Ο πρώτος μήνας του καλοκαιριού βαδίζει ήδη προς το τέλος του και οι περισσότεροι από εμάς μετράμε σίγουρα κανα δυο γερά μεθύσια, σε συναυλίες που μας έστειλαν κομμάτια την επόμενη μέρα στη δουλειά. Αυτή έμελλε να είναι ΚΑΙ φέτος η επίσημη έναρξη του καλοκαιριού, με μπόλικες νότες, αλκοόλ, φλέρτ και ποιοι είμαστε εμείς που θα κοντράρουμε τη μοίρα, που στην τελική τόσο πολύ απολαμβάνουμε;
Παρόλα αυτά, τα πράγματα δεν πηγαίνουν πάντα εντυπωσιακά καλά, ακόμη και αν τα έχουμε ετοιμάσει στην εντέλεια περιμένοντας και χοροπηδώντας με εισιτήρια και μπύρες στο χέρι. Τσέκαρε ποιο ήταν το πιο σάπιο live που ζήσαμε και δεν ξεχάσαμε και μοιράσου το δικό σου, για να νιώσουμε όλοι καλύτερα…
O Νίκος Ράπτης με τη μάνα του, στην πιο ερωτική φωνή της χιλιετίας.
Είχα πάει σε συναυλία του Χατζηγιάννη στην Κύμη. Κάτσε, μην γελάς ακόμα ρε φίλε, δεν σου ‘πα το καλύτερο. Είχα πάει σε συναυλία του Χατζηγιάννη στην Κύμη με τη ΜΑΝΑ μου. Τώρα;;; Πώς σου φαίνεται;;; Όμως τσέκαρε αλητεία. Έβαλα την ΜΑΝΑ μου να κάτσει δύο θέσεις μπροστά από μένα, αφού από μικρός είχα δείξει το έντονο επαναστατικό μου πρόσωπο. Η συναυλία κύλησε ομαλά, μ’ εμένα φορέβερ αλόουν να παρακoλουθώ τον Μιχάλη από μία γωνία που έβλεπα έναν ΤΟΙΧΟ και τη ΜΑΝΑ μου να κοιτάζει διακριτικά το ρολόι για να την τζάσουμε. Ναι πήγαινα γυμνάσιο, ναι άκουγα Χατζηγιάννη και ναι έτρωγα χυλόπιτες! Πολλές χυλόπιτες! Τι;;; Πειράζει που ‘μουν ζουζούνος, ευαίσθητος και επαναστάτης στα μικράτα μου;;; Κρυφαααααααα σ’ ένα στενό, είδα αυτό που ευχόμουν να μην το δωωωωωωωωωωωωω.
Δεν υπάρχει τύπος που να έχω καψουρευτεί πιο πολύ στη ζωή μου, από τον Παύλο τον Παυλίδη. Ο τύπος μου κάνει εγκεφαλικό μασάζ, πάνω από δέκα χρόνια και στις συναυλίες του πιστεύω ότι ο έρωτας έχει το όνομα του. Επειδή όμως ό,τι μας πορώνει άλλο τόσο μας πληγώνει, τη χειρότερη συναυλία της ζωής μου έμελλε να μου τη δώσει αυτός που μου έχει χαρίσει και τις ωραιότερες. Πειραιάς, εγώ και η Ιωάννα μεθυσμένη από την κηδεία της γιαγιάς της, τσιρίζει παραγγελιά το “Ρομπότ” που φυσικά και δεν λέει ποτέ. Κακό κέφι εμείς, πολύ κακό ο Παύλος και λες θα περάσεις δεν μπορεί. Αμ δε! Ανεβαίνει σκηνή το κορίτσι που συνόδευα και του λέει σε άπταιστα ελληνικά: “Γιατί δεν λες το Ρομποτ ρε μαλακα;” Ναι, τι δεν καταλαβαίνεις;
