3 φορές που ο Καίσαρας απέδειξε ότι ήταν ο ΠΙΟ ΕΞΥΠΝΟΣ ΓΑΤΟΣ που έζησε ποτέ

Είναι κρίμα και άδικο το γεγονός ότι στο άκουσμα της λέξης “Καίσαρας”, στους περισσότερους μας έρχονται δυο πράγματα στο μυαλό: “πισώπλατο μαχαίρωμα” και “μια σαλάτα πήχτρα στη σως”.

Ο Ιούλιος Καίσαρας ήταν αντικειμενικά ο μεγαλύτερος στρατηγός που έβγαλε ποτέ η Ρώμη και μία πολιτική ιδιοφυΐα, με ηγετικές ικανότητες πολύ μπροστά απ’ την εποχή της.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, βρίσκουμε μικρές στιγμές που ήταν γεμάτες απ’ τη μεγαλοφυΐα του, την τόλμη του και την διορατικότητά του.

Τρεις τέτοιες περιπτώσεις θα αναφέρουμε στη συνέχεια, ξεφεύγοντας λίγο απ’ τα μεγάλα γεγονότα της ζωής του και μένοντας σε λεπτομέρειες που ίσως να έχουν διαφύγει σε πολλούς από μας.

Για δες.

1. Όταν κατέπνιξε την ανταρσία του στρατού του λέγοντας ΜΟΝΟ ΜΙΑ λέξη

Είμαστε στο 47 π.Χ. Το στράτευμα του Ιούλιου Καίσαρα είναι η φονικότερη μηχανή της εποχής. Κάτι σαν την ΑΕΚ του ’94. Επί 15 χρόνια είχαν νικήσει τους Γαλάτες, διάφορα γερμανικά φύλα, είχαν μπουκάρει και κατακτήσει τη Βρετανία… Ο Καίσαρας τους είχε υποσχεθεί της Παναγιάς τα μάτια ως ανταπόδοση, αλλά οι στρατιώτες του δεν άντεχαν άλλο. Και έτσι στασίασαν στη Ρώμη, όταν ο Ιούλιος βρισκόταν κάτω στην Αίγυπτο, ξέρετε με ποια…

Ο Ιούλιος παίρνει την πρώτη γαλέρα που βρίσκει μπροστά του και πάει να τους βρει. Χωρίς σωματοφύλακες, χωρίς φρουρά, χωρίς τίποτα. Περνάει ανάμεσα απ’ το εξοργισμένο του στράτευμα, που εδώ και μέρες λεηλατεί την ιταλική χερσόνησο και ετοιμάζεται να τους μιλήσει. Και τους λέει απλώς αυτό:

“Πολίτες”!

Ουσιαστικά τονίζοντας αυτήν τη λέξη και αφήνοντας ένα παρατεταμένο περιθώριο μέχρι να συνεχίσει τον λόγο του, τους έκανε να σκεφτούν:

“Holy Shit… Τι πολίτες; Ο στρατός σου είμαστε, που τόσα χρόνια σε λατρεύουμε σαν θεό”.

Εκείνη τη στιγμή ο Καίσαρας τους έδωσε να καταλάβουν ότι πια δεν έχουν καμία σχέση, “τέλος εγώ και εσείς, δεν είστε πια οι “συμπολεμιστές” μου όπως σας αποκαλούσα, σε αντίθεση με τις άλλες ψωνάρες του ρωμαϊκού στρατού που σας είχαν σαν υποτελείς”.

Αρκούσε μια λέξη, για να καταπνίξει μια ανταρσία, όταν άλλοι έφερναν ολόκληρους στρατούς για να σφάξουν όποιον πήγαινε αντίθετα στη θέληση του “αφεντικού”. Και αυτό γιατί, όχι μόνο το θεωρούσαν τιμή τους να είναι στρατιώτες του, αλλά μέσα στη μάχη τους έκανε να νιώθουν ίσοι μαζί του, ισότιμοι με έναν σχεδόν επίγειο θεό. Τώρα πια όμως δεν του ήταν τίποτα, θα γυρνούσαν πίσω στα χωράφια τους και στις γυναικούλες τους. Θα γινόσαντο απλοί “πολίτες”.

