Από τη στιγμή που δεν υπήρχαν νεκροψίες, ιατροδικαστές και όλα αυτά που χαλάνε τη φάση μίας ωραίας δολοφονίας, είναι λογικό το δηλητήριο να ήταν top τρόπος ξεκαθαρίσματος λογαριασμών στα παλιά χρόνια.

Ειδικά, μετάξυ αυτοκρατόρων και βασιλιάδων γινόταν χαμούλης. Έχεις ακούσει φαντάζομαι για τους δοκιμαστές φαγητών ή για τον Μιθριδάτη, τον βασιλιά του Πόντου, που κάθε μέρα έπινε και από λίγο δηλητήριο για να συνηθίσει ο οργανισμός του… 

Ε, δεν γίνονταν χωρίς λόγο όλα αυτά.

Υπήρξαν βασιλιάδες που το ‘φαγαν το ποντικοφάρμακό τους ανυποψίαστοι, πώς να το κάνουμε τώρα. Και οι υπόλοιποι αναγκαστικά έμαθαν να προσέχουν.

Τσέκαρε 4 απ’ αυτούς που η Ιστορία το θεωρεί σχεδόν σίγουρο ότι πήγαν από δηλητήριο, αλλά που ποτέ κανείς δεν θα μπορέσει να το επιβεβαιώσει 100%.

1. Κλαύδιος (10 π.Χ. – 54 μ.Χ.)

Ανάμεσα στις δύο βασιλείες των θεότρελων Καλιγούλα και Νέρωνα, μεσολάβησε ο “αποθεωμένος” Κλαύδιος, ο οποίος έσωσε για λίγο την αξιοπρέπεια του ρωμαϊκού θρόνου.

Βέβαια, αυτό δεν το περίμενε ούτε η ίδια του η οικογένεια, η οποία τον είχε του πεταματού, ωστόσο εξελίχθηκε σε ικανό ηγέτη με μόνη του αδυναμία ότι τον “καπέλωνε” η εκάστοτε σύζυγός του.

Η επίσημη, λοιπόν, εκδοχή του θανάτου του είναι ότι ο κοιλιόδουλος αυτοκράτορας έφαγε δηλητηριώδη μανιτάρια και μετά από ένα διάστημα κοιλόπονου και εμετού, έφυγε για τον άλλον κόσμο.

Ωστόσο, ο Λατίνος ιστορικός Σουητώνιος, που γεννήθηκε περίπου 15 χρόνια μετά τον θάνατο του Κλαύδιου, γράφει χαρακτηριστικά:

“Οι απόψεις συγκλίνουν στο ότι ο Κλαύδιος εξοντώθηκε με δηλητήριο, παραμένει όμως αμφίβολο πότε και από ποιον. Μερικοί υποστηρίζουν ότι τούτο διαπράχθηκε από τον Αλωτό, τον ευνούχο του, που δοκίμαζε πρώτος τα γεύματά του, όταν ο Κλαύδιος συμποσίαζε στην ακρόπολη με τους ιερείς. Άλλοι λένε ότι αυτουργός ήταν η ίδια η Αγριππίνα, η οποία σε ένα οικογενειακό δείπνο του σέρβιρε το δηλητήριο μέσα σε μανιτάρια που εκείνος τα λάτρευε. Υπάρχουν επίσης φήμες και για όσα επακολούθησαν. Πολλοί υποστηρίζουν ότι αμέσως μόλις κατάπιε το δηλητήριο, έχασε τη φωνή του, τον έπιασαν φοβεροί πόνοι που διήρκεσαν ολόκληρη τη νύχτα και πέθανε γύρω στα χαράματα. Άλλοι λένε ότι στην αρχή έπεσε σε λήθαργο, ύστερα απέβαλε με εμετό την τεράστια ποσότητα φαγητού που είχε καταβροχθίσει, και τότε του έδωσαν άλλη μία δόση από το δηλητήριο ίσως μέσα σε χυλό, επειδή έπρεπε τάχα να φάει κάτι δυναμωτικό ύστερα από την εξάντλησή του. Ή ότι του έδωσαν το δηλητήριο με σύριγγα και με το αιτιολογικό ότι, επειδή υπέφερε από το πολύ φαγητό, θα έπρεπε να ανακουφιστεί με τη μέθοδο της αναρρόφησης”.

