Κάποιοι θα το αποκαλούσαν και «χάσμα των γενεών». Αν και περισσότερο δεν έχει να κάνει με τις διαφορές που αναπόφευκτα και διαχρονικά παρατηρούνται ανάμεσα στις ηλικιακές κατηγορίες – αλίμονο αν μέναμε στάσιμοι, θα ‘ταν τόσο βαρετό. Πρόκειται, στην ουσία, για το ποιος πέρασε (ή περνάει) καλύτερα, ποιος χειρότερα και γιατί. Ποια είναι, κοντολογίς, η πιο τυχερή και ποια η πιο αδικημένη γενιά στην Ελλάδα;
Το ερώτημα τέθηκε στο Reddit και η συζήτηση άρχισε, φούντωσε. Είναι σαφές πως η οικονομική κρίση είναι αυτή που πρωταγωνιστεί στην αναζήτηση της πιο αδικημένης γενιάς και εξ αντανακλάσεως της πιο ευνοημένης. Κανέναν δεν άφησε ανεπηρέαστο όλο αυτό το μέγα σοκ, ναι, αλλά είναι αλήθεια πως κάποιους τους «χτύπησε» πιο βαριά από άλλους.
Κάποιος θα μπορούσε να πει πως ως κατάσταση, η κρίση ήταν περισσότερο επιζήμια για τους πιο νέους, γιατί τους έκοψε τα φτερά πριν προλάβουν να τα ανοίξουν, τους στέρησε από απαραίτητες στιγμές ξεγνοιασίας και ευτυχίας από τα μικράτα τους. Και έρχονται κι άλλα ενδεχομένως χειρότερα, βλέπε π.χ. κλιματική κρίση...
Κάποιος άλλος θα μπορούσε να ανταπαντήσει πως αυτοί (οι πιο νέοι δηλαδή) έχουν τα περιθώρια να αντιδράσουν, λόγω σωματικών και ψυχικών αντοχών, λόγω συγκριτικής έλλειψης υποχρεώσεων (αυτό που συνοψίζουμε ως «παιδιά, σκυλιά, γατιά…» ενδεχομένως) ή πιο εύκολης δυνατότητας αναζήτησης διεξόδων μέσω της εναλλακτικής του εξωτερικού.
Προσθέτοντας πως οι μεγαλύτεροι δέχτηκαν το μεγαλύτερο πλήγμα επειδή είναι πάντα πιο επώδυνη η πτώση, από τα ψηλά στα χαμηλά. Και δεν λέει τίποτα πως πέρασες άλλοτε «ζάχαρη», πονάει έτσι περισσότερο το «περασμένα μεγαλεία», τα διηγείσαι και κλαις, πόσο μάλλον καθώς πολύ δύσκολα αν όχι με τίποτα, θα τα ξαναζήσεις.
Σε κάθε περίπτωση, δεν εξαντλήθηκε εκεί το θέμα (και αυτό έκανε πιο γόνιμο το διάλογο, για να τα λέμε όλα). Για παράδειγμα κάποιοι υπενθύμισαν, σωστά αν μας ρωτάτε, πως τουλάχιστον εδώ και πάρα πολλά χρόνια η χώρα μας έχει ξεχάσει τι σημαίνει πόλεμος. Κάτι που όπως μας διδάσκουν παραδείγματα τύπου Ουκρανίας θα κάνουμε λάθος αν θεωρήσουμε ως κάτι δεδομένο και ότι πάει πέρασαν αυτά, πια. Ιστορικά είναι πρωτοφανής η τόσο μακρά περίοδος ειρήνης.
Εμείς σου ξεδιαλέξαμε μερικές από τις απαντήσεις που εντοπίσαμε στο Reddit αναφορικά με την πιο τυχερή και πιο άτυχη γενιά στην Ελλάδα και, νομίζουμε, παρουσιάζουν ενδιαφέρον βάσει επιχειρηματολογίας και δομής σκέψης. Γεννάνε, συμφωνείς ή διαφωνείς. ωραία κουβέντα. Ιδού αναλυτικά για να δεις πού και αν ταυτίζεσαι.
