Μέχρι χθες πίστευα ότι δεν μπορώ να πω συγκεκριμένα ποια ήταν η καλύτερη συναυλία στην οποία έχω παρευρεθεί. Η αλήθεια είναι ότι έχω πάει σε πάρα πολλές γιατί είμαι λίγο αρρωστάκι. Αν με ρωτούσες λοιπόν, δεν θα ήξερα να σου απαντήσω. Μέχρι χθες, γιατί από σήμερα γνωρίζω πάρα πολύ καλά. Αυτή η συναυλία του Αλκίνοου Ιωαννίδη στην υπέροχη τοποθεσία της Ρεματιάς του Χαλανδρίου είναι πλέον η πιο σημαντική συναυλία που διοργανώθηκε ποτέ στη χώρα μας.
Όχι δεν υπερβάλλω. Θυμάσαι πριν μερικούς μήνες που έγινε viral μία χιπ χοπ συναυλία στην οποία πρωταγωνιστούσε μια διερμηνέας που μετέφραζε στη νοηματική τους στίχους των τραγουδιών; Ε, αυτό ακριβώς συνέβη και χθες για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Η συναυλία του Αλκίνοου ήταν η πρώτη έβερ καθολικά προσβάσιμη και παρείχε όλες τις ΑΥΤΟΝΟΗΤΕΣ υποδομές για να χαρίσει διασκέδαση σε άτομα με αναπηρία που θέλησαν να παρακολουθήσουν από κοντά την παράσταση.
Μπαίνοντας στο θέατρο, πέρα από το υπέροχο τοπίο έβλεπες έναν μικρό κλειστό χώρο στα αριστερά της σκηνής όπου υπήρχε μια μικρή οθόνη και ακριβώς από κάτω ένα γραφείο με λάπτοπ και μια κοπέλα να κάνει ετοιμασίες. Αυτός ήταν ο ειδικά διαμορφωμένος χώρος για τα άτομα με αναπηρία που θα παρακολουθούσαν τη συναυλία, τα οποία ήταν και αρκετά, δείγμα του πόσο σημαντικές είναι τέτοιες ενέργειες για πολύ περισσότερους ανθρώπους από όσους φανταζόμαστε.
Ο Αλκίνοος, ο Δήμος Χαλανδρίου και η Κίνηση Καλλιτεχνών με Αναπηρία έβαλαν τα δυνατά τους, την ίδια στιγμή που στη Βουλή γινόταν νόμος του κράτους η αναγνώριση της νοηματικής και της γλώσσας Μπράιγ ως ισότιμες με την ελληνική γλώσσα, γεγονός μάλιστα που σχολιάστηκε και από τον ίδιο τον καλλιτέχνη, επί σκηνής και επικροτήθηκε από το σύνολο του κοινού.
Το κλίμα εξαιρετικό, η δροσούλα του Σεπτέμβρη έπαιζε τη μπαλίτσα της χαϊδεύοντας όσους κάθισαν και όλα φαίνονταν ιδανικά για να αρχίσει το γλέντι. Αυτό άρχισε και το πρώτο πράγμα που εντυπωσιάζει είναι η διάταξη των μουσικών στη σκηνή. Δεν βλέπεις τον ερμηνευτή μπροστά και πίσω την ορχήστρα όπως συνηθίζεται, εδώ είναι όλοι οι μουσικοί σχεδόν στην ίδια ευθεία και λίγο πιο πίσω ο Αλκίνοος, σαν να μην γουστάρει να τραβάει τα βλέμματα πάνω του.
Δεύτερο πράγμα που προσέχεις είναι πως υπάρχουν μόνο έγχορδα όργανα στη σκηνή. Ούτε ντραμς, ούτε πλήκτρα, ούτε πολλά όργανα από αυτά που μπορούν να καλύψουν τις αδυναμίες ενός μουσικού. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπήρχαν κρουστά. Έγινε κρουστό το μπάσο, έγινε κρουστό το τσέλο, έγινε κρουστό και το βιολί του Φώτη Σιώτα. Που έχει φωνάρα. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Αυτό όμως που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό είναι η ησυχία. Από τραγούδι σε τραγούδι, αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα που μεσολαβούν και σε άλλες συναυλίες μοιάζουν με ένα ατέλειωτο βουητό, χθες βράδυ ήταν τόσο ήσυχα που μπορούσες να ακούσεις τον διπλανό σου να μασάει την τσίχλα του. Ήταν τόσο ήσυχα που κάποια στιγμή από μικροφώνου ακούστηκε ένα “σαν συναυλία γειτονιάς είμαστε”.
Και εκεί που λες, δεν έχει κάτι άλλο να δώσει, είναι όλα τόσο συγκινητικά, είναι όλοι τόσο χορτασμένοι, που απλά περιμένεις να τελειώσει για να φύγεις, συμβαίνει αυτό.
*όλες οι φωτογραφίες είναι από τη σελίδα της Κίνησης Καλλιτεχνών με Αναπηρία στο Facebook.
