτουριάρικο κομενάκι και να περιμένω να χαλαρώσει ο Νικόλας για να βγούμε τσάρκα μαζί. Και δώστου πάλι και κάθε μέρα αυτό.
Ο Νίκος Ράπτης τα έχει λίγο χαμένα
Αν είχα μια χρονομηχανή σήμερα στα χέρια μου που θα ταξίδευα έτσι;;; Δύσκολη ρε συ, πολύ δύσκολη ερώτηση ρε γαμώτο, ΔΕΝ ξέρω τι να διαλέξω, ωστόσο κάτι λίγα μου ‘ρχονται “μπαμ” στο μυαλό. (εννοείται ότι πάλι θα ‘μαι εκτός θέματος, αλλά κλάιν!)
Το λοιπόν: πετάγομαι ως τη Σύρο και ακούω ζωντανά ένα οποιοδήποτε ρεμπέτικο του Μάρκου. Λίγα χρόνια μετά, δηλώνω παρών σε Γούντστοκ, όπως και στο θρυλικό Πάρτυ της Βουλιαγμένης. Στη συνέχεια κατεβαίνω μέχρι το κέντρο της Αθήνας και παίρνω τον Παυλάρα απ’ το χέρι για να τον πάω σε μια καλή κλινική απεξάρτησης. Έπειτα, τρέχω ως το Βέγκας και ψιθυρίζω στο αυτί του Tupac “μαλάκα μου, μην πας να δεις αυτό το ματς του Tyson στην έχουν στημένη να σε φάνε“. Τα χρόνια περνάνε κι εγώ ξαφνικά βρίσκομαι στο Τορίνο και τραβάω ένα τάκλιν στην καρωτίδα του Τρεζεγκέ πριν προλάβει να σκοράρει το πρώτο από τα 6 γκολ που ακολούθησαν, σε εκείνη τη ζόρικη βραδιά. Επομένως, γνώρισα Μάρκο, πήγα σε Γουντστοκ και σε Βουλιαγμένη, ο Παυλάρας και ο Tupac ζουν και ο Ολυμπιακός ΔΕΝ έφαγε ποτέ εφτά γκολ. NΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ
Ο Κώστας Μανιάτης κάνει λίστα γιατί “είναι πολλά”
Θα άλλαζα ένα σκασμό πράγματα γι’ αυτό φτιάχνω μια μικρή λίστα, έτσι για αρχή.
1. Θα απήγαγα τον Γρανίτσα στην ηλικία των 5 ετών και θα τον έκανα Ολυμπιακό. (Μάντεψε ποιών το γήπεδο θα ήταν όρθιο σήμερα)
2. Θα έπειθα τον Noel Gallagher να διαλύσει τους Oasis το 1996
3. Θα πήγαινα στη συναυλία των REM στο Καλλιμάρμαρο, αντί να κάτσω να δω απ’ την τηλεόραση το Ολυμπιακός-ΑΕΚ που ήταν την ίδια μέρα (και τον ήπιαμε)
4. Θα πλήρωνα να σαπακιάσουν τον Mark Chapman λίγες ώρες πριν πυροβολήσει τον Θεό (κάποιοι στη γη τον αποκαλούν με το παρατσούκλι του, “John Lennon” νομίζω, κάτι τέτοιο)
5. Θα έλεγα στον John Travolta να δεχτεί τον ρόλο του στο Forrest Gump και έτσι θα έσωζα μία καριέρα (πονόψυχος).
