Για να ξηγιόμαστε και να μην παρεξηγιόμαστε. Αρχικά. ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Μ.Μ.Μ. Είναι μία παραδεισένια όαση μέσα στους βούρκους του Ηλεκτρικού, του Προαστιακού, των Τρόλεϊ και των Λεωφορείων. Κομπλέ μέχρι εδώ;
Παρένθεση: Αν ήταν τραγουδιστές, το Μετρό θα ήταν ο Μικ Τζάγκερ και τα υπόλοιπα τέσσερα μέσα θα ‘ταν ο Νίνο Ξυπολητάς, ο Περικλής Στεργιανούδης, ο Κώστας Κούντος και ο Κώστας Σαφέτης.
Σήμερα, λοιπόν, θα μιλήσουμε ανοικτά για τον αληθινό καύσωνα των ΜΜΜ. Για τον καύσωνα του λεωφορείου και του τρόλεϊ που ο οδηγός δεν ψήνεται (ενώ εμείς ψηνόμαστε στην κυριολεξία) να ανοίξει κλιματισμό, για τον καύσωνα του Προαστιακού που τα καλοκαίρια έχει δρομολόγια ανά μιάμιση ώρα και για την απαλεψιά του Ηλεκτρικού που ‘ναι φτιαγμένος απ’ το 1869 (ναι καλά διαβάσατε!) και ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ μέχρι σήμερα.
“Ο ΧΩΡΟΣ ΚΛΙΜΑΤΙΖΕΤΑΙ. Ο ΧΩΡΟΣ ΚΛΙΜΑΤΙΖΕΤΑΙ. Ο ΧΩΡΟΣ ΚΛΙΜΑΤΙΖΕΤΑΙ”, ανακοινώνει η -κλασική και βαρετή- φωνή της κυρίας απ’ τα μεγάφωνα του Ηλεκτρικού.
“ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ. ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΕΞΩ ΕΧΕΙ ΔΡΟΣΙΑ. ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΤΩΡΑ, ΓΑΜΩ, ΕΞΩ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ”, ακούνε τα αυτιά των περισσότερων επιβατών. Αποτέλεσμα; Οι 42 βαθμοί να μπαίνουν με δύναμη σ’ ένα βαγόνι που ‘ναι πίτα, καθώς τα βαγόνια το καλοκαίρι περνούν ανά δέκα λεπτά.
Έξυπνο, δε λέω, να βάζεις θερινά -αραιά- δρομολόγια από τον Ιούνιο, όταν οι περισσότεροι παίρνουμε άδεια τον ΑΥΓΟΥΣΤΟ. Φασάρα. Ζούμε για να πηγαίνουμε ένα μισάωρο μετά στη δουλειά μας και ιδρωμένοι μέχρι την φτέρνα. Σκληραγώγηση και τα ρέστα.
Αλλά εντάξει θα μου πεις ότι ο κόσμος δεν κυκλοφορεί και πολύ τώρα που ανεβαίνει η θερμοκρασία. Nαι, ναι, δεν κυκλοφορεί.
Γιατί ως γνωστόν τα 16χρονα δεν θα πάνε για μπάνιο με τα ΜΜΜ, όταν έξω βράζει ο τόπος, η μάνα μας δεν θα πάει για τα ψώνια της βδομάδας το καλοκαίρι κι εμείς θα πάρουμε άδεια και θα ‘μαστε εκτός Αθηνών από τον Ιούνιο μέχρι τον Σεπτέμβρη.
Στο θέμα μας και πάλι. Πού είχαμε μείνει; Ααα ναι, στο ότι όταν ένας χώρος κλιματίζεται κλείνουμε το παράθυρο. Εντάξει;;;
Και επίσης, όταν καλέ μου οδηγέ βλέπεις μπόλικο κόσμο απ’ έξω ανοίγεις όλες τις πόρτες. Όχι επιλεκτικά. “Μμμ λέω ν’ ανοίξω την μεσαία πόρτα στην Κάνιγγος και την πίσω πόρτα στην Ακαδημίας και την μπροστινή στο τέρμα. Ή μάλλον θα τις αφήσω όλες κλειστές. Να μπουν απ’ τα παράθυρα. ΧΑΧΑΧΑ”
Απ’ την άλλη, άλλο ένα μεγάλο ζόρι είναι τα μηχανήματα που χτυπάς το εισιτήριο (αν χτυπάς!) που δεν λειτουργούν ούτε τα μισά κι έτσι αναγκάζεσαι να μυρίσεις κάνα δυο μασχάλες και να σπρώξεις άθελά σου τον κοσμάκη για να χτυπήσεις το εισιτήριό σου. Θα μου πεις “μα καλα, και τον χειμώνα δεν έχεις το ίδιο πρόβλημα;”. Ναι το ‘χω, μόνο που τον χειμώνα τα δρομολόγια είναι πιο συχνά και ο κόσμος φοράει περισσότερα ρούχα πάνω του. Και δεν έχει και ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΟ ΚΑΥΣΩΝΑ!
Προαστιακός τώρα. Ο Προαστιακός, που λες, αντί να ‘χει περισσότερα δρομολόγια μιας και τα πιτσιρίκια πάνε για μπάνιο και οι τουρίστες έρχονται καρφί από το αεροδρόμιο, εφαρμόζει και αυτός τα θερινά δρομολόγια με λιγότερα δρομολόγια και απ’ το μετρό της Θεσσαλονίκης (κακό joke).
Κλείνοντας, εννοείται ότι στις απεργίες είμαστε μαζί σας. Οι συνθήκες εργασίας πολλές φορές είναι απάνθρωπες (φαντάσου ότι και εν έτει 2019 οι οδηγοί των τρόλεϊ παίζουν με τα ρεύματα τη ζωή τους κορώνα γράμματα πάνω στα καλώδια).