Οι στρατιώτες άρχισαν να τον παρακαλούν, ΝΑ ΤΟΝ ΙΚΕΤΕΥΟΥΝ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ να τους δεχτεί πίσω και ο Ιούλιος, αφού έκανε λίγο τον δύσκολο, τους δέχτηκε.

Ιδιοφυές το λιγότερο.

2. Ένα σπαθί εναντίον 12.000 σπαθιών

2 χρόνια αργότερα, ο Καίσαρας είναι έτοιμος να δώσει την τελική μάχη εναντίον των γιων του Πομπηίου και να τελειώσει τον εμφύλιο που θα τον έφερνε μόνο κυρίαρχο της Ρώμης. Η μάχη αυτή θα δινόταν στη Μούνδα, μία περιοχή της Ισπανίας, όπου είχαν βρει καταφύγιο οι γιοι του Πομπηίου μετά τη δολοφονία του πατέρα τους στην Αίγυπτο.

Τεσπά, για να μην τα πολυλογούμε, οι δυο στρατοί στάθηκαν ο ένας απέναντι απ’ τον άλλον με εκείνον του Καίσαρα να υστερεί αριθμητικά (8.000 αυτός, 12.000 οι άλλοι).

Κάτι η ζέστη, κάτι η κούραση από τις τόσες μάχες, κάτι ο φόβος, έκανε τους στρατιώτες του να αγνοήσουν τα παραγγέλματά του και να μην ξεκινήσουν έφοδο. Άλλωστε, λίγα λεπτά νωρίτερα, οι προηγούμενοι που τον άκουσαν έπεσαν νεκροί από τα δόρατα των αντιπάλων.

Ο Ιούλιος όμως ήταν ο σκληρός μαδαφάκα που δεν καταλάβαινε από “όχι”. Και έκανε το εξής:

Στάθηκε σε σημείο που ήταν σίγουρος ότι θα τον έβλεπαν όλοι οι στρατιώτες του, πέταξε κάτω την περικεφαλαία και αφού τους είπε κάτι για τη δειλία τους (και μάλλον και για τη μανούλα τους), σήκωσε το σπαθί του και άρχισε να τρέχει μόνος του προς τον εχθρό. Οι στρατιώτες του τα ‘χασαν, σου λένε “τι κάνει ο ψυχάκιας”, όμως ο Καίσαρας δεν σταματούσε και έτρεχε εναντίον τους με πρωτοφανή ορμητικότητα, σαν να είχε βγει απευθείας από βιβλίο του Tolkien.

Βλέποντας ότι ο “θεός” τους φτάνει κοντά σε σημείο βολής και άρα θα ήταν ευάλωτος στα χιλιάδες δόρατα του εχθρού, άρχισαν να τρέχουν μαζικά, με αποτέλεσμα όχι μόνο να τον προλάβουν, αλλά και να μπουν μπροστά του για να τον προστατέψουν. (Ντάξει, ίσως και να έκοψε λίγη ταχύτητα ο Ιούλιος, είπαμε, ήταν γάτα μεγάλη).

Αναφέραμε και προηγουμένως ότι οι λεγεώνες του, του είχαν παθολογική αγάπη, κάτι που φαίνεται ότι εδώ εκμεταλλεύτηκε ο Καίσαρας, εκβιάζοντάς τους συναισθηματικά, αλλά δείχνοντας και το σωστό παράδειγμα του ηγέτη που δεν μασάει.

Ωστόσο, πολέμησε και ο ίδιος στην πρώτη γραμμή, σκληρά, κατατροπώνοντας τους εχθρούς του, με τους δημοσιογράφους να τον ψηφίζουν αδιαμφισβήτητο MVP του αγώνα.

