Θυμάσαι που άκουγες National Geographic και βαριόσουν; Ξέχνα το!

“Έβγαλε νέα σειρά το National Geographic”.

Πες την αλήθεια, τι σκέφτεσαι γι’ αυτό; Έλα, μπέσα, λιοντάρια σκέφτεσαι. Είναι άγραφος κανόνας και μεγαλώσαμε μ’ αυτόν. Όπου ακούς National Geographic, καταλαβαίνεις: ντοκιμαντέρ με ζώα, αξιόλογο αλλά βαρετό…

Τεράστια μούφα ο κανόνας. Τα ντοκιμαντέρ του National τα τελευταία χρόνια έπαιξαν τρελή μπάλα (πάρε παράδειγμα απ’ την Ιστορία του Θεού, με Μόργκαν Φρίμαν). Όμως έτσι κι αλλιώς, εδώ δεν μιλούσαμε για ντοκιμαντέρ. Μιλούσαμε για σειρά. Σειρά με σενάριο, με ηθοποιούς, κανονική σειρά. Όταν λοιπόν με κάλεσαν να δω σερί τα 4 πρώτα επεισόδια του φετινού Genius για τη ζωή του Αϊνστάιν, μπήκα μαγκωμένος. Αυτό που μετράει βέβαια, είναι πώς βγήκα.

Θα σου πω. Όμως πρώτα, (επειδή έχουμε και μιαν ανατροφή!) τοποθετώ ευθέως τα προϊόντα μου: ευχαριστώ τη FOX για την πρόσκληση (και για την πίτσα) και τη Heineken για τις μπύρες. Ω, ναι, πάλι ντερλικώσαμε στο τζάμπα. Και τώρα, ώρα να μαρτυρήσω το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα βγαίνοντας απ’ την αίθουσα της προβολής. Διάολε…

…Αν το ‘A Beautiful Mind’ γινότανε σειρά, θα ήταν το ‘Genius’!

Δεν είναι υπερβολή. Το ‘Ένας Υπέροχος Άνθρωπος’ έσκασε με τη μία στο μυαλό μου όταν είδα ότι ο Ρον Χάουαρντ είναι παραγωγός της σειράς και σκηνοθέτης του πρώτου επεισοδίου. Και ναι, το αποτέλεσμα είναι τόσο απολαυστικό, όσο το κορυφαίο φιλμ της καριέρας του Ρόνι. Κι αν το ‘A Beautiful Mind’ κατηγορήθηκε από πολλούς (λανθασμένα, κατά τη γνώμη μου) πως κουκουλώνει τα μαθηματικά για χάρη του μελό ρομάντζου και των παραφουσκωμένων παραισθήσεων, το ‘Genius’ ξεπέρασε και αυτόν το σκόπελο.

Η ισορροπία εδώ είναι θαυμάσια. Η απλοποίηση της φυσικής συνάδει με τον τρόπο που ο ίδιος ο Αϊνστάιν εξηγούσε τις θεωρίες του στον κόσμο. Τελικά, τα σεναριακά τρικ που χρησιμοποιούν οι δημιουργοί της σειράς για να κρατήσουν ζωντανό το ενδιαφέρον, θυμίζουν το περιβόητο “καμάκι” του Νας, λειτουργούν σαν αγκίστρι για τον θεατή, ενώ πατάνε γερά πάνω στην επιστήμη και την ιστορική αλήθεια. Μας το επιβεβαίωσε ο μετρ σε θέματα Αϊνστάιν, αστροφυσικός, Μάνος Δανέζης.

“Όλα είναι νόμοι. Όλα είναι συναισθήματα. Όλα είναι σεξ.” Μάγκες, αράξτε… όλα είναι σχετικά!

