Aν υπάρχει μια κατάσταση που με πληγώνει στους γάμους -εκτός του πρόχειρου κι ετοιματζίδικου φαγητού απ’ τα catering- τότε αυτό είναι σίγουρα το ζόρι που τραβούν τα παρανυφάκια. Όχι, δεν μου φταίνε σε τίποτα φυσικά τα πιτσιρίκια και ίσα ίσα που κάθε σωστός γάμος οφείλει να ‘χει μπόλικα μικρούλικα να τριγυρνούν πέρα δώθε κι έτσι να δίνουν ζωή στον χώρο. Απλά, τα παρανυφάκια τυχαίνει να τραβάνε όλη την ταλαιπωρία, διάολε! Κι ας είναι τις περισσότερες φορές maximum δέκα ετών. ΚΑΝΕΙΣ δεν βρίσκεται να τα υπερασπιστεί. ΚΑΝΕΙΣ δεν τα καταλαβαίνει πραγματικά.

Αρχικά, το παρανυφάκι το λυπάμαι, επειδή το κακόμοιρο οφείλει να μένει στάσιμο και ακίνητο καθ’ όλη τη διάρκεια της τελετής. Μέσα στον καύσωνα. Ο κόσμος αποχωρεί απ’ την εκκλησία, αλλά αυτό παραμένει μέσα στο ‘κλουβί’ του (παρέα με το ζευγάρι, τον παπά και κάνα δυο συγγενείς που αντέχουν στους σαράντα βαθμούς κελσίου). Να κρατάει τεράστιες λαμπάδες (τρεις φορές το μπόι του!), ντυμένο με σχεδόν χειμωνιάτικα ρούχα, βαμμένο μέχρι τις βλεφαρίδες και με μπλεγμένα λουλούδια στα μαλλιά του. Και επιπλέον, η μοναδική κίνηση που του δίνεται να κάνει στον γάμο είναι να κουβαλήσει το νυφικό φόρεμα, που η νύφη σέρνει με καμάρι. Όλοι χειροκροτούν τη νύφη, το παρανυφάκι κανείς. Σκλαβιά και ταπείνωση χωρίς λόγο και χωρίς το δύσμοιρο να ακούσει έστω ένα ευχαριστώ!


Το μικρούλι μένει μόνο του να χαζεύει με θλίψη τα υπόλοιπα παιδάκια να τρέχουν, να γελούν, να παίζουν κρυφτό, κυνηγητό, και αυτό είναι αναγκασμένο να χαμογελάει όπως του πει ο φωτογράφος, δίπλα σε μια νύφη κι έναν γαμπρό που ΣΠΑΝΙΑ γνωρίζει. Είχαν υποχρέωση οι γονείς του στους μελλόνυμφους, βλέπεις, και δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Και πώς θα φύγει η υποχρέωσή τους;;; Α, ναι, με το να χώσουν το 5χρονο παιδί τους καλοκαιριάτικα να κρατάει το νυφικό μιας τύπισσας που ο πατέρας της έβαλε τον άντρα σου στο δημόσιο και του χρωστάς χάρη. Τέλεια. Απόλυτα δημοκρατικό.

Εντάξει, δε λέω, υπάρχουν και πιτσιρίκια που όντως γουστάρουν τη φάση να ντύνονται με νυφικά και να βάφονται φανταχτερά, αλλά μέχρι να πατήσουν το πόδι τους στην εκκλησία. Έπειτα ξεκινάει το προσωπικό τους βασανιστήριο. Τώρα αυτό που θα σου πω ίσως σου ακουστεί creepy, όμως κανένα παρανυφάκι δεν χαμογέλασε αληθινά στη φωτογραφία του γάμου. Το χαμόγελο ήταν πιο ψεύτικο και απ’ τη χωρίστρα Φουρθιώτη.

*Τώρα κοίταξε όποια φωτογραφία γάμου έχεις δίπλα σου και θα καταλάβεις.Τι;;; Τα ‘κανες λίγο πάνω σου με το τρομακτικό χαμόγελο;;;

Άσε που του ‘χουν δώσει οι γονείς του τυποποιημένες ευχές κι έτσι δεν μπορεί να αυτοσχεδιάσει. Π.χ να πει “και του χρόνου” ή “να ζήσετε, να ζήσετε, αλλά εγώ θα την πω την αμαρτία μου. Ο γαμπρός ταιριάζει καλύτερα με την κουμπάρα.”

Κι εδώ είμαι υποχρεωμένος να σου ξεκαθαρίσω ότι είμαι με κάθε παρανυφάκι που θα πατήσει με τη λασπουριά το φόρεμα της νύφης και θα ρίξει ρύζι στα ιδρωμένα μούτρα των καλεσμένων. Είμαι με κάθε παρανυφάκι που θα αφήσει κάτω την λαμπάδα και θα τρέξει να βγάλει ‘αριθμάκια’ στον κήπο της εκκλησίας. Και ναι, είμαι με κάθε παρανυφάκι που δεν θα δειλιάσει, θα σηκώσει το τηλέφωνο και θα πάρει την επιθεώρηση εργασίας. 

“Ναι γεια σας, με λένε Μαιρούλα, είμαι 6 χρονών και δουλεύω σαν σκλάβα μες στον 15αύγουστο. Σε απάνθρωπες συνθήκες. Χωρίς χαρτζιλίκι, χωρίς χαρτιά και πετάω ρύζια σε ανθρώπους που δεν γνωρίζω και παράλληλα κουβαλάω ένα νυφικό δυόμιση μέτρα. Απαιτώ να έχω ίση μεταχείριση με τους υπόλοιπους καλεσμένους. «Μαμά, μαμά, έλα μία στο τηλέφωνο… σε ζητάει μια κυρία απ’ την επιθεώρηση εργασίας!»”