Ένα κακό live μπορεί να συμβεί στον καθένα. Και συνήθως σημαίνει στάνταρ πράγματα: βροχή (γιατί ρε σεις; γαμάει η βροχή!), κακός ήχος, “αρπαχτή” του καλλιτέχνου, κακό αλκοόλ, καθόλου αλκοόλ, χυλόπιτα. Όμως εγώ είμαι απ’ τη Λάρισα. Όλα τα ‘χω πάθει, όλα τ’ αντέχω. Όλα εκτός απ’ αυτό. Για να ‘ναι στ’ αλήθεια κακό ένα live, θες δύο μόνο υλικά: 1ον Ο τραγουδιστής χάνει τη μπάλα. 2ον Ο τραγουδιστής είσαι εσύ! Το μπαράκι ήταν παλιό, κλασικό, στο κέντρο. Ανεβήκαμε στη σκηνή έτοιμοι για όλα. Στο πρώτο τραγούδι έχασα τις συγχορδίες. Ήταν ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙ. Στο δεύτερο ξέχασα ένα κουπλέ. Στο τρίτο… Με τα πολλά ο ιδιοκτήτης ΜΑΣ ΕΔΙΩΞΕ λίγο μετά το διάλειμμα, ενώ είχαμε ακόμα 15 τραγούδια λίστα. “Ε, κύριος, έχουμε κι άλλα!” του λέω. “Ε, μικρέ, έχω και μια φήμη” μου απαντάει. Ένα μήνα μετά, το κλασικό, παλιό μαγαζί του, κατέβασε ρολά. Εφορία, είπαν. Τι έγινε θείο, μήπως τελικά υπάρχει Θεός;
Τον Νίκο Μπόβολο δεν τον τσίμπησε κανένα κουνούπι στη συναυλία της Αρβανιτάκη
Αν με έχεις διαβάσει παραπάνω από μία φορές, γνωρίζεις καλά ότι μισώ παθολογικά την Ελευθερία Αρβανιτάκη. Δεν μου έχει κάνει κάτι η γυναίκα (στο τραγούδι έχει κάνει) απλά δεν μπορώ να την βλέπω και να την ακούω. Το 2012 που λες ήμανε στο Νεστόριο της Καστοριάς όπου συναυλίαζαν πολλοί αγαπημένοι μου καλλιτέχναι και δυστυχώς ανάμεσα σε αυτούς ήταν και η Ελευθερία. Κάθε μέρα είχε 4-5 live οπότε τα παίρναμε σερί. Πάω λοιπόν και στην Ελευθερία για να μην ακυρώσω την παρέα και προσπαθώντας να μην ακούω, πράγμα πολύ δύσκολο με τους υπέρηχους που παράγει η Αρβανιτάκη, φανταζόμουν ότι είμαι οπουδήποτε αλλού. Πλακώθηκα στις μπύρες, έβλεπα δίπλα μου κάτι κοριτσάκια να κλαίνε από τη συγκίνηση γιατί ξαφνικά είχαν εξαφανιστεί όλα τα κουνούπια της Καστοριάς από τη φωνή της Ελευθερίας που λειτουργεί και σαν ισχυρό αντικουνουπικό με υπέρηχους (ναι το έχω ξαναγράψει αυτό, τι θες;) και ήθελα να πεθάνω. Δεν πέθανα, αλλά όταν βγήκε κι ο Μαραβέγιας μετά έφτασα πολύ κοντά.
Αρχικά οι White Stripes δείχνουν να τα έχουν όλα. Attitude, όρεξη, τη σνομπ αποστασιοποίηση των rockstars, που σε κάτι μαζόχες σαν εμένα αρέσει πολύ, αλλά δυστυχώς και τον αέρα εχθρό τους… Ένα αεράκι τους φάνηκε επικίνδυνο(;) για τα φώτα και όλα αυτά που υπήρχαν από πάνω τους και αναγκάστηκαν να διακόψουν 2 φορές το live, από φόβο μη σκάσει καμιά λαμαρίνα στο κεφάλι τους. Μέχρι που τελικά σταμάτησαν να παίζουν οριστικά εν μέσω χριστοπαναγιών, παίζοντας μόλις 40 λεπτά και χωρίς να προλάβουν να ζεστάνουν κανέναν.
Φύγαμε μουδιασμένοι, χωρίς να θέλουμε να πιστέψουμε ότι το όνειρο έληξε τόσο γρήγορα. Μεταξύ μας πάντως, ακόμα και σήμερα νιώθω τυχερός που τους είδα, έστω και για τόσο λίγο. Μεγάλη μπάντα.
