Γενικά στις παραλίες που συχνάζω δεν γουστάρω ΚΑΘΟΛΟΥ μα ΚΑΘΟΛΟΥ τα ‘ντάμπα ντούμπα’. Είτε αυτά προέρχονται από ρακέτες, είτε από ποζεραδοκάγκουρες, είτε από ντεσπασίτα και μαμασίτα μπουένα. Αναζητώ απεγνωσμένα την ηρεμία μου -ή το τσιλάρισμα όπως το λέμε στο χωριό μου- και στις “4 Χοντρές“ στον Άη Γιώργη Οξυλίθου στην Εύβοια -που απέχουν μόλις 5 με 10 λεπτά απ’ το πατρικό μου- βρήκα αυτό που έψαχνα τόσο καιρό! Και το λάτρεψα!
Σ’ αυτόν τον επίγειο παράδεισο, ωστόσο, το πρώτο πράγμα που μου έκανε τρελή εντύπωση ήταν η ταμπέλα και τ’ όνομα του beach bar. Γι’ αυτό και πήρα την απόφαση να συναντήσω ένα ζεστό μεσημέρι του Ιουλίου τον ιδιοκτήτη του beach bar, Αναστάση Κολοβό (ναι καλέ, τον ταλαντούχο και χαρισματικό ηθοποιό!) και κατευθείαν τον ρώτησα, γιατί 4 χοντρές και όχι 5 ξέρω ‘γω;
“Η έμπνευση ήρθε, όταν πριν αρκετά χρόνια μαζί με τον αδελφό μου κι άλλους δυο φίλους μου (ένας εκ των οποίων συνδιοκτήτης του μπαρ, ο Γιάννης ο Ποντίκης) διασκεδάζαμε σε μπαράκια της περιοχής και συνέχεια μας έπαιρναν στο κατόπι και μας παρακολουθούσαν 4 μπαμπάτσικες κυρίες. Όπου πηγαίναμε, αυτές ήταν εκεί! Γι’ αυτό και όταν έφτασε η ώρα να ανοίξουμε το beach bar θυμηθήκαμε αυτό το χιουμοριστικό στόρι της ζωής μας και οι “4 χοντρές” ήταν γεγονός! Και εννοείται ότι δεν είναι σεξιστικό. Ίσα ίσα που έχουμε κι εμείς την κοιλίτσα μας και καμαρώνουμε γι’ αυτήν.”
Αφού μου λύθηκε η απορία και παρένθεση: ένιωθα ότι τον Αναστάση τον ήξερα χρόνια, καθώς η ηρεμία και η φυσιογνωμία του σου μεταδίδει αμέσως αυτό το αίσθημα, ήθελα να μάθω κάθε πότε έρχεται στα μέρη μας, αλλά και πού μένει και κυκλοφορεί στην Αθήνα. “Γουστάρω το κέντρο της Αθήνας. Μένω και κυκλοφορώ εκεί, όμως με το που πιάνουν οι ζέστες θέλω να την κάνω από ‘κει. Μου αρέσει αυτή η ηρεμία της επαρχίας. Βγαίνεις για έναν καφέ, πετυχαίνεις γνωστό. Αράζετε, πίνετε και μια μπύρα μετά τον καφέ. Πας πιο ‘κει, πάλι τα ίδια. Αυτό είναι και το στυλ που ‘χω περάσει και στις 4 χοντρές. Να περνάμε καλά και να υπάρχει το αίσθημα της παρέας.”
“Τώρα, επειδή τυχαίνει οι γονείς μου να ‘χουν σπίτι σε μια τρομερή γωνιά της Κύμης με απίστευτη θέα, κάθε καλοκαίρι τα μαζεύω και έρχομαι προς τα εδώ. Είναι το δικό μου γαλατικό χωριό. Κι εδώ ρε φίλε μου θέλω να μείνω όταν γεράσω. Βλαχαδερό είμαι κι εγώ. Τι νομίζεις; Ότι θέλω να γεράσω κλεισμένος σε ένα διαμέρισμα πολυκατοικίας;”
Ωστόσο, τον συγκεκριμένο τύπο τον εκτιμώ ακόμα περισσότερο, επειδή κάθε χρόνο φέρνει θεατρικές παραστάσεις στην Κύμη (με τεράστιους ηθοποιούς) και ο κόσμος δείχνει να αγκαλιάζει το θέατρο μέσα απ’ αυτά τα δρώμενα. Κάτι που πίστεψέ με, λείπει αρκετά απ’ την περιοχή…
Τότε ήρθε να κολλήσει και η ερώτηση αν έχει σκεφτεί να κάνει κάποιο φεστιβάλ και στο μαγαζί του “Μακάρι να μην ήταν ζόρικα τα πράγματα δικέ μου, να μην χρειαζόμουν τόσες άδειες και τα σχετικά και θα έκανα ακόμα περισσότερα και στις χοντρές. Αλλά ξέρεις τώρα, οι τυπικές διαδικασίες είναι πολλές και τα χαρτιά απ’ το δήμο που πρέπει να μαζευτούν άπειρα. Αλλά εντάξει, κάποια στιγμή θα γίνει και αυτό. Διάθεση και κέφι να υπάρχει!”
Στα του μπαρ τώρα, ο Αναστάσης ήθελε να μου τονίσει ότι “Δεν είμαστε επιχειρηματίες, αλλά ούτε θέλουμε να κάνουμε αρπαχτές. Μας αρέσει να κάνουμε τη φάση μας και άμα λάχει βάζουμε και κλασική μουσική το απόγευμα για να αποφύγουμε τα σκυλάδικα (γελάει). Αν θέλεις λαϊφσταιλίκι, μάλλον δεν θα περάσεις καλά στις χοντρές.”
“Κι εδώ που τα λέμε, μακάρι φιλαράκι μου να ‘χα φράγκα, πολλά φράγκα, και να μπορούσα να δώσω παντού. Να κρατούσα τόσα ώστε να μπορώ να ζήσω με αξιοπρέπεια και να ‘πα να γαμηθούν τα πολλά σπίτια, τα γρήγορα αμάξια και η ακριβή ζωή. Μαζί μας θα τα πάρουμε στην τελική;”
Η μπύρα του Αναστάση τελείωσε, η λεμονάδα μου ζεστάθηκε τόση ώρα μόνη της στην ξαπλώστρα, τα τζιτζίκια έσκαγαν (τα σατανιασμένα) και μια βουτιά στην παραλία του Άη Γιώργη Οξυλίθου, επιβαλλόταν όπως και δήποτε.
Το Beach Bar 4 Χοντρές, απέχει ούτε λίγο ούτε πολύ 2 ωρίτσες απ’ την πρωτεύουσα. Ψήσου λέμε… με παρέα ή και χωρίς! 
Υ.Γ: Ειλικρινά, τι ν’ απέγιναν τώρα οι 4 χοντρές;;;
Υ.Γ2: Και φυσικά είναι η μοναδική παραλία που απαγορεύονται τα φλαμίνγκο. Και όπως μου ‘πε κλείνοντας ο Αναστάσης “Και για να μην μας πάρουν με τις πέτρες, τους βάζουμε και τις ζωγραφίζουν…”
