Η ελληνική μουσική αργοπεθαίνει.
Μη μασάς και μη ντρέπεσαι. Κι εγώ το ‘χω πει, κι εσύ το ‘χεις πει και όλοι το ‘χουν βγάλει κάποια στιγμή από μέσα τους. Λογικό είναι. Την εποχή του σκυλάδικου, μια μικρότερη Ελλάδα φρόντιζε να έχει μουσική για να πάει κόντρα σ’ όλο εκείνο το πανηγύρι με τα ουίσκι και τα γαρύφαλλα. Απ’ τη στιγμή όμως που η μικρότερη αυτή Ελλάδα έγινε μόδα και γέμισε δήθεν, ποιος να μας σώσει πια τους δύσμοιρους ακροατές;
Ωστόσο η αλήθεια είναι πως ακόμα υπάρχει ελπίδα. “Όσο θα υπάρχει το παιδί” που λέει κι ο κυρ Μανιάτης Λευτέρης, ο πατριάρχης. Κι από κάτω σου ‘χω 6 παιδιά (κι έναν αιώνιο μπέμπη!) που επιμένουν ότι η ελληνική μουσική έχει ελπίδα. Απλά δεν την ξέρουμε ακόμα.
1. Ευριπίδης Μπέκος
Καταρχάς, ο Ευριπίδης είναι απ’ τη Λάρισα. Κι εγώ ποτέ (ΠΟΤΕ) δεν λέω με άνεση καλά πράγματα για τη Λάρισα. Αυτόν εδώ όμως, δεν μπορείς να τον προσπεράσεις. Σοβαρός, μετρημένος, κάνει προσεκτικά τα βήματά του κι αξίζει τόσο πολύ την προσοχή σου. Γιατί; Γιατί ξέρει καντάρια μουσική, γιατί κολυμπάει στα βαθιά με άνεση και χωρίς σουξεδάκια, γιατί… Ε, λοιπόν θα το πω κι ο,τι βρέξει ας κατεβάσει: γιατί προσωπικά είχα ν’ ακούσω τόσο ωραίο μπέρδεμα στους ρυθμούς και τόσο “τρέλανέ μας” ενορχήστρωση, απ’ τις καλύτερες δουλειές του Διονύση Σαββόπουλου. Ναι ρε Μπέκο, ναι ρε παιχταρά μου.
2. Μιχάλης Τσακίρης
Ένας τύπος ίδιος ο Καζούλης (τσέκαρε εδώ με προσοχή, έχει και την τούφα!), δεν φοβάται να κάνει ντου στο ελληνικό πεντάγραμμο με τραγούδια που, διάολε, μπορούν και χαμογελάνε! Ανάλαφρος, χαλαρός, σκάει μύτη με άψογο το τρίπτυχο κιθάρα – μαλλί – γυαλί, και τίτλους όπως: ‘Η τύχη του Ντόναλντ Ντακ’, ‘Το Μπαλκονήσι’, ‘Ένας Φτωχός και Μόνος Ταξιτζής’, ‘Άννα’ (τι Καζούλης θα ‘ταν αλλιώς;), ‘Φλάτζα’. Ναι, κι εγώ αυτό λέω, ο τύπος είναι αλλού! Κι αυτό το αλλού είναι πολύ καλή φάση. Ειδικά τώρα που καλοκαιριάζει, και Θερμοπύλες για μας που μας αρέσουν τα ΣΩΣΤΑ μπιτς πάρτι, φυλάνε μόνο οι Locomondo κι ο Mπαλάφας. Τώρα πια ελπίζω κι ο Τσακίρης!
3. Βασιλόπουλος – Παρασκευάκος – Σελεμίδου.
Σε μια εποχή που το τρίο στιχουργός-συνθέτης-τραγουδίστρια γνωρίζει τρομερή επιτυχία, αυτοί οι τρεις ήρθαν να κοιτάξουν στα μάτια τους καλύτερους. Ε, και μεταξύ μας, όταν ένας τυπάκος στα 18 του υπογράφει το παρακάτω (“προτιμάει από το σκάκι να νικάει στο κρυφτό”;), όταν ο Φοίβος βάζει το χέρι, τη φωνή και την εγγύησή του για το αποτέλεσμα, όταν τα αυτιά μας έρχονται σε επαφή με κάτι τόσο ανάλαφρο, σίγουρο και καθόλου δήθεν, ε, τότε για μένα το πράγμα είναι ξεκάθαρο: η γραμμή που ξεκίνησε απ’ τον Μάνο, τον Γκάτσο και τη Νάνα Μούσχουρη, δεν λέει ακόμα να τελειώσει…
4. Ξένια Ντάνια
Πριν καν την ακούσεις, η Ξένια μπαίνει στο παιχνίδι με δυο πολύ δυνατά αβαντάζ: 1ον Είναι κόρη του Ζανό (πού ‘σαι ρε Τιμόν; Πού ‘σαι ρε Τζίνι!) και 2ον Είναι γυναικάρα με μαλλί άφρο! Όταν όμως αρχίσει να τραγουδάει, ξεχνάς τον μπαμπά της, ξεχνάς την εικόνα της, ξεχνάς ότι είσαι στην Ελλάδα και πας μια τσάρκα απ’ την Αμερική της Έλα Φιτζέραλντ, της Νίνα Σιμόν και της Αρίθα Φράνκλιν. Κι αυτό που μόλις έγραψα δεν θέλει μόνο κάμποσο ταλέντο για να το καταφέρεις. Θέλει και θάρρος (και θράσος). Δόξα τω Θεώ, η δεσποινίς Ντάνια έχει κι απ’ τα δύο. Και μπράβο της!
5. Μιχάλης Κλεάνθης
Ντάξει, δεν ξέρω αν ο Μάικ είναι σίγουρο χαρτί για μελλοντική συναυλία στην Τεχνόπολη, όμως ΘΑ ‘ΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ. (Κι ευελπιστώ πως ύστερα απ’ αυτό το κείμενο θα σαρώσει τις λίστες επιτυχιών). Όπως και να ‘χει, αυτός ο τεράστιος τύπος κρατάει το πιο ψαγμένο μαγαζί των Εξαρχείων (Βάτραχοι) και κάθε τόσο παίζει εκεί μέσα “μεγάλη μπάλα”. Ούτως ειπείν, ακούστε Κλεάνθη! Αν όχι γιατί είναι φωνάρα, αν όχι γιατί είναι μορφάρα, τουλάχιστον για τούτο δω το αριστούργημα (στην υγειά σου, δάσκαλε!):