Όχι, δεν έζησε μια ζωή φαντασμαγορική, γεμάτη ταλαιπωρίες και βάσανα, όπως (για κάποιο σαδιστικό λόγο) ο κόσμος γουστάρει να βλέπει. Ο Άλμπερτ δεν γεννήθηκε φτωχός, δεν πέθανε νέος, δεν είχε καμιά ανίατη ασθένεια, ούτε χτυπήθηκε αλύπητα απ’ τη μοίρα. Έζησε ωστόσο μια ζωή… ασυμβίβαστος! Ξέρω ότι συνήθως το ακούς για ροκάδες, ποιητές και περιθωριακούς, όμως ήρθε η ώρα να αποκτήσει και η επιστήμη τον Τζιμ Μόρισον που της αναλογεί.

Πιτσιρίκι πήγαινε κόντρα στους καθηγητές που δεν του εξηγούσανε “γιατί”. Στο πανεπιστήμιο πήγε κόντρα στον μέντορά του που δεν του επέτρεπε να φλερτάρει τη Μιλέβα. Τελικά παντρεύτηκε τη Μιλέβα (εκεί να δεις κόντρες!), και πριν καλά καλά να μάθουν πέντε νοματαίοι τ’ όνομά του, αμφισβήτησε επίσημα τον Νεύτωνα! Kάθε φορά που έπρεπε να υποταχτεί σ’ έναν κανόνα (της φυσικής ή του κόσμου), εκείνος έβγαζε τη γλώσσα κι έπιανε το βιολί του. Φυσικά κι έπαιζε βιολί! Όπως ο Σέρλοκ Χολμς. Όπως όλες οι μεγάλες ιδιοφυίες (τελευταία γρατσουνάω ξανά την κιθάρα μου, αν σου λέει κάτι…).

Αποτέλεσμα; Πατώντας πάνω στη ζωή του ονειροπόλου, θαρραλέου, ερωτιάρη Αϊνστάιν, το Genius καταφέρνει να είναι ταυτόχρονα ένα απλοποιημένο μάθημα προχωρημένης φυσικής, ένα κλασικό δράμα εποχής, ένα sinderella story. Κι ανάμεσα στις γραμμές του, βγάζει προκλητικά τη γλώσσα στο ρατσισμό, το φασισμό, και το δογματισμό κάθε είδους.

Ερμηνείες για ~~Όσκαρ~~ Νόμπελ!

Η βιρτουοζιτέ του Τζέφρι Ρας κάνει παπάδες με την εκκεντρική φιγούρα του Άλμπερτ. Η Έμιλι Γουότσον (Έλσα Αϊνστάιν) διαχειρίζεται με σιγουριά ένα ρόλο βγαλμένο απ’ το τσεπάκι της. Η σημερινή υπόκλιση ωστόσο, πάει στον Τζόνι Φλιν που έπρεπε να δημιουργήσει μια ιστορική φυσιογνωμία απ’ το μηδέν. Σκέψου το: τον ηλικιωμένο Αϊνστάιν, τον έχεις δει σε φωτογραφίες, τον έχεις δει σε βίντεο, τον έχεις δει στο σινεμά (και τον έχεις ξαναδεί, και ξαναδεί). Για το νεαρό, παθιασμένο Αϊνστάιν, τι ξέρεις; Τίποτα! Κι αυτό το τίποτα είναι πολύ δύσκολο να το δουλέψει κανείς. Ο νέος Άλμπερτ έπρεπε να ζει στο παρόν του, να ‘χει το πάθος, την όρεξη, την ένταση της νιότης του, και ταυτόχρονα να μην πάψει στιγμή να είναι ο ίδιος μουστακαλής γκριζομάλλης παππούς που τόσο καλά γνωρίζεις. Ο Τζόνι λοιπόν, σ’ αυτό τα πήγε περίφημα. Κι ακόμα καλύτερα τα πήγε η Σαμάνθα Κόλεϊ, που ανάμεσα σε δύο Αϊνστάιν, έλαμψε ως δυναμική, ιδιοφυής, ελαφρώς προβληματική (και σίγουρα προβληματισμένη), Μιλέβα Κάτιτς. Έλαμψε δηλαδή, σε ένα ρόλο απ’ αυτούς που φτιάχνουνε καριέρες.