Και γιατί κάποιος να τον θέλει νεκρό και κυρίως η Αγριππίνα, η σύζυγός του; Διότι ήθελε να ανέβει στην εξουσία ο δικός της γιος, ο τρελούτσικος ο Νέρωνας και όχι ο Βρετανικός, ο γιος του Κλαύδιου με την προηγούμενη γυναίκα του, την διάσημη για τις απιστίες της, Μεσσαλίνα. Πράγμα που και το κατάφερε. Ο Βρετανικός μετά θα δολοφονηθεί (με δηλητήριο) από τον Νέρωνα, αλλά για την παράνοια αυτού του τύπου, έχουμε ξαναμιλήσει.

2. Χαρθακανούτος (1018-1042)

Ονοματάρα; Αυτός ο τύπος ήταν ο τελευταίος Σκανδιναβός βασιλιάς της Βρετανίας, λίγα χρόνια πριν κάνει το ντου στο νησί ο Γουλιέλμος ο Κατακτητής με τους Νορμανδούς του και το καταλάβει μία και καλή. Πατέρας του ήταν ο Κανούτος ο Μέγας, κορυφαία προσωπικότητα των Δανών, ο οποίος και μέχρι τον θάνατό του το 1035 κυβερνούσε τη σημερινή Αγγλία, Νορβηγία και Δανία.

Ο Χαρθακανούτος δεν είχε ούτε τις μισές αρετές του πατέρα του και μάλλον τον ψιλομισούσε όποιος μιλούσε αγγλοσαξονικοσκανδιναβικά εκείνη την εποχή.

Όταν, λοιπόν, πέθανε ο Κανούτος ο ορίτζιναλ, ο Χαρθακανούτος ανέλαβε βασιλιάς της Δανίας και ο αδερφός του, Χάρολντ Χέϊρφουτ, βασιλιάς της Βρετανίας. Όταν πέθανε και ο κατά γενική ομολογία φιλάσθενος αδερφός του, κινήθηκε προς την Αγγλία για να σιγουρέψει ότι ο θρόνος θα περνούσε στα δικά του χέρια και όχι σε κάποιου σφετεριστή. Πράγμα και που το κατάφερε, αν και η χαρά του κράτησε μόλις για δύο χρόνια.

Βλέπεις ο Χαρθακανούτος (δεν το χορταίνω αυτό το όνομα) πήγε σε ένα γάμο και όταν σήκωσε να πιει στην υγειά της νύφης, σύμφωνα με το Αγγλο-Σαξονικό Χρονικό, “έπεσε ξαφνικά στο πάτωμα και κτυπιόταν με πολύ άσχημους σπασμούς”. Αν και όλοι έτρεξαν πάνω του δεν κατάφεραν να τον επαναφέρουν και από εκείνη τη στιγμή και μέχρι να πεθάνει λίγες ώρες αργότερα, δεν ξαναμίλησε. Αν και επίσημα απέδωσαν τον θάνατο του σε έμφραγμα ή εγκεφαλικό λόγω του ότι είχε γίνει κόκκαλο εκείνο το βράδυ, πολλοί μίλησαν για δηλητηρίαση. Πίσω απ’ τη συνομωσία είδαν τον Εδουάρδο τον Εξομολογητή, τον ετεροθαλή αδερφό του, ο οποίος και φόρεσε το στέμμα με το που έπεσε από το κεφάλι του Χαρθακανούτου.

Κοίτα σύμπτωση.

