Το πρώτο Σαββατοκύριακο του Ιούλη, έμελλε να μας τηγανίσει για τα καλά και καμία θάλασσα ή βουνό δεν κατάφερε να βρει την ανάσα μας, που πολλές φορές ορκιστήκαμε ότι θα είναι η τελευταία μας. Για εμάς που το τελευταίο μας σουαρέ στο TerraVibe ήταν με τους Depeche Mode και το νερό μέχρι το εσώρουχο μας, νομίζαμε ότι κάποιο ζόρι τραβάει η φύση με το ξεφάντωμα μας, αλλά τη χάρη δεν της την κάναμε ούτε αυτήν τη φορά. Ιδρώσαμε τις μπύρες στο μέτωπο μας, χορεύοντας και καίγοντας για ακόμη μια φορά τις τοξίνες του χειμώνα…
Το line up δεν έλιωσε και με εντυπωσιακή ακρίβεια το κοινό υποδέχτηκε τους Fat White Family που δυστυχώς δεν προλάβαμε να δούμε, μιας και τα ρούχα μας ήταν αρκετά αέρινα, εμείς όμως όχι τόσο θαρραλέοι για να ξεπορτίσουμε πριν αρχίσει να πέφτει το σκοτάδι…
Την ώρα ακριβώς δηλαδή που ο ήλιος έδυε και οι Cigarettes After Sex, άρχισαν να ξεμουδιάζουν τα κορμιά μας με μια υπόνοια φλερτ, που γεννιόταν στο γκαζόν μεταξύ φίλων και μελλοντικών εραστών. Μια υπόνοια δροσιάς, που έφερνε ο ήλιος που έφευγε και όλα έμοιαζαν και πήγαιναν καλύτερα. Το κοινό εντυπωσιάστηκε από την παρουσία τους και ορκίστηκε μελλοντική πίστη σε αυτούς, που δεν έχει να κάνει πλέον μόνο με τη μεγάλη επιτυχία τους στο YouTube.
Η σκηνή καλεί τον Sivert Hoyem, για να επιβεβαιώσει την ερωτική σχέση του πλέον με το ελληνικό κοινό, που μετά από 16 χρόνια δεν λέει να ξεθωριάσει. Στη μια ώρα και ένα τέταρτο που είχε μπροστά του, αποχωρίστηκε το σακάκι του για να ταιριάζει με το κάζουαλ λουκ μας και για να μπορεί να σκάσει ελεύθερος από τη ζέστη. Η ανατριχιαστική του φωνή αφηνίασε τον κόσμο, όταν μας θύμισε πόσο μας έχουν στοιχειώσει οι Madrugada. Είναι πάντα ωραίο να υπάρχει αυτός ο τύπος μπροστά μας, καταθέτοντας μέσα από τους ήχους του, μια αντίληψη του τι είναι τρυφερότητα για τα αφτιά μας.
Οι Placebo ανεβαίνουν στη σκηνή 20 χρόνια νεότεροι, σβήνοντας κεράκια με το “Pure Morning” μέσα σε χειροκροτήματα. Ο Brian Molko, δεν μας μίλησε πολύ, όμως μας ξεσήκωσε με το “Song to Say Goodbye”, “Special K” και “Bitter End”. Ο κόσμος, φώναξε τον ενθουσιασμό του, όταν στη σκηνή “εμφανίστηκε” ο μύθος David Bowie υπό τους ήχους του “Without You I’m Nothing” και μας θύμισε ότι η εφηβεία είναι αυτή που μας κρατά ενήλικους.
Τώρα, αν πρέπει να σου πούμε για τον encore της συναυλίας, θα πρέπει να σε γελάσουμε και δεν το θέλουμε. Μπήκαν και βγήκαν για να πουν το “Runnin Up That Hill” και μας χαιρέτησαν. Ούτε “Every Me Every You” ούτε ‘Meds”, για το ελληνικό κοινό που έχει αγαπήσει όσο τίποτα αυτές τις δύο μεγάλες επιτυχίες του συγκροτήματος. Επαγγελματίες, αλλά χωρίς την ανάγκη να μας δείξουν ότι γούσταραν την παρέα μας, όσο και αν εμείς αψηφήσαμε τα 45αρια του καιρού για να τους ανταμώσουμε.
Αυτό ήταν το πρώτο Σάββατο του καλοκαιριού, που τρέχει και δεν το φτάνουμε, σε μια πόλη που της λείπουν τα νησιά και τη “βρίσκει” με μεθυσμένες συναυλίες. Είναι πάντα ωραίο να βρισκόμαστε ιδρωμένοι και αποκαμωμένοι από τον χορό τις νύχτες αυτές. Να γελάμε και να τις καβατζώνουμε για την “καλή δύναμη” του χειμώνα.