Πιο αδικημένη και πιο τυχερή γενιά: Πώς το προσέγγισαν στο Reddit
-«Η γενιά τέλη ‘80-αρχές ‘90, μεγάλωσαν στα χρόνια της “ευμάρειας”. Σε σπίτια που τα πήγαιναν πάρα πολύ καλύτερα οικονομικά, τα παιδιά είχαν τα πάντα. Τα φροντιστήριά τους, τις δραστηριότητές τους, τις εκδρομές και τις διακοπές τους, και το πιο βασικό δεν υπήρχε η μόνιμη φαγωμάρα και μιζέρια στα σπίτια λόγω οικονομικών προβλημάτων.
Αυτή η γενιά είχε την καλύτερη δυνατή παιδική ηλικία, είναι η γενιά που μεγάλωσε “καλύτερα” (οικονομικά πάντα) ίσως και από όλες τις γενιές της σύγχρονης Ελλάδας. Η προηγούμενη γενιά δεν πρόλαβε την ευμάρεια των ‘80’s στην παιδική ηλικία, η επόμενη τον ήπιε άσχημα. Μόνο η γενιά η συγκεκριμένη που αναφέρεις είχε όλα τα εφόδια, ευμάρεια στο σπίτι, άνεση για σπουδές παντού στην Ελλάδα ή εξωτερικό, κτλ. Μιλάμε πάντα σε σύγκριση με τώρα, και κατά μέσο όρο.
Ναι μεν ως απόφοιτοι, εργασιακά ήταν χάος, αλλά λίγο πολύ το ίδιο είναι κι τώρα. Μάλιστα τώρα, πολλοί δεν έχουν καν την δυνατότητα να σπουδάσουν και άρα την επιλογή να φύγουν έξω για καλές δουλειές όπως η προηγούμενη γενιά. Δεν είναι τυχαίο ότι εκείνη η γενιά ήταν και το μεγάλο brain drain, διότι όλοι είχαν τα τυπικά προσόντα, ώστε με το που γαμήθηκε ο Δίας στην αγορά εργασίας, την έκαναν για έξω.
Προσωπικά πιστεύω η γενιά του 2000+ είναι με διαφορά αυτοί που τον ήπιαν από παντού. Από παιδική ηλικία, έως απόφοιτοι πλέον – αν κατάφεραν να σπουδάσουν».
-«Πιο τυχερή αυτή του 60-70 όπου με το που βγήκαν στην αγορά ήταν τα καλά χρόνια του ΠΑΣΟΚ»
-«Οι πιο αδικημένοι είναι αυτοί που γεννήθηκαν μετά το 2000. Εμείς ζήσαμε ΠΑΣΟΚ. Η λέξη άγχος δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο»
-«Για αδικημένη θεωρώ αυτούς που γεννήθηκαν 1988-1992 ας πούμε ότι αποφοίτησαν από το πανεπιστήμιο στα 23 περίπου, έπεσαν πάνω στα βαριά χρόνια της κρίσης»
-«Γεννημένος το 2000. Μετά το 2008, 2α δημοτικού δηλαδή, δεν έχω δει ποτέ τους γονείς μου να μην σκέφτονται τα οικονομικά. Μόνο τώρα που βρήκα και εγώ δουλειά χαλάρωσαν τα πράγματα. Κατά τ ‘άλλα από 2008 μέχρι 2016-17 η κατάσταση ήταν τραγική και δεν ξέρω για άλλους αλλά εμείς τουλάχιστον περάσαμε τα πιο διαπλαστικά για τον χαρακτήρα χρόνια εντός βαθιάς κρίσης».