 

3. Λέων Β’ (467 – 474)

Ο τσιπιρικάς αυτός αποτελεί την τραγική περίπτωση ενός ξεχασμένου αυτοκράτορα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, οποίος βασίλεψε για σχεδόν 9 μήνες, μόλις στα 7 του χρόνια. ΣΤΑ 7 ΤΟΥ ΧΡΟΝΙΑ, ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ. 

Η ίδια πάντως η μάνα του, η Αριάδνη, κόρη του Λέοντα του Ά είναι και εκείνη που πιστεύεται ότι τον δηλητηρίασε, προκειμένου να αναλάβει πλήρη καθήκοντα ο άντρας της και βιολογικός πατέρας του μικρού, ο συναυτοκράτορας Ζήνων. Ήταν η μόνη περίπτωση στην ιστορία της αυτοκρατορίας που πατέρας κληρονόμησε την εξουσία από τον γιο του και όχι το αντίθετο.

Η δηλητηρίασή του μικρού δεν αποδείχθηκε φυσικά ποτέ, αλλά οι φήμες οργίασαν, ενώ μέχρι και η πεθερά της την κατηγορούσε μονίμως δημόσια ότι πότισε φαρμάκι τον γιόκα της. “Μάνα-τέρας σοκ, δεν θα πιστεύετε τι έκανε στο γιο της” η φάση.

Όσο για τον Ζήνωνα υπήρξε ιδιαίτερα αντιδημοφιλής αυτοκράτορας, πράγμα απολύτως λογικό αν σκεφτείς ότι του αρκούσαν μόνο οι χρησμοί ενός μάντη προκειμένου να εκτελέσει κάποιον. Σύνελθε μαν, που ζεις; Έχει προχωρήσει ο κόσμος. Αυτοκράτορας είσαι, εκτέλεσέ τον επειδή στο λέει μια φωνή στο κεφάλι σου, επειδή μπορείς ξέρω γω, επειδή κάνεις ό, τι γουστάρεις και λογαριασμό δεν δίνεις. Ποιος μάντης τώρα, πλάκα κάνουμε;

 

4. Βαγιαζίτ Β’ (1447 – 1512)

Ο μεγαλύτερος γιος του Μωάμεθ του Πορθητή, κυβέρνησε την Οθωμανική Αυτοκρατορία για περίπου 31 χρόνια και πήρε τον τίτλο ο “Δίκαιος”, αν και το σωστό θα ήταν “ΑΡΡΩΣΤΟΣ ΜΕ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΟΛΗ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΠΟΔΙ 24/7”. Ωστόσο, το 1512 θα υποχρεωθεί από τον γιο του τον Σελίμ Ά που βρισκόταν σε διαμάχη με τον άλλον του αδερφό, να εγκαταλείψει τον θρόνο και να την κάνει για τη γενέτειρά του το Διδυμότειχο.

Στον δρόμο όμως θα αρρωστήσει “ξαφνικά” και θα πεθάνει σχεδόν αμέσως. Παρά το γεγονός ότι δεν αποδείχτηκε ποτέ, θεωρείται γενικά παραδεκτό ότι δηλητηριάστηκε από τον γιο του, που λίγα χρόνια αργότερα θα πάρει το παρατσούκλι “Γιαβούζ” δηλαδή “Σκληρός”. Βέβαια αυτό το παρατσούκλι το πήρε γιατί σκότωσε τα δύο αδέρφια του και τα πέντε ανίψια του και όχι επειδή σκότωσε (μάλλον) τον πατέρα του, αλλά εντάξει. Ένας λόγος παραπάνω.

Ο Σελίμ πάντως, θα πεθάνει και αυτός με μυστήριο τρόπο το 1520 στα 50 του χρόνια, με τις φήμες να οργιάζουν ότι δηλητηριάστηκε κι αυτός από τον γιατρό του. Shit happens.