Ο Πλούταρχος στους “Παράλληλους Βίους – Αλέξανδρος-Καίσαρ” αναφέρει χαρακτηριστικά:

“Αποχωρώντας μετά την ισχυρή μάχη, είπε προς τους φίλους ότι πολλές φορές αγωνίστηκε για τη νίκη, αλλά τότε πρώτη φορά για τη ζωή του”.

3. Το άμπαλο πεζικό που σε μια νύχτα έγινε ιππικό

Το 58 π.Χ οι Ρωμαίοι τα είχαν βρει σκούρα με τους Σουηβούς, (πρόσεχε το “β”, πρόκειται για ένα γερμανικό φύλο και όχι για τους μπαμπάδες του Ζλάταν) και ο Ιούλιος Καίσαρας πήγε να καθαρίσει. Προτού όμως ξεκινήσει το μακέλεμα, ο Ιούλιος και ο στρατηγός των εχθρών του, ο Αριόβιστος, αποφάσισαν να συναντηθούν και να δουν αν μπορούν να τα βρουν μέσω διπλωματίας.

Εκείνα τα χρόνια αυτό ήταν μία συνήθης πρακτική, όπως συνηθισμένο ήταν και σε μια τέτοια συνάντηση να σου σκάσει ενέδρα ο άλλος και να φύγεις για τον Άδη. Οπότε, όπως καταλαβαίνεις δεν πολυεμπιστεύονταν ο ένας τον άλλον κι έτσι μέσω αγγελιοφόρων αποφάσισαν να ανέβουν σε ένα ύψωμα, με τον καθένα να έχει μαζί του μόνο την έφιππη σωματοφυλακή του και να μιλήσουν εκεί, πάνω στα άλογα τους. Καλά ως εδώ; Χμ… Μάλλον όχι και τόσο. Βλέπεις ο Καίσαρας δεν είχε Ρωμαίους ιππείς μαζί του, αλλά μόνο Γαλάτες που δεν τους εμπιστευόταν καθόλου.

Οπότε κατέβασε τους Γαλάτες από τα άλογα και στη θέση τους έβαλε στρατιώτες απ’ τη 10^η Λεγεώνα, την πιο αφοσιωμένη του μονάδα. Ξέρω ότι αρχικά αυτό φαίνεται σαν ψιλοπράμα, ότι “ok, ντάξει μωρέ, σιγά τι έκανε. Όλοι φαντάροι είναι”. Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Βλέπεις, το ιππικό είχε εντελώς δικούς του σχηματισμούς μάχης (κι όλα αυτά που δεν έχω ιδέα) και ένας ανεκπαίδευτος στρατιώτης πάνω σε άλογο ήταν το ίδιο χρήσιμος με έναν σημερινό σμηνίτη μέσα σε τανκ. Κοινώς, αν εφορμούσαν οι ιππεις του αντίπαλου στρατηγού, δεν γλίτωνε με τίποτα.

Ωστόσο, αυτή η κίνηση τακτικής έπιασε, ο Αριόβιστος δεν πήρε χαμπάρι, δεν υπήρξε καμία παγίδα θανάτου και αποφάσισαν ότι απλά δεν τα βρίσκουν, οπότε πάμε σε αγνή παραδοσιακή μάχη.

ΤΟ ‘ΦΑΓΕ ΑΜΑΣΗΤΟ ΛΕΜΕ Ο ΝΟΥΜΠΑΣ.

Από τότε η 10^η Λεγεώνα, περήφανη που έκανε κάτι τόσο πρωτοποριακό, ονομάστηκε “Έφιππη Δεκάτη”, ώστε να κρατήσει αυτήν την μοναδική για την εποχή κίνηση, ως κομμάτι της στρατιωτικής της ταυτότητας.

Θα είναι η λεγεώνα που θα του μείνει πιστή μέχρι το τέλος, σε αντίθεση με τους κυρίους της παρακάτω photo.