-«Πιο τυχερή γενιά αυτή του Πολυτεχνείου και λίγο μεγαλύτεροι, οι μπουμερς δηλαδή. Μπορεί τα παιδικά τους χρόνια να μην άγγιξαν αυτά της τζεν-Εξ, αλλά βγήκαν στην αγορά στην αρχή μιας πραγματικά καινούργιας εποχής για τη χώρα, με πρωτοφανή πολιτική ελευθερία, ικανοποιητική ανάπτυξη (αν και μη βιώσιμη), και βρέθηκαν να είναι η γενιά “στα πράγματα” το 1993-2008: τα 15 χρόνια που η χώρα άγγιξε το ζενίθ της».
-«Η γενιά των 70s-80s ενώ μεγαλώσαμε κατ´εμέ καλύτερα από όλους, με μια καλή οικονομική κατάσταση όπου το σημαντικότερο ήταν πως όλοι ήταν πολύ κοντά σε έναν μέσο όρο και δεν καταλαβαίναμε πραγματικές διαφορές, με ασφάλεια, παίζοντας όλη μέρα έξω, χαλαρό σχολείο με μόνη πίεση στις πανελλήνιες και λίγα αγγλικά, μετά φάγαμε τη μεγαλύτερη ήττα. Πάνω που είχαμε απλωθεί οικονομικά, με υποχρεώσεις κλπ, ήρθε η κρίση. Ναι σίγουρα είναι πολύ άσχημο να ξεκινάς στη κρίση αλλά όταν είσαι εκτεθειμένος και αλλάζουν άρδην οι συνθήκες είναι IMHO πολύ χειρότερα. Δεν νομίζω ότι είναι τυχαίο που παρόλο ότι είμασταν από τις πολυπληθέστερες γενιές τώρα δεν βλέπεις πενηντάρηδες έξω. Πολλοί έφυγαν από καρδιά, αυτοκτονία, αλκοόλ ή αναγκαστικοί μετανάστες με την ελπίδα να σώσουν τη ζωή των παιδιών τους»
-«Τουλάχιστον η γενιά σου, των 00s, είδε τη φάση κατεστραμμένη από νωρίς και έχει μια κάποια επίγνωση του πού πάει και τι να περιμένει. Δε λέω πως είναι καλό deal, αλλά τουλάχιστον μέσα σε όλη αυτή τη σαπίλα δεν έχεις φαντάζομαι τόσους συνομήλικούς σου που πιστεύουν ακόμα στον Αη Βασίλη και νομίζουν πως ξέρουν πώς βγαίνουν τα λεφτά επειδή τους είπε ένας θείος τους μια ιστορία που μικρός έπιασε μια δουλειά που έσπαγε πέτρες με άλλες πέτρες και αγόρασε 3 σπίτια πριν τα 30 του και πώς η ανεργία στους νέους είναι 30% επειδή έχουν βολευτεί με τα επιδόματα και δε θέλουν να δουλέψουν, όχι σαν τους τίμιους oldschool αγρότες που δούλευαν 2 μήνες το χρόνο, απεργούσαν άλλο ένα, δήλωναν χωράφια μεγαλύτερα σε έκταση από όλο το νομό που ανήκαν επειδή δεν τους έλεγχε κανείς και πήραν μερτσεντέ με το Ε9.
Το πολιτισμικό σοκ που έφαγαν τα παιδιά που γαλουχήθηκαν από γονείς σαν αυτούς που περιγράφω αλλά βρήκαν μπροστά τους μια οικονομία όπως τη ζείτε εσείς άφησε πολλά κουσούρια σε μερικούς»
-«Αν ήσουν γεννημένος το 1900 όμως στον ΑΠΠ σε πήραν φαντάρο στα 15 και στα 39 σου ξανά φαντάρο στον ΒΠΠ. Αυτοί ήταν οι πραγματικοί άτυχοι»
-«Όλες οι γενιές μετά τους πολέμους είμαστε τυχερές θεωρώ. Ειδικά οι τώρα 50-60-70άρηδες, για εμάς τους 20-30-40 μέχρι στιγμής κομπλέ, θα δείξει»
