Στην Ελλάδα υπάρχουν τουλάχιστον 10 τύποι πικρόχολων θεατών. (Τώρα που το σκέφτομαι κάνει εξαίρετο θέμα, το κρατάμε για μια ώρα ανάγκης. Το σημειώνω… τέλεια). Εγώ ωστόσο, για σήμερα, θ’ ασχοληθώ λιγάκι με ένα πολύ συγκεκριμένο τύπο. Τους θεατές: “η Ελλάδα αυτά μπορεί, σ’ αυτά να μείνει”. Με τη βεβαιότητα, λοιπόν, πως δεν ανήκεις κι εσύ εκεί μέσα (αλλιώς πώς διάολο διαβάζεις Provocateur;), θέλω να σου γνωρίσω, αναγνώστη μου, τον μέσο άνθρωπο αυτής της κατηγορίας. Τον…
…Πικρόχολο Θεατή, νούμερο 1.
Είναι ο τύπος που έμαθε μικρός ότι η χώρα παράγει στάνταρ πράγματα. Λάδι, σταφίδες και σέντερ μπακ. Δεν μπορεί να δεχθεί λοιπόν την πιθανότητα, να είμαστε καλοί σε κάτι που ξεκίνησε απ’ αλλού. Σε κάτι που το δημιούργησαν άλλοι, αλλά το αγκαλιάσαμε με ταλέντο. Τι εννοώ; Για να δούμε… Ελληνικό ροκ; Δεν υπάρχει. Ελληνικά κόμικ; Μη λες χαζομάρες. Ελληνικές ταινίες; Άσε μας ρε φίλε! Ελληνικό… stand up comedy; (Εκεί έχει κιόλας γυρίσει την πλάτη του και φεύγει).
Πέρα απ’ την πλάκα τώρα, γιατί τόση άρνηση; Ειδικά σ’ αυτό το τελευταίο, κάτι τέτοιοι τύποι σε κοιτάνε καλά καλά και σου λένε: “Κάρλινγκ, φίλε! Λούις Σι Κέι! Μπίλι Κόνολι! Στην Ελλάδα τι; Τον Πανούση και το γλίτσα το Λαζόπουλο;” (Σε γλεντάει ο Τζιμάκος, φλώρε, αλλά ας μην ξεφύγουμε).
Σκεφτόμουν σοβαρά πως δεν αξίζει να μπεις στον κόπο να απαντήσεις σ’ έναν τέτοιο τύπο, όμως ύστερα από έναν μικρό μα περιεκτικό διάλογο που έκανα με τον εαυτό μου, αποφάσισα πως δεν είναι πια και τόσο μεγάλο κόπος. Απαντώ λοιπόν:
Αγαπητέ πικρόχολε…
Αν έκανες τον κόπο να πας ως το Athens Comedy Festival το περασμένο Σαββατοκύριακο, θα ήξερες. Εμείς πήγαμε και ξέρουμε. Ναι, ο Κάρλινγκ ήτανε τιτάνας, όμως τι πάει να πει αυτό; Επειδή η Αμερική είχε Τζόρνταν, δεν μπορώ εγώ σήμερα να θαυμάζω τον Σπανούλη; Μάθε λοιπόν, πως μέσα στο κέντρο της Αθήνας, η φάση τα ‘σπασε, τα παιδιά δώσανε πόνο και μάντεψε… είχε πλάκα! Πολλή πλάκα, πανέξυπνη πλάκα, to the point πλάκα αλλά μεγάλη πλάκα. Κι όμως, κι όμως…
O Φισφής βγάζει αστεία απ’ τις τσέπες του. Κυριολεκτικά. Κάθε είδους αστεία. Από κάθε είδους τσέπη (κωλότσεπη, πουκάμισο…). Ρίχνει καντάρια χιούμορ στο τραπέζι, αυτοσχεδιάζει στο φτερό και χωρίς να προσβάλει κανέναν, ΔΕΝ ΜΠΙΝΕΛΙΚΩΝΕΙ ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ, τα κάνει όλα και συμφέρει. (Τι, να μην το πω; Επειδή είναι “δικός μας”; Τιμή μας και καμάρι μας!). Αλλά δεν είναι μόνο ο Λάμπρος. Είναι κι ο Ατζαράκης που τρολάρει σινεμά και τον αγαπάμε γι’ αυτό. Είναι κι ο Ρήγας που παίζει μεγάλη μπάλα με τις λέξεις (κάτι ασύλληπτα δύσκολο για τη γενιά μου, που έμαθε “λογοπαίγνια” απ’ το Κωνσταντίνου και Ελένης). Είναι ο Χλαπάτσας Φραγκιόγλου και οι 100 ρόλοι του, ο Φουντούλης που τον γλεντήσαμε πριν μας γλεντήσει εκείνος, ο Θεοδωρόπουλος (aka Γούλβεριν με μεσογειακή αναιμία), ο Μαθιουδάκης, ο Σίλας, ο Χατζηπαύλου, ο Xριστοφορίδης (που ‘σαι ρε κύριε Ζούζουνε;) και κάμποσοι ακόμα.
Συν τοις άλλοις, το όλο κόνσεπτ (που δεν ήταν μόνο stand up αλλά και αυτοσχεδιασμός, εναλλακτικό θέατρο και ο,τι άλλο υπάρχει για να φέρει γέλιο στο χειλάκι σου), είχε τρομερή σειρά. Η διοργάνωση ήταν άψογη, ο χώρος εξαιρετικός, οι άνθρωποι ευγενέστατοι και η ατμόσφαιρα απίστευτα ζεστή. Χωρίς γκρίνιες και παράπονα. Και το τονίζω αυτό, γιατί η πρόταση που μόλις έγραψα (αγαπητέ πικρόχολε), σπανίως αναφέρεται σε ελληνικό φεστιβάλ. Όμως αυτά είναι ψιλά γράμματα. Άλλωστε στην Ελλάδα μάθαμε να μην υπάρχει σειρά, να στεκόμαστε ώρες όρθιοι στην ουρά και να γελάμε με τα χάλια μας. Σωστά; Ε, τότε πώς δεν έχουμε στο DNA μας Stand Up Comedy, ρε μάστορα; Η ζωή μας όλη είναι ένα Stand Up Comedy! (Ωωωωω, τι σου πα τώρα;)
Δεν έκανες λοιπόν τον κόπο να πας…
…Ως το Athens Comedy Festival, για ένα και μόνο λόγο. Γιατί είσαι πικρόχολος και φοβήθηκες ότι μπορεί και να περάσεις καλά. Κι ύστερα τι θα λες; Γέλασα, γούσταρα, διασκέδασα, με ΕΛΛΗΝΙΚΟ STAND UP; Ε, όχι δα. Έχουμε κι ένα όνομα στην πιάτσα! Σε λίγο θα ζητάτε να χαιρόμαστε και τη ζωή μας…
Υ.Γ.1 Αναγνώστη μου. Βαθιά συγγνώμη που σ’ ανάγκασα να διαβάσεις τη μακροσκελή μου απάντηση σ’ αυτό τον πικρόχολο τύπο. Κι αν βρεις ευκαιρία, του χρόνου πια, να (ξανα)πας στο Athens Comedy Festival. Πρώτον γιατί μετράει απίστευτα, και δεύτερον γιατί θα βρεις κι εμάς εκεί. Τα λέμε!
Υ.Γ.2 Πικρόχολε. Η Βρανά κάνει επιτυχία (και) στο Λονδίνο. Αγγλία, ε! Εκεί που είχανε “όρθια κωμωδία”, όταν εμείς κρεμόμασταν από Παρθενώνες. Νομίζω…
